لزوم احترام‌گذاشتن به ثقلین
شیعیان در استناد به حدیث «ثقلین» برای اثبات امامت ائمه خود، دچار تناقض می‌شوند؛ چون هرکس را که به ثقل اصغر (اهل بیت) عیب‌جویی کند و به آن طعنه بزند، کافر می‌دانند، اما کسی را که به ثقل اکبر (قرآن) طعنه بزند کافر نمی‌دا
شيعيان در استناد به حديث «ثقلين» براي اثبات امامت ائمه خود، دچار تناقض مي‌شوند؛ چون هركس را كه به ثقل اصغر (اهل بيت) عيب‌جويي كند و به آن طعنه بزند، كافر مي‌دانند، اما كسي را كه به ثقل اكبر (قرآن) طعنه بزند كافر نمي‌دانند و مي‌گويند كه او مجتهد بوده و اشتباه كرده است.
پاسخ
طعنه به قرآن تعبير درستي نيست؛ زيرا طعنه به‌معناي رسوا و بدنام كردن است و اين كار از سوي هيچ مسلماني، حتي مسلمان ظاهري هم صورت نمي‌گيرد، بلكه آنچه بعضي علماي اسلام اعم از شيعه و سني در مورد قرآن انجام مي‌دهند، «برداشت از قرآن است» كه امكان دارد صحيح يا غلط باشد. اما هيچ‌گاه براي برداشت غيرصحيح عنوان طعنه به كار نمي‌رود.
و شما هم براي اين ادعاي غير واقعي خودتان نه مثال زده‌ايد و نه آدرس داده‌ايد كه دليل بر دروغ بودن اين ادعاي شما است.
اما در مورد اهل بيت:، كساني هستند كه به آن پاكان طعنه مي‌زنند؛ مانند شما كه با وجود آيه «تطهير» و نيز احاديث معتبري مانند ثقلين كه در آن رسول خدا صلي الله عليه و آله اطاعت از قرآن و اهل بيت: را موجب هدايت قطعي و نجات از گمراهي مي‌دانند و تمام منابع اهل سنت نيز با اسناد متعدد آن را نقل كرده‌اند، باز هم اين‌گونه رفتار مي‌كنيد. درحالي‌كه اگر در گفتار و رفتار اهل بيت: اشتباه وجود داشت هيچ‌گاه پيامبر مردم را به سوي آنان فرا نمي‌خواند. اما شما در برابر سخن رسول خدا صلي الله عليه و آله ، درباره اهل بيت: توهين و طعنه به كار مي‌بريد و با استهزا براي آنها تعبير «عصمت خيالي» را به كار مي‌بريد!!!
در سخن رسول خدا صلي الله عليه و آله كه مي‌فرمايد: «... انّي تركت فيكم ما ان اخذتم به لن تضلوا كتاب الله و عترتي اهل بيتي»[1]؛ «هرگاه پيرو قرآن و اهل بيت باشيد هرگز گمراه نمي‌شويد»، دست كم دو نكته وجود دارد:
1. پيروي از قرآن و اهل بيت: با هم، موجب هدايت است و هركس سراغ غير اهل بيت: برود گمراه مي‌شود.
2. اهل بيت: از خطا و اشتباه مصون هستند؛ زيرا خطا رفتن اهل بيت:، با «لن تضلّوا» جمع شدني نيست.
پس شما چرا به اهل بيت رسول خدا طعنه مي‌زنيد و از عصمت آنها، با حالت تمسخر به «عصمت خيالي» تعبير مي‌كنيد؟
[1]. سنن ترمذي، ج 5، ص 662.