مسجد شجره، آغاز مسیرِ بریدن از غیرخدا

دوستان و همراهان به بدرقه آمدند و عازم مسجد شجره شديم تا احرام ببنديم. راه كه افتاديم آغاز مرور خاطرات چند روز اقامت در جوار رحمة للعالمين بود از روضة النبي گرفته تا بقيع و شب هايي كه در حياط مسجد خيره به گنبد خضرا با رسول اكرم نجوا مي كرديم و سفره دل در برابر پيامبر مهرباني مي گشوديم.
در همين افكار ناگهان چشمم دوخته شد به ديوارهاي بقيع و گنبد خضرا كه در انتهاي آن خودنمايي مي كرد، انگار تازه فهميدم كه در حال رفتن از مدينه هستم؛ سلامي به ائمه مظلوم بقيع دادم و به نشانه ارادت سر تعظيم فرود آوردم، ديگر اتوبوس از ضلع شرقي بقيع دور شده بود و حرفهايم ناتمام ماند.
چيزي نگذشت كه به مسجد شجره رسيديم؛ ميقات شجره در فاصله 8 كيلومتري مسجد النبي در جنوب مدينه واقع شده است. اين منطقه را «ذوالحليفه» هم مي نامند مسجد شجره در محلي واقع شده كه رسول خدا(ص) وقت عزيمت به مكه در زير درخت "سَمُرة" نماز خواند و به همين مناسبت آن را مسجد شجره ناميدند. جايي كه در سال دهم هجرت هم براي انجام حجة الوداع در آنجا مُحرم شدند؛ بنا به روايتي، در قرون گذشته اين منطقه به دليل چاه هايي كه متعلق به اميرالمومنين(ع) بود، به نام «بئر علي» يا «آبار علي» هم خوانده مي شد.
حالا ديگر به پاركينگ مسجد شجره رسيديم اما ظرفيت تكميل است، راننده مسير را تغيير مي دهد؛ مجبور شديم محوطه را دور بزنيم و در ضلع ديگر كنار اتوبان توقف كنيم؛ راننده كه اهل پاكستان است، مي گويد زود احرام ببنديد تا حركت كنيم پليس جريمه مي كند اما زائران توضيح مي دهند كه بايد بعد از نماز مغرب احرام ببنديم و تلبيه بگوييم.
از پله هاي فلزي داخل اتوبان بالا رفتيم،‌ اكثر همرهان از محل هتل آماده شده بودند و لباس احرام به تن داشتند اما به توصيه يكي از دوستان تصميم گرفتيم در خود شجره احرام به تن كنيم و چقدر اين تصميم دلچسب بود.
وارد حياط مسجد كه شديم انگار دنياي ديگري بود جمعيت يكدست با پوشش هاي سفيد موج مي زد. ابتدا كه وارد مي شوي حيران و سرگشته فقط نگاهت خيره به اطراف مي ماند. گروه هاي زيادي از زائران ايراني در حياط مسجد حضور دارند. شور و شوقي بپاست و طبق معمول بازار عكس هاي سلفي داغ.
در هر گوشه اي از حياط، روحانيون كاروان ها در حال توضيح نحوه نيت،‌ احرام بستن و جاري كردن ذكر تلبيه هستند. زمان كمي مانده بايد غسل كنيم و آماده شويم.
در گوشه اي از حياط، دالاني است كه در آن محل استحمام و غسل كردن قرار گرفته. وارد كه مي شوي هياهويي برپاست؛ صداي ذكرهاي مستحبي گوش را نوازش مي دهد. برخي زائران از پشت در حمام بلند ذكرهايي را به لب جاري مي كنند و ديگري هنگام غسل كردن تكرار مي كند.
لباس احرام كه مي پوشي انگار رابطه ات با اين دنيا قطع مي شود؛ اسير سرگشتگي عجيبي مي شوي كه توصيف نمي توان كرد، اضطراب وجودت را مي گيرد. ياد اين جمله افتادم كه «حج يعني بريدن از غير خدا».
حالا وارد مسجد شديم، جمعيت، درون صحن مسجد را سفيدپوش كرده صداي تلبيه زائران از هر گوشه اي شنيده مي شود، تكرار مي كنند تا اين ذكر ملكه ذهن شود بي اختيار اشك از چشمانم سرازير مي شود. اينجا بايد به محرماتي بينديشي كه بايد از آن دوري كني. فرصت كمي تا مغرب مانده، نماز تحيت مسجد و چند ركعت نماز مستحبي.
پس از اقامه نماز جماعت مغرب،‌ زائران ايراني بلافاصله وارد حياط مسجد مي شوند تا نماز عشاء بپا دارند و تلبيه گويان راهي مكه مكرمه شوند. نماز جماعت در دسته هاي كوچك و بزرگ برپا مي شود، پايان اين نماز آغاز حركت به سمت حرم امن الهي است؛ غوغايي بپاست يكي نيت را با صداي بلند مي گويد و بقيه تكرار مي كنند و بعد نداي لبيك فضاي مسجد را پر مي كند: «لبيك، اللهم لبيك...».
اگر كسي را صدا بزني و از او چيزي بخواهي لبيك گفتن او يعني پاسخ نداي تو و اجابت درخواستت. ما هم در ميقات شجره گفتيم خدايا ندايت را با جانمان شنيديم و لبيك گفتيم. همه سپاس هايم براي توست و هر آنچه دارم از سوي توست و همه چيز از آن توست.
مسيري در حدود 400 كيلومتر را پيش رو داريم، ياد اين روايت افتادم كه كريم اهل بيت امام حسن مجتبي(ع) احرام بر تن اين مسير را 25 بار با پاي پياده پيموده تا حج بجا بياورد.