بانوی مستجاب الدعوة

به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، اين روزها خيابان هاي قاهره، لبريز است از شوق و سرور، مردمانش همه در شادي و شور، مي روند از رَه دور، به تماشاي همان جا كه بُوَد مضجع نور.
آري، قاهره را مي گويم. اين روزهايش پُر است از وجد و نشاط كه در ميلاد بانويي از بانوان اهل البيت عليهم السلام سر از پا نمي شناسند، و فوج فوج به زيارت مضجع نوراني حضرتش مي آيند، طعام هاي لذيذ طبخ مي كنند، و به همراه نوشيدني هاي گوارا، توزيع مي نمايند. اطراف اين مكان مقدّس، مفروش به فرش هاي قيمتي، و آذين به چراغ هاي رنگارنگ شده است؛ جمعي از مردم در كُنجي نشسته اند و مشغول ابتهال خواني و اناشيد و سرودهاي زيبا، جمعي ديگر مشغول اطعام و پذيرائي، جمعي ديگر به نماز و دعا و مناجات با خداي خويش مشغول، و مردماني ديگر به مضجع آن حضرت متوسّل شده اند تا اين وجيهه عابده را نزد پروردگار، شفيعِ حلّ مشكلات و دفع بلايا و بيماري هايشان نمايند، چرا كه او در ميان مصريان، به بانوي مستجاب الدّعوة اشتهار دارد.
بلي، اين ايّام مصادف است با سالروز ولادت حضرت سيده نفيسه عليهاالسلام، و اين شور و نشاط دوستداران اهل البيت عليهم السلام به همين خاطر است.
سيّده نفيسه در مثل همين ايّام، در سال 145، در مكّه متولّد شد. با توجه به اينكه ايشان از نوادگان امام حسن مجتبي عليه السلام بود در دامان خاندان رسالت عليهم السلام تربيت يافت، و شهره ي آفاق در عبادت و زهد و تقوا گرديد.
وقتي كه سيّده نفيسه به سن پانزده سالگي رسيد، اسحاق مؤتمن فرزند حضرت امام جعفر صادق عليه السلام - كه از اخيار و صلحا بوده است- از او خواستگاري نموده، و با هم ازدواج كردند.
در سال 193 هـ.ق، نفيسه خاتون عليهاالسلام پس از سال ها تحمّل رنج و زحمتي كه خلفاي جور بر اهل البيت عليهم السلام وارد كردند، راهي سرزمين قدس و سپس مصر گرديد، و به علّت نفوذ كم عباسيان در آنجا، قصد اقامت نمود كه مورد استقبال بسيار مردم مصر قرار گرفت، و سال هاي سال، ملجأ و مورد مراجعه دوستداران خاندان پيامبر عليهم السلام قرار داشت، و مردم، شاكر نعمت وجود ايشان بودند، در حدّي كه وقتي پس از سال ها، ايشان قصد عزيمت از آنجا به حجاز را كردند، مردم مصر با اصرار، مانع اين كار شدند كه داستانش بسيار خواندني و فرح بخش است.
به بركت سيده نفيسه، آب نيل افزايش يافت سيّده نفيسه، روزهاي مبارك عمرش را روزه دار بود، و مشغول ذكر و دعا، و شب ها را به تهجّد و راز و نياز با معبود خويش به سر مي كرد. وي حافظ كلّ قرآن بود، سي مرتبه به حجّ - كه بيشترش با پاي پياده بود- مشرّف شد، قبري براي خود حفر كرده بود كه شش هزار مرتبه قرآن را در آن ختم نموده، و داراي كرامات بسيار و مشهوري بود كه ذكر آنها، هرگز در اين مختصر نمي گنجد، كه براي تبرّك و تيمّن، دو نمونه كوتاه از آن را ذكر مي كنيم:
«از آن جمله اين كه حكايت كرده‌اند كه وقتي در زمان سيّده نفيسه، از آب نيل كاسته شد، مردم به خدمت او رفتند و خواستار شدند تا مشكل حلّ شود. آن حضرت، مقنعه خود را به ايشان داد تا آن را در دريا بيفكنند، و به بركت آن، عنايتي از طرف خداوند تبارك و تعالي شود.
اهالي مصر نيز به فرموده نفيسه خاتون، آن را به رود نيل انداختند كه از بركتش، آب نيل افزايش يافت، و بالا آمد و باعث سرور و شادماني اهالي مصر شد.
يا اينكه حكايت مي كنند: آن حضرت، وقتي پيرزني از شدّت فقر، متاعش را براي فروش مي برد و پرنده اي از آسمان آن را ربود، وقتي پيرزن به ايشان مراجعه مي كند، آن حضرت دعايي براي حلّ مشكل پيرزن نمودند. بعد از لحظاتي، قومي وارد شده و گفتند: ما در حال غرق شدن بوديم كه پرنده اي دستمال و شئ داخل آن را روي ما انداخت و به واسطه آن توانستيم نجات پيدا كنيم، و حال براي قدرداني 500 دينار خدمت شما آورده ايم. آن حضرت پول را به آن پيرزن داد.»
بالأخره آن حضرت كه سال ها در عبادت و زهد و روزه و تهجّد، عمر شريفش را سپري كرد، در آخرين روز عمرشان در حال احتضار، هنگامي كه از او خواستند روزه اش را افطار كند، افطار ننمود و فرمود: ساليان سال روزه گرفته ام تا در حال روزه داري خداي خويش را ملاقات كنم، و شما مي گوييد افطار كن! سپس شروع به تلاوت قرآن سوره انعام نمود، و وقتي كه به آيه شريفه «لهم دار السّلام عند ربّهم» رسيد، جان به جان آفرين تسليم كرد.
خبرگزاري حوزه