الهی العفو!

آفاق نگاهم را كبوتراني از آسمان معرفت احاطه كرده اند. در سايه سار حريم پروازشان نازدانه هاي احساس چون پولكان رنگارنگ منتشر مي شوند و در سراچه قلب من افق تا افق آسماني بيكرانه از شعور زيستن ترسيم مي كنند.
در جغرافياي زيستن من، بوستان تا به بوستان رنگ مايه هاي شعر وصال نقش زده شده اند و بر تارك دقايق نگاهم گل واژه هاي صبح سلامت نفس هايم كه عطر تطهير مي دهند، تموج دارد. من در موج موج خروش لحظات عرفاني بودنم روييده ام، متولد شده ام، رنگ گرفته ام، باليده ام و در باور بال يافتنم و پروازي بكر و باطروات را بر بستري از حريرسپيد و دلاويز ابر و ترانه هاي گهربار و دلنشين بيداري، به تجربه نظاره گرم. من در اين هجوم خوشبختي، حس پروانگي دارم! حس پر گرفتني ابدي و اوجي سرمدي و ساقه ساقه عشق را روياندن و پروراندن و ايثار كردن!
گاهي براي تغسيل چشمه ساران نيايش، رو و دست التماس و استغاثه به آسمان مي برم. اما تو همه جا عطر حضورت را پراكنده اي و در هر نقطه و به دامان هر لحظه اي شقايق هاي تجليات، سر به آفاق كشيده است. تو در لامكاني و لازماني، موسيقي حضور عطيه داشته اي و در كثرت يادت، ترانه هاي دلكش و فريباي صنع و آفرينندگي ات را قاب گرفته اي و سروده اي!
خداوندا! در فراواني يادت، ما ميلاد خود را تجربه مي كنيم. در كثرت آفريده هاي تو ما "خود" را مي يابيم و از راز و رمز هيبت نوراني ات در شگفت مي شويم. از ابهت آسمانت و بي پاياني كهكشان ها متحير مي گرديم و در اين تحير و تكثر حيرت، هراسي عظيم و تكان دهنده و مرموز، گرداگرد وجودمان را فرا مي رسد. زيرا بزرگي تو را و حشمت تو را و شكوه تو را بيشتر و بيشتر مي فهميم و هر چه حشمت تو بر ماعيان تر مي شود، حقارت ما بر خود ما روشن تر مي شود! حقارتي كه در سايه مهر تو تنها، ما بيچارگان را به نيستي سوق نمي دهد.
خداوندا! ما را ببخش كه در سايه حضور عيان و ابدي و بي مرز تو، بذر گناه مي كاريم و هر آني، بوته معصيت درو مي نماييم. الهي العفو!