بنازید، بنازید که خوبان جهانید

به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، محمدكاظم انبارلويي در يادداشتي با عنوان «بنازيد، بنازيد كه خوبان جهانيد» نوشت:
اربعين حسيني امسال بيش از سال هاي گذشته ذهن نخبگان جهان را به خود مشغول داشته است. آنها از هم مي پرسند براي برگزاري يك ميتينگ سياسي ميليون ها دلار خرج مي شود اما شمار محدودي مي آيند، چه طور مي شود يك انسان 14 قرن پيش فراخوان «هل من ناصرٍ ينصرني» بدهد، ميليون ها انسان در هزاره سوم ميلادي در مقياس ده ها ميليوني به دعوت او لبيك بگويند و با پاي پياده و با هزينه خود در اين ميتينگ شركت كنند!؟
اسلام و تشيع مكانيزم هاي تبليغ و ترويج ايده خود را در آداب و مناسك خاصي تعبيه كرده است كه متضمن حيات بالنده آخرين دين الهي است. نماز، روزه، حج، جهاد، امر به معروف و نهي از منكر متكي به حركت و جنبش است و با ايستايي و سكون و سكوت فاصله دارد.
حادثه كربلا يك حادثه بي نظير در تاريخ بشر است. فرزند آخرين پيامبر الهي را در كربلا به همراه 72 تن شهيد مي كنند و خانواده آنها را به اسارت مي برند، قرار بود اين حادثه در همان صحراي كربلا دفن شود، اما اين طور نشد!
حوادثي سهمگين تر و وحشتناك تر از حادثه كربلا در تاريخ بشر رخ داده و تاريخ آن را از ياد برده است، و اگر هم ثبت كرده، موجد هيچ تحرك و جنبشي نشده است. اما حماسه امام حسين (ع) و يارانش هنوز پس از گذشت قرن ها از ياد نرفته و هر سال فروزان تر از سال گذشته ذهن و قلب بشر را به خود مشغول مي كند.
صبح اولين اربعيني كه از شهادت حضرت سيدالشهداء (ع) و يارانش مي گذشت جابر بن عبدالله انصاري و عطيه عوفي كه از مدينه پياده حركت كردند، به كربلا رسيدند. در همين روز حضرت زينب كبري (س) و امام سجاد (ع) همراه با هشتاد و چهار نفر از باقي ماندگان فاجعه كربلا وارد اين سرزمين شدند. جابر و عطيه پس از گفتگو با امام سجاد (ع) و حضرت زينب (س)، قبر امام حسين (ع) را زيارت كردند؛ و از آنجا زيارت اربعين آغاز شد.
رهبر معظم انقلاب مي فرمايند: «شروع جاذبه مغناطيسي حسيني در روز اربعين است. جابر بن عبدالله را از مدينه بلند مي كند و به كربلا مي كشاند. اين همان مغناطيسي است كه امروز با گذشت قرن‌ هاي متمادي در دل من و شما هست.»
پياده روي اربعين چند سالي است در كشور ما فرهنگ شده است. صدها هزار نفر به خاطر شوق حضور در چنين معركه اي سر از پا نمي‌ شناسند و خود را به نجف و از آنجا به مسير راهپيمايي تا كربلا مي رسانند. هزاران نفر نيز با اشتياق، لجستيك اين حضور حماسي را به عهده مي گيرند. پياده روي در قاموس سياسي يعني تظاهرات، تظاهرات يعني اعتراض، اعتراض يعني تعيين مرز ضديت و غيريت با دشمن. مرز غيريت در تظاهرات اربعين، همين شعار عاشورايي است؛ «اني سلم لمن سالمكم و حرب لمن حاربكم و عدو لمن عاداكم و...»
راهپيمايي اربعين يك قدرت نمايي تمام عيار مسلمانان جهان به ويژه شيعيان در برابر يزيديان زمان است. ميليون ها نفر از حد اقل 60 كشور جهان در اين راهپيمايي حضور دارند. نه تنها مسلمانان بلكه اديان و اقوام ديگر بشر، خود را به اين همايش حماسي مي رسانند و آن را از يك پديده ديني به پديده اي فراديني تبديل كرده اند.
در هيچ جاي جهان يك چنين جنبش سياسي و ديني با قالبي حماسي وجود ندارد. اين حركت الهي مي رود تا مباني تمدني جنبش مهدوي را شكل دهد. تمدني كه بشر سكولار ساخته است مبني بر ستم، تجاوز، طمع، حسد، بخل و ستيز با همنوع است. تمدني كه نمونه رفتاري آن در راهپيمايي اربعين به نمايش گذاشته مي شود مبني بر عدل، ايثار، همدردي و همراهي و البته ستيز با كفر، الحاد و شرك است. راهپيمايي اربعين يك سير آفاقي و انفسي دارد. در اين سير دستاوردهاي انفسي آن بيش از دستاورد آفاقي آن است. راهپيمايي اربعين بيش از آنكه يك سفر بيروني باشد، يك سفر دروني است و خداوند به بشر نويد داده است كه آيات خود را بي پرده به كساني كه اشتياق اين سفر را دارند نشان خواهد داد؛ «سنريهم آياتنا في آلافاق و في انفسهم...» (سوره مباركه فصلت، آيه 53)
مردم به عشق حسين (ع) و ياران او پاي در اين راه مي گذارند اما در درون، خروش هر مسلماني ناظر به اشتياق ديدار امام زمان (عج) است. اوست كه آتش به دل مؤمنان زده و آنها را فراخوان داده و پا به پاي آنها در اين راهپيمايي حضور دارد.
زمزمه هر رهروي در اين راهپيمايي عظيم با خود اين است كه؛
اي ز نظر گشته نهان، اي همه را جان و جهان
بار دگر رقص كنان، بي دل و دستار بيا
روشني روز تويي، شادي غم سوز تويي
ماه شب افروز تويي، ابر شكربار بيا
اي عَلَم عالم نو، پيش تو هر عقل گرو
گاه ميا، گاه مرو، خيز به يك بار بيا
اي شب آشفته برو، وي غم ناگفته برو
اي خرد خفته برو، دولت بيدار بيا
ملت ها در آرزوي دولت بيدار يار و يوسف زهرا (س) و منتقم خون حسين (ع) هستند. كسي كه به سوي حسين (ع) مي رود، دائم در حركت است تا به مقصد برسد. مقصد كجاست؟ دولت بيدار مهدوي! در اين حقيقت هيچ شكي وجود ندارد. لذا هر كس كه اين روزها صفوف راهيان اربعين و اشتياق آنان را مي بيند و نمي تواند در اين همايش عظيم حضور يابد، فقط از ته دل مي تواند به آنها بگويد؛
برانيد، برانيد كه تا باز نمانيد
بدانيد، بدانيد كه در عين عيانيد
بتازيد، بتازيد كه چالاك سواريد
بنازيد، بنازيد كه خوبان جهانيد
ميليون ها انسان در اين راهپيمايي عظيم با سفر معنوي و سير آفاقي و انفسي، دل و جان خود را با حكمت حسيني و مهدوي از غبارهاي مدرنيسم مي شويند و كساني كه توفيق حضور در اين قدرت نمايي الهي را ندارند، با اشك خود كه صادقانه ترين سخن است، آنها را ياري مي كنند.
اكنون كار غرب و دنياي مدرنيسم لاپوشاني و سانسور اين حركت عظيم بشري است. اما آنها نمي توانند در عصر انفجار اطلاعات و توسعه محيرالعقول ارتباطات، آن را سانسور كنند. دليل اين عجز را مي توان با حضور انسان هايي از پنج قاره جهان در اين راهپيمايي عظيم ديد.
لنز دوربين هاي خبري جهان هنگامي كه راهپيمايي اربعين، نه در مسير نجف و كربلا بلكه در كشورهاي خود، آن را مي بينند، مجبورند به اين پديده الهي اعتراف كنند.
انقلاب اسلامي ايران از راهپيمايي تاسوعا و عاشورا و اربعين هاي شهدا شكل گرفت و 40 سال است اين انقلاب سرپاست و سوخت اصلي خود را از فرهنگ اهل بيت (ع) به ويژه شعائر الهي عاشورا، كربلا و اربعين تأمين مي كند.
يك سؤال كليدي را از هر زائر اربعين مي شود پرسيد. آن هم در اوج نشاط و بهجت حضور در راهپيمايي ميليوني از نجف و كربلا طرح اين پرسش براي پيوستن ما به آنها لازم است؛
مرغان كه كنون از قفس خويش جداييد
رخ باز نماييد و بگوييد كجاييد؟