دیدار با تنها بازمانده یک خانواده از قتل عام داعش

به گزارش خبرنگار اعزامي پايگاه اطلاع‌رساني حج از كربلاي معلي، شكوفه صالحي، مبلغه بعثه مقام معظم رهبري در يادداشتي نوشته است: سحر بود. دختر بچه‌اي بسيار نحيف و رنگ‌پريده در آغوش خانمي زردرو، نظرم را جلب كرد. پسربچه‌اي لاغر و مريض‌حال، حدود چهار ساله در كنارش خوابيده بود. با لحن عربي بسيار محزون و تكان‌دهنده دعا مي‌خواند و دست‌هايش به طرف ضريح بالا بود. نتوانستم طاقت بياورم. كنارش رفتم. قدري ايستادم و نگاهشان كردم. همراهش اشك ريختم. دانشجوي همراه من هم منقلب بود. همينطور زل زده بوديم به آن‌ها. زن با لبخندي مظلومانه، دستي به سر دختربچه كشيد. گفتم: اسمش چيه؟
گفت: موجده. گفتم: اهل كجايي؟
گفت: موصل. موجده كه حدود سه ساله بود، چادر كوچكي به سر داشت و دستش را به طرف من دراز مي‌كرد. او تلاش مي‌كرد بغلش كنم. به عربي چيزي مي‌گفت. گفتم: چي مي‌گه؟ گفت: مي‌گه ام... ام... مادرش، پدرش و تمام خواهر و برادرانش در موصل توسط داعش كشته شده‌اند. فقط اين كودك باقي مانده و من كه خاله او هستم. همسر و دو پسرم را داعش سر بريده است. سه پسر باقي مانده كه يك جفت دوقلو دارم. يكي از آنها سرطان دارد كه همين پسربچه است. از محل زندگي و مخارجش سئوال كردم. گفت: وضعيت در خيمه‌هاي اطراف كربلا، بسيار خراب است و نمي‌توانيم تامين معاش كنيم. كمك دولت خيلي كم است و.... در حالي كه قطرات اشك از چشمانش جاري بود، دستانش را بالا برد و گفت: خدا را شكر و به خواندن زيارت عاشورا ادامه داد. وا مصيبتا.... واحسينا.... وازينبا... كربلا زنده است. كربلا الان هم برپاست. نگوييم آوارگان كربلا كجا هستند. الان هم هستند. ما شيعيان در خيمه‌گاه به دنبال چه مي‌گرديم؟ خيمه‌ها اطراف كربلا برپاست و نماد مصيبت‌هاي اهل بيت عليهم‌السلام همين وقايع است. همه در امتحان هستيم. نداي هل من ناصر ينصرني مدافعان حرم به گوش مي‌رسد. چرا نشتابيم؟ آيا ما به نداي حسين عليه‌السلام جواب مي‌دهيم؟ آيا ما زينب را ياري مي‌كنيم؟