سیمرغان دل بر گرد کعبه ی آمال

به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، دو روز مانده به اربعين حسيني شهر نجف و بارگاه ملكوتي اميرالمومنين حضرت علي (ع) حال و هواي عجيبي دارد. كاروان ها و زائران كشورهاي مختلف از راه مي رسند و هر كدام براي كسب رخصت از مولا علي (ع) به سمت حرم در حركت مي باشند.
رخصتي كه پس از آن، اذن حضور در مسير پياده روي نجف اشرف تا كربلا گرفته و لبيك گويان به سمت حرم فرزند زهرا (س) پيش روند. آنان مي خواهند به مولا علي (ع) بگويند اين روزها برخلاف سال 61 هجري، ديگر فرزند زهرا تنها نيست بلكه از ميراث قيام وي، صد ها هزار حبيب ابن مظاهر و علي اصغرمتولد شده اند كه آماده جانفشاني هستند.
آنان مي خواهند به مولاي خود عرض كنند پيران و جواناني ديگر منتظر« هل من ناصر ينصرني؟ »نخواهند بود بلكه مي روند تا در كربلا از سرورشان بخواهند راه و مسير ايثارگري و مقاومت را برايشان نمايان سازد.
در ميان شور عظيم زايران مولا قرارگرفته و در مسير بلوار«سيد سبزواري» به سمت حرم در حركت بودم. بلواري كه از آن به عنوان ورودي و خروجي حرم ياد مي كنند.
در يك سوي بلوار گروهي در راه بودند كه از شوق ديدار يار سر از پا نشناخته و در سوي ديگر كساني بودند كه در راه بازگشت از حرم كوله اي از مايحتاج بر دوش و باري از معنويت در دل داشتند و خود را آماده رفتن به كربلا مي كردند.در اين مسير آسمان نيز با اشك هاي زايران همراه و همدل بود.
در اين مسير كاروان مدافعان حرم از ايران در راه بازگشت از حرم مولا، تمثال هايي از شهداي گرانقدر و لوايي از تصوير بزرگان مقاومت بر دوش داشته و با شعار لبيك يا حسين و لبيك يا عباس، از خيابان الرسول خارج و وارد بلوار سيد سبزواري شدند.
چند صد متر آنطرف تر نشانه هايي از همكاري توليت آستان قدس رضوي با مسوولان شهر نجف اشرف ديده مي شد. خادمان امام رضا داوطلبانه از مشهد الرضا به نجف اشرف آمده بودند تا بتوانند در خدمت زايران باشند.
موكب هاي اربعين نيز در تلاطم خدمت به زائران هستند و هر آنچه در توان دارند در طبق اخلاص مي گذارند تا بتوانند با خدمات مختلف خود از زوار امام حسين (ع) پذيرايي كنند.
اينجا از همه شهرهاي عراق براي خدمت رساني به نجف آمده اند فرقي نداشت، پلاك ماشين ها را كه نگاه مي كردي از نجف، كربلا، قادسيه، بابل، اربيل و كوت بودند. اينجا گويات تفاوتي در بين شهرهاي عراق در خدمت رساني نبود .
در مسير بلوار سيد سبزواري گروهي بودند كه با چرخ دستي وسايل زوار حرم را حمل و كسبِ روزي مي كردند. براي آنان مهم اين بود كه يك زاير و وسايل همراه وي به موقع به نزديك حرم برسد.
هر چه به چهار راه سيد سبزواري و شارع الرسول نزديك مي شويم قدم ها كندتر مي شود،گروهي در اين مسير در حال پذيرايي از زايران هستند، برخي قرص نان و فلافلي هديه مي كنند و كودكي را مي بينم كه با جعبه دستمال كاغذي در حال استقبال از مردم است.
در چهار راه جمعيت متراكم تر شده و حركت سخت مي شود چند قدم كه جلوتر مي روم بارگاه نوراني مولا نمايان مي شود. زايران دست به سينه و با نواي حيدر حيد عاشقانه به سمت يار مي روند. با نمايان شدن حرم يار، سيمرغ دل پرمي كشد و هر كس سعي دارد تا خود را زودتر به درب ورودي نزديك كند اما تراكم جمعيت پاي رفتن زايران را كند كرده است.
اينجاست كه ديگر ماديات و خريد سوغات سفر براي زايران معني ندارد بلكه آنچه مهم است رسيدن به نقطه اي است كه روزهاي متوالي در راه آن قدم برداشته بودند.
خيابان مملو از انسانهاي آزاده و عاشقي بود كه براي زيارت مرقد مطهر مولاي خود مشتاقانه رنج سفر را به جان خريده و با پاي پياده براي نشان دادن صلابت و اتحاد مسلمانان چه شيعه و چه سني عازم شدند.
اينجا تركيب اقوام و كشورهاي اسلامي كامل است، جمعي از مسلمانان ايران، افغانستان، روسيه، تانزانيا، السالوادور، فلسطين، الجزاير، نيجريه ، هند ، پاكستان ، بنگلادش، تركيه و ديگر كشورهاي آسيايي و آفريقايي، اروپا و آمريكا با در دست داشتن پرچم هاي مختلف در راه صحن حرم مولا بودند.
به صحن كه مي رسيم ديگر جاي حركت نيست، عاشقان، حرم مولا را در آغوش گرفته و زمينيان پروانه وار بر گرد نور مي چرخند. اينجاست كه فراموش كردم براي چه كاري آمده بودم.
در آن لحظه بيتي از شعر يكي از شاعران كُرد زبان در ذهنم تداعي شد كه نيم قرن پيش در صحن مولا علي گفته بود. «هركه بوي نيدن شاه نجف مال له وينه سيمرغ ايجاد كيدن بال». «هر كسي كه بارگاه شاه نجف را از نزديك نظاره گر باشد به سان سيمرغ صاحب پر پرواز خواهد شد».