نه جادوگری، نه مظلوم‌نمایی و نه بزرگ‌نمایی

نويسنده در صفحه 26 با عنوان «جادوگر موفق نمي‌شود» جرياني را نقل مي‌كند كه بعد از سنّي شدن وي، يك عالم شيعه سعي داشته است تا از راه جادو وي را از مذهبش منحرف كند؛ اما آن عالم شيعه رسوا شده و موفق نگرديده است.

ذكر اين داستان‌ها كه عالم و نويسنده‌اش ناشناخته و كيفيت آن مبهم و مشكوك است، هيچ سودي براي نويسنده در ترويج مكتب باطل وي يا تضعيف مكتب حق ندارد؛ زيرا بر فرض صحت اين جريان، اشتباهي است كه يك‌نفر ـ از راه دلسوزي ـ مرتكب شده است. تمامي علماي شيعه، سحر و جادو را حرام و جادوگر را مستحق اعدام مي‌دانند.[1] اگر بنا به بيان چنين حركات جاهلانه‌اي باشد، مسلماً در ميان اهل سنت نيز اين كارها ديده مي‌شود. با شعار دادن، بزرگ‌نمايي، كلّي‌گويي، تظاهر به خيرخواهي و برشمردن ادله حرمت سحر ـ كه حرمت آن نزد همه واضح است ـ نمي‌توان انديشمندان را فريفت و اشتباه يك نفر را ـ بر فرض صحت آن گزارش ـ به يك مكتب نسبت داد.

 

---