حال و هوای کربلای معلا در شب میلاد حضرت علی اکبر تصاویر

به گزارش خبرنگار اعزامي پايگاه اطلاع رساني حج به كربلاي معلا، شب گذشته شهر مقدس كربلا در حال و هواي ميلاد با سعادت فرزند رشيد اباعبدالله الحسين(ع) حضرت علي اكبر(ع)، يكپارچه نور و سرور بود و زائران حسيني در گوشه كنار بين الحرمين خوشحال از اين شب فرخنده بودند.
حضرت علي اكبر فرزند بزرگ امام حسين(ع) شبيه ترين مردم به پيامبر(ص) در خلقت و اخلاق و گفتار بود. شجاعت، دلاوري، بصيرت ديني و سياسي او، در سفر كربلا به ويژه در روز عاشورا تجلي كرد.
ايشان در كربلا حدود 25 سال داشت. نخستين شهيد عاشورا از بني هاشم بود. شجاعت و دلاوري حضرت علي اكبر(ع) و رزم آوري و بصيرت ديني و سياسي او، در سفر كربلا به ويژه در روز عاشورا تجلي كرد. سخنان و فداكاري هاي وي نيز به خوبي مؤيد اين مطلب است.
حضرت علي بن الحسين(ع) در 11 شعبان سال 33 هجري قمري در مدينه ديده به جهان گشود. مادر بزرگوار وي ليلا دختر ابي مره است. ليلا براي امام حسين(ع) پسري آورد، رشيد، دلير، زيبا، شبيه ترين فرد به رسول خدا(ص)، رويش روي رسول، گفتگويش گفتگوي رسول خدا، هر كسي كه آرزوي ديدار رسول خدا را داشت بر چهره پسر ليلا مي نگريست.
امام حسين(ع) درباره فرزندشان مي فرمايند «هرگاه مشتاق ديدار پيامبر مي شديم به چهره او مي نگريستيم»؛ به همين جهت روز عاشورا وقتي اذن ميدان طلبيد و عازم جبهه پيكار شد، امام حسين(ع) چهره به آسمان گرفت و گفت «اللهم اشهد علي هؤلاء القوم فقد برز اليهم غلام اشبه الناس برسولك محمد خلقا و خلقا و منطقا و كنا اذا اشتقنا الي رؤية نبيك نظرنا اليه...».
يكى از بارزترين نمونه‌هاى كمال و اسوه‌هاى پاكى و مردانگى، حضرت «على اكبر (عليه السلام)» شهيد بزرگ حماسه عاشورا و فرزند بافضيلت سيدالشهدا (عليه السلام) است. سزاوار است كه از رهگذر آشنايى با شخصيت و ويژگى‌هاى اين جوان برومند و رشيد و با صلابت، از او درس جوان‌مردى و مقاومت و ايمان و ادب بياموزيم و نسلى را تربيت كنيم كه پوياى راه نورانى آن شهيد باشد.
تربيت شايسته امام حسين (عليه السلام) سبب شد تا على اكبر به بهترين صفات كمال آراسته شود. عواملى همچون: اصالت خانوادگى، تربيت و وراثت، كسب علم و فضايل كه از عناصر تشكيل دهنده شخصيت هر كس است، در وجود و زندگى او فراهم بود. خلق و خوى او و رفتار و حركات و ادب و متانتش در حد اعلاى برجستگى و درخشندگى بود؛ آن‌گونه كه گفته و نوشته‌اند، رفتارش حركات و رفتار پيامبر خداصلى الله عليه وآله را در ذهن‌ها زنده مى‌كرد. على اكبر شاخه‌اى از آن شجره طيبه و ريشه پاك بود و وارث همه خوبى‌هاى خاندان عصمت و طهارت به شمار مى‌رفت.
روز عاشورا پس از شهادت ياران امام، نخستين كسي كه اجازه ميدان طلبيد تا جان را فداي دين كند، او بود. اگر چه به ميدان رفتن او بر اهل بيت(ع) و بر امام بسيار سخت بود، ولي از ايثار و روحيه جانبازي او جز اين انتظار نبود. وقتي به ميدان مي ‏رفت، امام حسين(ع) در سخناني سوزناك به آستان الهي، آن قوم ناجوانمرد را كه دعوت كردند ولي تيغ به رويشان كشيدند، نفرين كرد. علي اكبر(ع) چندين بار به ميدان رفت و رزم هاي شجاعانه ‏اي با انبوه سپاه دشمن داشت. پس از شهادت، امام حسين(ع) صورت بر چهره خونين حضرت علي اكبر(ع) نهاد و دشمن را باز هم نفرين كرد.
حضرت علي اكبر(ع)، نزديكترين شهيدي است كه با امام حسين(ع) دفن شده است. مدفن او پايين پاي اباعبد الله الحسين(ع) قرار دارد و به اين خاطر ضريح امام شش گوشه است.