چرا وهابیت مدعی است که خداوند هر شب به آسمان دنیا فرود می آید؟

 

 آيا دنيا در ديگر زمان­ها از وجود خداوند خالي است؟

اين ادعاي وهابيت كه خداوند متعال هرشب به آسمان زمين فرود مي آيد و در شب عرفه به زمين نزديك تر مي­شود، تا دعاي بندگان خود را از نزديك اجابت نمايد، خداوند بعد از قرار گرفتن در آسمان زمين ندا سر مي دهد و مي گويد: آيا كسي هست كه مرا بخواند و من او را اجابت كنم،[1] با تشبيه و تجسيم، چه تفاوتي دارد؟ آيا چنين عقيده اي با توحيد سازگار است ؟

 ابن بطوطه جهان گرد معروف مراكشي در سفرنامه اش مي نويسد كه ابن تيميه را بر مسجد جام دمشق ديدم كه مردم را موعظه مي كرد و مي گفت : خداوند به آسمان دنيا فرود مي آيد به همانگونه كه من اكنون فرود مي آيم , سپس يك پله از منبر پائين آمد. ابن بطوطه مي­گويد اين گفته او مورد اعتراض «ابن زهرا» فقيه مالكي حاضر در مجلس قرار گرفت, ولي مردم از پاي منبر برخاستند و «ابن زهرا »را مورد ضرب و شتم قرار دادند و از طرف قاضي حنبلي نيز مورد تنبيه قرار گرفت , اما عمل قاضي حنبلي باعث اعتراض فقها و قضات شافعي و مالكي دمشق واقع شد و موضوع را به حاكم اطلاع دادند و اوهم به «ملك ناصر» گزارش داد و ابن تيميه به دستور وي به زندان افتاد.[2]

ابوزهره مي گويد: ابن تيميه همچنان اين معنا را تكرار و تاكيد مي كرد كه خداوند فرود مي­آيد و در بالا و پائين وجود دارد.[3]

وهابيت كه خداوند را در حد يك انسان تنزل داده و مي­پندارند كه همچون انسان­ها راه مي­رود از جاي به جاي منتقل مي­گردد، و... در برابر اين استدلال اهل توحيد چه پاسخي دارند كه مي­گويند: يكي از صفات سلبي خداوند نفي مكان و جهت براي اوست , به اين معني كه خداوند در جهت خاصي قرار نمي گيرد و موجود مكانمند نيست تا جا و مكاني را اشغال كند زيرا مكان از عوارض و خواص جسم است , در حاليكه خداوند منزه از جسم است [4] جسم از يك سو محدود و از طرف ديگر سراپا احتياج و نياز است , ولي خداوند نه محدود است ونه محتياج و نياز به ساحت او راه ندارد. و لذا خداند خود را در همه جا بدون مكان معرفي نموده است :

   الف- وَ لِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ واسِعٌ عَليمٌ [5]؛ مشرق و مغرب، از آن خداست! و به هر سو رو كنيد، خدا آنجاست! خداوند بى‏نياز و داناست!

   ب- هُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ ما كُنْتُم[6]

  ج- وَ هُوَ الَّذي فِي السَّماءِ إِلهٌ وَ فِي الْأَرْضِ إِلهٌ وَ هُوَ الْحَكيمُ الْعَليمُ[7]؛او كسى است كه در آسمان معبود است و در زمين معبود و او حكيم و عليم است.

 د-وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَريدِ[8]؛ ما انسان را آفريديم و وسوسه‏هاى نفس او را مى‏دانيم، و ما به او از رگ قلبش نزديكتريم!

  اما صادق (ع) مي فرمايد: خداوند از زمان و مكان برتر و از حركت وسكون بالاتر بلكه آفريدگار زمان و مكان و سكون وحركت مي­باشد.[9]

---