قرار نبود مسافر کربلا باشم!

تجربه سفري عظيم به درخواست مادرم...
سپاسگزارم كه اين فرصت در اختيار من قرار داده شد تا تجربه خودم را از اين سفر معنوى خدمتتان عرض كنم.قرار نبود من مسافر كربلا باشم، هميشه كه صحبت از اين سفر ميشد بيان مي كردم كه عراق ناامن و حفظ جان از اوجب واجبات است. بخاطر اين من راغب به اين مسافرت نبودم، منتهى عيد امسال وقتى خدمت مادرم بودم ايشان خيلى اصرار كردند كه سفر كربلا بروم. اون لحظه هنوز دلشوره و شك در تصميم اينكار داشتم تا وقتى كه بعد از تعطيلات به دانشگاه آمدم و متوجه شدم كه كاروان هاي دانشگاهي در حال اعزام هستند.
با همكارانم مشورت كردم. يك حس خاصى بهم ميگفت كه اين راه رو بايد برى، اقدام كردم. آمادگى روحى لازم رو نداشتم اما ورق برگشت و اين اتفاق خيلى براى من مبارك بود . همه چيز دست به دست هم دادند تا مقدمات سفرم جور شد و اولين سفر عتبات من رقم خورد. جا دارد از تسهيل و تسريعى كه در روند ثبت نام توسط دست اندركاران مجموعه ستاد، عوامل دانشگاهى و دفتر نهاد رقم خورد، تشكر كنم.
٣ ارديبهشت بود كه وارد كربلا شديم. همين جمله رو بگم براى منى كه اولين بار بود به اين سفر مى آمدم، وقتى وارد حرم حضرت ابا عبدالله الحسين(ع) شدم حس غريبى بهم دست داد و اون حس اين بود كه من اينجا غريب نيستم، اينجا گويا خونه خودم بود يه جاى آشنا آمده بودم. به اين موضوع رسيدم كه درست ميگن اينجا قطعه اى از بهشته و گويا به جايى برگشته بودم كه بايد زندگى مى كردم. كربلا وصف ناپذيره و هنوز با اينكه چند روز از اونجا اومدم اين حس آشنايى و آرامش رو همراهم دارم.
وقتى به خدمت حرم مولاى متقيان رسيدم يك تفاوت بين كربلا و حرم مولا حس كردم. حرم سيد الشهدا(ع) و حضرت ابوالفضل(ع)، يك قطعه از بهشت هستند كه در زمين آدم احساسش مى كنه، اما حرم حضرت على(ع) رو اينطور ميتونم توصيف كنم كه بهشت رو در قطعه اى از زمين به نام نجف ديدم.
در حرم امام حسين(ع)، حس جوانمردى، ازخودگذشتى، آزاده خواهى و اداى دين كردن رو مى توان درك كرد. كربلا يك كتاب هست كه براى هر سن و قشرى يك الگو و راهنماست؛ اما حرم حضرت على(ع) آن جود و سخاوت رو درك مي كنيم، اون اعتماد و احساس پشت گرمى حس مي شود،وقتى به گلدسته هاى حرم نگاه مى كردم حس مي كردم اين بنا ريشه در اعماق تاريخ داره. جمله " الا به ذكر الله تطمئن القلوب" كه گفته ميشه، در حرم مولا على خيلى بيشتر معنا پيدا مى كنه.
اين سفر يك سفر روحانى است و طى طريق. اين سفر با اينكه در قالب كاروان هست و زيبايى هاى سفر دسته جمعى و همدلى رو با خودش داره، ولى براى هركس يك سفر منحصر به فرد حساب ميشه. اين سفر وصف ناپذيرست و تا در موقعيت آن قرار گرفته نشود حس امروز من رو كسى درك نخواهد كرد.
به باور من همه از هر دين و فرقه اى بايد به اين سفر بيان تا ابعاد زندگى اين بزرگان رو ببينند و درك كنند. هر كدام از ما يك سفير و پيام آور هستيم كه بتوانيم هرچه از اين سفر معنوي رو درك كرديم به فضاى دانشگاه ها منتقل كنيم. بايد روح و احساس معنويت رو به دانشگاه ها راه داد تا يك دانشگاه اسلامى با ريشه داشته باشيم .هدف رساندن اين حب ، شناخت ائمه(ع) و زندگي ايشان در اين محيط آموزشى است. به گفته امام خمينى(ره) دانشگاه، كارخانه آدم سازى است و چه بهتر كه در گسترش تعداد كاروانهاى دانشجويى، تسهيل در اعزام و بهبود بيشتر اين حركت دينى و فرهنگى اقدامات لازم انجام شود.
از برنامه هاى فرهنگى ستاد واقعا متشكرم كه با روايتگرى ها ، فوق برنامه ها و مسابقات فرهنگى كه برگزار مى كنند اين سفر رو متفاوت از سفر با كاروانهاى عادى مي كنند.
از ايشان پرسيدم حرفى مانده است كه نگفته باشيد؟(چند لحظه اى صبر كردم تا بغض و اشك اجازه صحبت دوباره بهشون بده)
علي عالمى، از ائمه معصومين(ع) طلب كرد تا باز هم زيارت كربلا و نجف بيان و آتش اين فراق و دورى براشون قابل تحمل باشه ، از خداوند خواست تا نيت اين سفر رو در دل كسانيكه ممكن است به اين زيارت فكر نكنند بيندازد و هر كسي هم كه آرزوى اين سفر را دارد، قسمتش شود.