حضرت زینب(س) در چه سالی عازم عمره شدند؟

به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، حضرت زينب سلام الله عليها با برادرشان امام حسين (ع) و ساير فرزندان اميرالمومنين (ع) و در پي بيعت نكردن حضرت اباعبدالله (ع) با يزيد از مدينه و به قصد مكه معظمه عازم شد. ايشان در شب يكشنبه ۲۸ رجب سال ۶۰ هجري به همراه كاروان برادر خود امام حسين عليه السلام در حاليكه سن و سال زينب عليهاالسلام به حدود ۵۵ سال است و داراي همسر و پنج فرزند است بر اساس يك مسئوليت الهي، هجرت و مسافرت خود را از مدينه آغاز كرد و پس از ۶ روز طيّ مسير، در سوم شعبان همان سال به مكه وارد شد. (الارشاد ص ۲۰۲. وتاريخ الامم والملوك ۲۵۴/۴)
مدت اقامت حضرت زينب در مكه و كنار حرم الهي، به همراه كاروان خاندان امام حسين عليه السلام و بني‌هاشم، چهار ماه و پنج روز طول كشيد، و اين مدت با وضع آبرومندانه و قهرمانانه‌اي برگزار شد. (زينب بانوي قهرمان كربلا ص۱۴۳)
امام حسين عليه السلام به عنوان يك قيام الهي عليه حكومت ظلم و ستم سر به صحرا و هجرت و عصيان گذاشته بود، و به همين دليل خانه «عباس بن عبدالمطلب» در مكه، محل سكونت و ملاقات او با مومنين و نيروهاي طرفدار او بود و پيوسته محل رفت و آمد و عزت و عظمت بالايي بود. (اخبارالطوال دينوري ص ۲۷۷)
آنچه اين عظمت را شكوه بيشتري مي‌بخشيد، بايد حضور برادران دلاور، خواهران بزرگوار و خلاصه خاندان و ياوران مجاهد حسين بن علي عليهماالسلام دانست. مردم مكه ار آن زمان كه از آمدن خاندان پيامبر باخبر بودند جمعيت زيادي با ابراز احساس وايمان نسبت به امام حسين از او استقبال كردند. روزوشب به ديدن آنان ميرفتند (اخبارالطوال ص۲۷۷).
در آستانه مراسم حج كه الزاما بسياري از مسلمانان از سراسر قلمرو اسلامي بويژه از عراق ويمن ومصر به مكه مي‌آمدند خبر مرگ معاويه و جانشيني يزيد وعدم بيعت امام حسين (ع)، خبر روز دنياي اسلام بود خبري كه سرنوشت قلمرو اسلامي وامت اسلامي بدان گره خورده بود. مهمتر ازآن فرصتي براي امام حسين وحضرت زينب (س) وخاندان پيامبر فراهم شده بود تا با مردم صحبت كنند. (الكامل ج۴ص۲۰)
اما دلايلي كه آن حضرت را مجبور به ترك مدينه به همراه برادرشان امام حسين و اهل بيت كرد بدين شرح بود:
يزيد در نامه خود به وليد بن عتبه (فرماندار مدينه) خواسته بود كه حتماً از چند نفر مخالف خود - كه يكي از آنها امام حسين (ع) بود - بيعت گرفته شود و بدون بيعت رها نشوند. (وقعة الطف، ص ۷۵): «اما بعد فخذ حسيناً و عبداللَّه بن عمر و عبداللَّه بن الزبير بالبيعة اخذاً شديداً ليست فيه رخصة حتي يبايعوا و السلام»
وليد گرچه با خوي مسالمت‏جويانه خود حاضر به آغشته كردن دست خود به خون امام حسين (ع) نبود؛ (الفتوح، ج ۵، ص۱۲) و (وقعة الطف، ص ۸۱.) اما در مدينه افراد باند اموي - به ويژه مروان بن حكم كه وليد در موارد سخت و از جمله اين مورد با او مشورت مي‏كرد - او را به شدّت تحت فشار قرار مي‏دادند تا خون امام (ع) را بريزد؛ چنان‏كه در همان آغاز وصول نامه، وقتي وليد با مروان مشورت كرد، مروان گفت: نظر من آن است كه در همين لحظه به دنبال اين چند نفر فرستاده و آنان را ملزم به بيعت و اطاعت از يزيد كني و اگر مخالفت كردند، قبل از آنكه از مرگ معاويه مطلع شوند، سرهاي آنها را از تن جدا كني؛ زيرا اگر آنان از مرگ معاويه با خبر شوند، هر كدام به طرفي رفته و اظهار مخالفت كرده و مردم را به سوي خود دعوت مي‏كنند. (وقعة الطف، ص ۷۷.)