خلیفه دوم به خاندان پیامبر (ص) علاقه‏مند بود ؟

 

خليفه دوم به خاندان پيامبر (ص) علاقه‏مند بود و يكى از نشانه‏هاى آن، موافقت با ازدواج دختر پادشاه ايران، با امام حسين (ع) است.

 

پاسخ‏:::

1. شاهزادگان ايران، در اواخر حكومت خليفه سوم و يا اوايل حكومت اميرمؤمنان (ع) به حجاز آورده شده‏اند[1] و امام سجاد (ع) فرزند شهربانو در سال 38 هجرى (دوران حكومت اميرمؤمنان (ع متولد شده است. حال اگر شهربانو در زمان خليفه دوم به همسرى امام حسين (ع) درآمده است، پس بايد حدود بيست سال فرزندى به دنيا نياورده باشد و اين مطلب دليل تاريخى ندارد و پذيرفتنى نيست.

2. به گزارش برخى منابع تاريخى خليفه تصميم گرفت شاهزادگان را همچون ساير كنيزان بين مسلمانان به جبر و اكراه تقسيم كند. در اين مورد  اميرمؤمنان (ع) از قول پيامبر (ص)، حديثى نقل كرد كه مورد تأييد خليفه نيز بود مبنى بر اينكه دختران بزرگان به اجبار تقسيم نمى‏شوند  بلكه مخّير مى‏شوند تا خودشان همسر مورد نظر خود را برگزينند. بدين ترتيب  شهربانو  امام حسين (ع) را برگزيد ...[2]

3. رفتار او با حضرت زهرا (س) و حمله به خانه آن حضرت‏[3] و همچنين برخورد آنها با اميرمؤمنان (ع)[4] كه از اهل‏بيت پيامبر (ص) است  به هيچ وجه با علاقه داشتن به خاندان پيامبر (ص) سازگار نيست.

4. برخورد امام حسين (ع) با خليفه دوم، كه به او گفت: «از منبر پدرم پايين بيا و ...» با ادعاى فوق منافات دارد.[5]

5. به نقل فريقين  پيامبر (ص) فرمود:

«إِنَّ اللهَ يَغْضِبُ لِغَضَبِ فاطِمَة وَ يَرْضى لِرِضاها»[6]

؛ «خداوند از غضب فاطمه به غضب مى‏آيد و از خشنودى او خشنود است».

و بنابه نقل بخارى، حضرت فاطمه (س) از دست خليفه اول ناراحت بود و با وى قهر كرد و تا لحظه‏مرگ نيز با وى سخن نگفت. على (ع) نيز وى را شبانه دفن كرد و به ابوبكر اجازه حضور بر جنازه‏اش را نداد.[7]

عَنْ عائِشَه: أَنَّ فاطِمَةَ (س) بِنْتَ النَّبِى (ص) أَرْسَلَتْ إِلى أَبِي‏بَكر تَسْأَلُهُ مِيراثَها مِنْ رَسُولِ‏اللهِ مِمّا أَفاءَاللهُ عَلَيْهِ بِالْمَدِينَةِ وَ فَدَكَ وَ ما بَقِي مِنْ خِمْسِ خَيْبَرٍ.

فَقالَ أَبُوبَكر: إِنَّ رَسُولَ‏اللهِ قال: لانُوَرِّثُ ما تَرَكْنا صَدَقَة، إنَّما يَأْكُلُ آل مُحَمّدٍ (ص) فى هذَا الْمال، ...

فَأَبي‏أَبُوبَكر أَنْ يَدْفَعَ إِلى فاطِمَةَ مِنْها شَيْئاً، فَغَضِبَتْ فاطِمَةُ عَلى أَبِي‏بَكر فِي ذلِكَ فَهَجَرَتْهُ فَلَمْ تُكَلِّمْهُ حَتّى تُوُفِّيَتْ وَ عاشَتْ بَعْدَ النِ‏بي سِتَّةَ أَشْهُرٍ فَلَمّا تُوُفِّيَتْ‏

دَفَنَها زَوْجُها عَلِىٌّ لَيْلًا وَ لَمْ يُؤْذِنْ بِها أَبابَكر وَ صَلّى عَلَيْها، وَ ...[8]

عايشه گويد: فاطمه (س) دختر پيامبر (ص) نزد ابوبكر فرستاد و ميراثش از پيامبر و آنچه از فى‏ء مدينه و فدك و خمس خيبر باقى مانده بود را طلب كرد. ابوبكر گفت: پيامبر (ص) فرمود: ما ارث باقى نمى‏گذاريم آنچه از ما باقى مى‏ماند صدقه است و آل‏پيامبر هم بايد [همچون ديگران‏] از اين مال مصرف كنند. [خلاصه‏] ابوبكر نپذيرفت چيزى از حقّ مورد ادّعاى [حضرت‏] زهرا را به او بدهد، فاطمه بر ابوبكر خشم گرفت و با او قهر كرد و تا زنده بود با او سخن نگفت و او بعد از پيامبر شش ماه زنده بود و هنگامى كه وفات كرد، همسرش على او را شبانه دفن كرد و ابوبكر را از اين واقعه آگاه نكرد و بر او نماز گزارد، و ...

بر اين اساس و بر حسب حوادثى از قبيل غصب فدك و هجوم به منزل فاطمه (س)  ايشان از او ناراضى بود.[9]

6. ناخشنودى اهل بيت (عليهم السلام) از زمام‏داران وقت انكارناپذير است. اما با وجود اين، به دلايل سياسى، كمتر به نقل آنها پرداخته شده است.[10]

 

 

مراجعه شود: پندارها و پاسخها (پاسخ به آنچه وهابيون در بقيع ميگويند) ص8

 

 

---