امام حسین (ع) دارای مقام شفاعت هستند
ما شیعیان معتقدیم که معصومین (ع) و اولیای الهی خصوصاَ امام حسین (ع) دارای مقام شفاعت هستند به همین جهت در زیارتنامه، از خداوند به وسیله آن حضرت تقاضاى شفاعت مى کنیم. .
به گزارش خبرنگار اعزامي پايگاه اطلاع رساني حج از كربلاي معلي ، در سجده اى كه در پايان زيارت عاشوراى حسينى انجام مى شود بعد از حمد و ستايش خداوند؛ خدا را به سبب تحمّل مصيبت آن حضرت شكر مى گوييم ، سپس عرضه مى داريم : «أَللّهُمَّ ارْزُقْني شَفاعَةَ الْحُسَيْنِ يَومَ الْوُرُودِ ; خدايا شفاعت حسين را روز ورود در صحنه محشر به من روزى كن » و به دنبال آن مى افزاييم:
« وَثَبِّتْ لِي قَدَمَ صِدْق عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَيْنِ وَأَصْحابِ الْحُسَيْنِ الَّذينَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَيْنِ(ع)؛ خداوند گام هاى مرا از روى صدق نزد خودت ، با حسين و يارانش ثابت بدار همان يارانى كه خون خود را تقديم او كردند .»
استجابت دعا زير قبّه آن حضرت و بودن شفا در تربت پاكش جلوه هاى ديگرى از اين شفاعت عظمى است . و اين كه در روايات آمده كه امام حسين (ع) هنگام وداع با حرم جدّش لحظاتى در خواب فرو رفت و در عالم رؤيا اين سخن را از جدش شنيد: «اِنَّ لَكَ فِى الْجَنَّةِ دَرَجاتٌ لاتَنالُها اِلاّ بِالشَّهادَةِ ; براى تو مقامى نزد خدا تعيين شده كه جز با شهادت به آن نمى رسى به يقين يكى از شؤون اين مقام، همان مقام شفاعت است .
آيا شفاعت به اين معناست كه من هر گناهى را مى خواهم مرتكب شوم ، و هر وظيفه واجبى را بخواهم ترك گويم و بعد دست تمنّا به سوى آن حضرت دراز كرده و او را شفيع خود در درگاه خداوند قرار دهم ؟
به يقين چنين نيست ، شفاعت معصومين و اولياى الهى(عليهم السلام) چراغ سبز براى انجام گناه نيست ، بلكه به عكس يك عامل بازدارنده در برابر گناه است ، زيرا من به هنگام تقاضاى شفاعت مى گويم اگر لغزشى از من سر زد بايد مراقب باشم آلوده گناه نشوم تا رابطه من با اولياى الهى قطع نگردد و روى اين را داشته باشم كه از آن حضرات بخواهم شفيع من در درگاه خداوند غفور و رحيم باشند .
ما شيعيان كه اميد به شفاعت معصومين (ع) داريم بايد هنگامى كه در مجالس عزاى آنان شركت مى كنيم و از وعّاظ گرامي، شجاعت ها، فداكارى ها، مبارزه با شرك و ظلم و باطل و دفاع آنها از حق را مي شنويم ، تصميم بگيريم كه به پيشوايان بزرگ خود اقتدا كنيم و گامى در جاى گام هاى آن حضرات بگذاريم و در حلقه پيروان آنان درآييم و اين خود نوعى شفاعت تكوينى است و زمانى كه به زيارت تربت پاكشان مى رويم و محلّ شهادت آن حضرات(عليهم السلام) و ياران پاكبازشان را از نزديك مى نگريم تصميم بگيريم كه ما نيز درهمان مسير و در همان طريق وارد شويم و با يزيديان زمان خود به پيكار برخيزيم و اسلامى را كه آن حضرات براى حفظ آن، خون خود و خون عزيزان و يارانش را فدا كردند زنده نگه داريم و در خود پياده كنيم، حريمش را پاس داريم و در برابر دشمنانى كه در هر عصر و زمانى وجود دارند بايستيم و دفاع كنيم تا مشمول شفاعت آن بزرگواران قرار گيريم.