رسول خدا در چه زمانی از قانون جار استفاده کردند؟

به گزارش سرويس انديشه پايگاه اطلاع رساني حج، طبق گزارشات برخي از منابع تاريخي، در سال «دهم بعثت» پس از آزادي پيامبر و يارانش از محاصره در شعب ابي طالب؛ همسر پيامبر گرامي اسلام، خديجه و عموي پيامبر (ص) ابوطالب از دنيا رفتند [۱] و پس از آن آزار و اذيت مشركان و بت‌پرستان مكه زيادتر شد.
از اين‌رو، پيامبر اسلام (ص) براي درخواست كمك و تبليغ اسلام به طائف رفتند و مدت ده روز در آنجا ماندند ولي مردم طائف نه قبول اسلام نمودند و نه به ايشان كمك كردند، بلكه جسارت نمودند و به كودكان و سفيهان خود دستور دادند پيامبر (ص) را سنگ‌باران نمايند و از آنجا بيرون كنند.
پيامبر (ص) به سوي مكه به راه افتادند در بين راه يكى از مردم مكه را كه پنهاني مسلمان شده بود ديد و به او فرمود: «آيا پيامى از طرف من مي‌برى؟» او گفت: «آرى» فرمود: «پيش اخنس بن شريق برو و به او بگو محمّد مى‏گويد: «آيا مرا پناه مى‏دهى تا براي انجام عمره، سعي و طواف نمايم؟» آن شخص پيش اخنس رفت و پيغام رسول خدا را به او رساند.
اخنس گفت: «من هم پيمان قرشيان هستم نمي‌توانم بر ضد آنها كسي را پناه بدهم» آن شخص گفتار اخنس را به پيامبر (ص) رسانيد، آن حضرت فرمود: «پيش سهيل بن عمرو برو بگو محمد مى‏گويد: «آيا مرا پناه مى‏دهى تا براي انجام عمره، سعي و طواف نمايم؟» سهيل نيز عذر آورد و پناه نداد؟ پيامبر (ص) او را پيش مطعم بن عدى فرستاد كه مطعم قبول كرد پيامبر (ص) را پناه بدهد. آن شخص بازگشت و سخن مطعم را به پيامبر (ص) رساند و پيامبر در امان مطعم، قرار گرفت.
صبحگاهان مطعم بن عدى با پسران و برادر زادگان خود سلاح پوشيدند و به مسجد الحرام آمدند و چون ابو جهل او را ديد گفت: «پناه دهنده‏اى يا تابع پناه دهنده؟» مطعم گفت: «پناه دهنده‏ام» ابو جهل گفت: «هر كه را پناه داده‏اى در پناه ما نيز هست» پيامبر (ص) وارد مكه شد سعي و طواف خويش را انجام داد و به مطعم فرمود: «مرا امان دادي كار نيكويي انجام دادي و بر من است كه تو نيز در پناه و جوار من قرار بگيري. مطعم گفت: همين‌جا در پناه و امان من بمان، پيامبر (ص) فرمود: «چون مشرك هستي بيشتر از يك روز نزد تو نمي‌مانم، بنابراين مطعم اعلام كرد ديگر محمد در پناه من نيست». [۲]
منبع: اسلام كوئست
[۱]. طبرسي، فضل بن حسن، اعلام الوري بأعلام الهدي، ج ۱، ص ۱۲۹، مؤسسه آل البيت، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق؛ مقدسي، مطهر بن طاهر، البدء و التاريخ، ج ۴، ص ۱۵۴، مكتبة الثقافة الدينية، بور سعيد، بي‌تا؛ ابن اثير، علي بن محمد، الكامل في التاريخ، ج ۲، ص ۹۰، دار صادر، بيروت، ۱۳۸۵ق؛ عاملي نباطي، علي من محمد، الصراط المستقيم إلي مستحقي التقديم، محقق و مصحح: رمضان، ميخائيل، ج ۱، ص ۱۷۶، المكتبة الحيدرية، نجف، چاپ اول، ۱۳۸۴ق. [۲]. ابن هشام، عبد الملك، السيرة النبوية، تحقيق: السقا، مصطفى، الأبيارى، ابراهيم، شلبى، عبد الحفيظ، ج ۱، ص ۳۸۱، دار المعرفة، بيروت، چاپ اول، بي‌تا؛ حميرى كلاعى‏، ابو الربيع، الاكتفاء بما تضمنه من مغازي رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلّم و الثلاثة الخلفاء، ج ۱، ص ۲۴۸، دار الكتب العلمية، بيروت، چاپ اول، ۱۴۲۰ق؛ ابن كثير دمشقي‏، البداية و النهاية، ج ۳، ص ۱۳۷ و ۱۳۸، دار الفكر، بيروت، بي‌تا؛ مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۱۹، ص ۷ - ۸، دار إحياء التراث العربي‏، بيروت‏، چاپ دوم‏، ۱۴۰۳ق.