بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران حج، 1387 بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران حج، 1387 بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران حج، 1387 بعثه مقام معظم رهبری در گپ بعثه مقام معظم رهبری در سروش بعثه مقام معظم رهبری در بله
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران حج، 1387 بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران حج، 1387 بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران حج، 1387 بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران حج، 1387 بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران حج، 1387

بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار کارگزاران حج، 1387

بسم‌الله الرحمن الرحیم از خداوند متعال صمیمانه مسئلت می‌کنیم که همت و تلاش شما را مشمول برکات خود قرار دهد و این تلاش که ان‌شاءاللَّه با نیت خالص و قربة الى اللَّه انجام می‌گیرد، به همان نتائجى منتهى بشود که در دل شما و آرزوى شما

بسم‌الله الرحمن الرحيم
از خداوند متعال صميمانه مسئلت مي‌كنيم كه همت و تلاش شما را مشمول بركات خود قرار دهد و اين تلاش كه ان‌شاءاللَّه با نيت خالص و قربة الى اللَّه انجام مي‌گيرد، به همان نتائجى منتهى بشود كه در دل شما و آرزوى شما وجود دارد؛ يعنى تحقق يك حج اسلامىِ حقيقىِ مرضىِ روح مطهر حضرت خاتم‌الانبياء (صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم).
 
فريضه‌ى حج يك فرصت است كه خداى متعال در اختيار ما قرار داده است. هم يك فرصت براى شخص مسلمان است، هم يك فرصت براى امت بزرگ اسلامى است، هم امروز يك فرصت براى نظام جمهورى اسلامى است كه پرچم حاكميت اسلام و شريعت اسلامى را برافراشته است. بايد همه از اين فرصت استفاده كنيم.
 
براى فردِ انسان، فرصت حج، فرصت ورود يك انسان در فضاى بيكرانه‌ى معنويت است؛ از لابه‌لاى زندگى معمولى خودمان با همه‌ى آلودگى‌هايش، با همه‌ى اشكالاتش، خودمان را بيرون مي‌كشيم و به فضاى صفا و معنويت و تقرب الى‌اللَّه و رياضت اختيارى مي‌رويم. از اولى كه وارد اين مراسم مي‌شويد، چيزهائى را كه در زندگى متعارف معمولى مباح است، بر خودتان حرام مي‌كنيد؛ احرام. احرام، حرام كردن چيزهائى است بر خود كه در زندگى متعارفِ معمولى رائج و مباح است، جائز است؛ و بسيارى از آن‌ها هم مايه‌ى غفلت است، بعضى هم مايه‌ى انحطاط است.
 
همه‌ى وسائل تفاخر ظاهرى و مادى از ما گرفته مي‌شود؛ اولش لباس. درجه و مقام و رتبه و لباس و لباس فاخر و همه‌ى اين‌ها كنار مي‌رود و همه در يك لباس قرار مي‌گيرند. به آينه نگاه نكنيد كه يك جلوه‌اى از خودخواهى و خودشيفتگى است. بوى خوش استعمال نكنيد كه وسيله‌اى براى جلوه‌گرى است. از زير آفتاب يا زير باران نگريزيد، زير سقف نرويد - در حال حركت - كه مظهر راحت‌طلبى و آسايش‌طلبى است. اگر از جائى عبور مي‌كنيد كه بوى متعفنى دارد، بينى‌تان را نگيريد؛ و همين طور بقيه‌ى كارهاى احرام؛ حرام كردن بر خود چيزهائى را كه مايه‌ى راحت و مايه‌ى شهوت نفس، شهوات جنسى محرَّم، در اين مدت است؛ چه مايه‌ى تفاخر است، چه مايه‌ى تبعيض است. اين‌ها همه برداشته مي‌شود.
 
بعد وارد فضاى بيت‌اللَّه و مسجدالحرام شدن و آن شكوه و عظمتى را كه در عين سادگى و بى‌پيرايگى وجود دارد، با چشم، با دست، با همه‌ى وجود لمس كردن. عظمت، شكوه، منتها نه از نوع شكوه مادى و زر و زيورهاى مادى؛ از نوع ديگرى كه براى انسان‌هاى معمولى قابل توصيف هم حتّى نيست. بعد وارد شدن در اين سيل خروشان دوار، بر گرد يك مركز حركت كردن، آن هم با ذكر، با دعا، با گريه، با خشوع، با تكلم با خداى متعال. بعد سعى صفا و مروه همين جور است، وقوف عرفات و مشعر همين جور است، فرائض روزهاى منا همين جور است. اين حج است.
 
دوستان اشاره كردند به اينكه من براى آسايش حجاج سفارش كرده‌ام. بله، معلوم است؛ اما اين آسايش به معناى تن‌پرورى نيست. اين را هم من هميشه به دوستان برگزاركننده‌ى حج در طول سال‌ها گفته‌ام كه اين آسايش، فراغت است براى همين دلباختگى و دل‌سپردگى و انقطاع الى اللَّه. كارى كنيد كه مردم فراغت پيدا كنند، دغدغه‌اى نداشته باشند، بتوانند اين فريضه را به بهترين وجهى انجام بدهند؛ مراد اين است. والّا آسايش حيوانى و خور و خواب و بيشتر خوردن و بهتر خوردن، نه؛ اين‌ها سليقه‌ى بنده نيست، كه ما در حج دنبال اين چيزها برويم.
 
حج يك سفر تفريحى نيست، حج يك سفر معنوى است. سفر الى‌اللَّه است با جسم و جان؛ هر دو. سفر الى‌اللَّه براى اهل سلوك سفر جسمانى نيست، سفر قلبى و روحى است. اينجا براى همه‌ى ما مردم اين سفر الى‌اللَّه با جسم و جان هر دو هست. حالا جسم را آن‌جا ببريم، دل را نبريم؛ اين كه نشد. يا خداى نكرده كسانى بر اثر تكرر اين نعمت - كه مكرر توفيق پيدا كردند حج مشرف بشوند، خانه‌ى خدا را ببينند، زيارت كنند - بتدريج حج براى اين‌ها حالت بى‌تفاوتى و كم‌اهميتى پيدا كند و ديگر آن انقلاب درون را نتوانند به خودشان تلقين كنند و در خودشان بيابند. اين، چيز خوبى نيست.
 
رحمت خدا بر مرحوم شيخ محمد بهارى - در همين ايام ظاهراً بناست سالگرد تعظيمى، گردهمائى تجليلى از ايشان تشكيل شود - كه در يكى از نوشته‌هايشان مي‌گويند كه دعا و ذكر و شايد نماز، وقتى بى‌توجه تكرار مي‌شود، قساوت مى‌آورد! نماز مي‌خوانيم، نمازِ مايه‌ى قساوت. چرا؟ چون در حال نماز حضور قلب نداريم، توجه نداريم. پس اين نماز يا با توجه است، كه مايه‌ى رقت و قرب و لطافت و صفاست؛ يا نمازِ بى‌توجه است، كه آن وقت به گفته‌ى ايشان مايه‌ى قساوت قلب است.
 
حج هم همين جور است. اين اعمال را با توجه، با حضور بايد انجام داد. «ايّاما معدودات»،(1) «معلومات»(2) - مجموع ايام حج و عمره - چند روز بيشتر كه نيست. اين فرصت چند روزه‌ى حج، يك تمرين و آموزش تجربى است؛ يعنى انسان مى‌بيند كه اين جورى هم مي‌شود زندگى كرد. بى‌تفاخر و بى‌اعتناى به لذائذ مادى هم مي‌شود زندگى كرد. نه اينكه حالا بيائيم همه‌ى زندگى را در حال احرام زندگى كنيم؛ اين مراد نيست؛ نه، از طيبات رزق كه خداى متعال براى شما حلال كرده، بايد استفاده كنيد؛ اما دل بستن، بى‌تاب شدن، زندگى را همين دانستن - كه ما دچارش هستيم كه زندگى را همين لذائذ و شهوات مادى و همين هوس‌هاى بى‌مورد و بى‌جا گمان مي‌بريم - بايد در هم بشكند تا بفهميم نه، ميشود فصلى از زندگى، بخشى از شبانه‌روز، ساعاتى از نيمه‌ى شب را اختصاص داد به همين حالت انقطاع الى‌اللَّه و به اين حالت صفا. اين را آن‌جا تمرين مي‌كنيد، ياد مي‌گيريد؛ حاجى ياد مي‌گيرد كه اين كار را مي‌شود انجام داد. ببينيد، چه فرصت عظيمى است.
 
شما دست‌اندركاران حج بايد كارى كنيد كه اين خيل عظيم مردمى كه با شما حج مى‌آيند، يا آنجا هستند - از كشورهاى ديگر مى‌آيند - به اين نكته‌ى حج واقف شوند، اين فرصت را بشناسند و تحريض شوند بر اينكه اين فرصت را به چنگ بياورند. يكى از مهمترين كارهاى دست‌اندركار حج - چه رئيس كاروان، چه روحانى حج، چه مديريت‌هاى بخشهاى گوناگون؛ فرهنگى، غير فرهنگى - اين است. اين احساس كه يك فرصت است، در اختيار قرار داده شده، و هميشه هم به دست نمى‌آيد، براى همه هم به دست نمى‌آيد. چقدر افرادى هستند كه آرزوى يك روز از آن روزهاى شما را در آنجا دارند؛ اما امكان برايشان پيدا نمي‌شود. در دنيا افرادى كه مشتاق حج باشند، فراوانند. حالا كه براى شما فراهم شده، اين فرصت را مغتنم بشماريد. اين فرصت فرد است و بر اساس او، وظيفه‌ى مسئول حج و كارگزار حج مشخص مي‌شود. اين، فرصت اول.
 
فرصت دوم، فرصت براى امت اسلامى است؛ براى اينكه امت اسلامى با تكثر قوميت‌ها و نژادها، مناطق عالم و فرهنگ‌ها و عادت‌ها و سليقه‌ها، به طور طبيعى در معرض شكاف‌ها و جدائى‌هائى هست. چون خداوند متعال اسلام را براى يك نژاد خاص، براى يك فرهنگ خاص، براى يك منطقه‌ى خاص از دنيا كه نياورد، براى همه‌ى بشريت آورد. همه‌ى بشريت از لحاظ رنگ، از لحاظ زبان، از لحاظ عادات، از لحاظ سلائق، از لحاظ محيط‌هاى تاريخى و جغرافيائى با هم متفاوتند. پس زمينه‌ى اختلاف  در امت اسلامى وجود دارد. اين اختلاف بايستى بروز نكند، بايستى تحقق و فعليت پيدا نكند. حج آن فرصت بزرگى است براى امت اسلامى كه التيام خود را پس از جدائى‌هاى طبيعى و احياناً جدائى‌هاى مصنوعى و تحميلى، بار ديگر براى خودش تأمين كند.
 
حج براى امت اسلامى يك فرصت است. در اين خيل عظيمى كه در حج هر سال شركت مي‌كنند، شما يك مقطع ده ساله را در نظر بگيريد، ببينيد در اين ده سال چند ميليون انسان از آفريقا، از آسيا، از اروپا، از همه‌ى مناطق عالم - زن، مرد، باسواد، كم‌سواد، داراى سلائق مختلف - شركت مي‌كنند. اگر نداى اتحاد اسلامى، «و لاتفرقوا»(3)ى اسلامى بر اين مجموعه حاكم باشد، شما ببينيد چه اتفاق عظيمى مى‌افتد. ديگر همه‌ى اين مايه‌هاى اختلاف كمرنگ مي‌شود. يكى سنى است، يكى شيعه است؛ در بين شيعه فِرق مختلف، در بين سنى فِرق مختلف؛ فقه‌هاى مختلف، مذهب‌هاى مختلف، عادت‌هاى مختلف است كه به طور طبيعى به جدائى مى‌انجامد. همه‌ى اين‌ها را اين دست مهربان حج جمع مي‌كند، به هم نزديك مي‌كند، درهم فشرده مي‌كند.
 
حالا اينجا من حاشيه‌اى بزنم. چقدر جفاست كه كسى از اين وسيله‌ى وحدت، ابزارى درست كند براى اختلاف و شكاف. اين، خطاب به همه است. اين فقط خطاب به آن فرد تكفيرىِ سلفىِ متعصب كه در مدينه بايستد و مقدسات شما را دشنام بدهد، نيست؛ خطاب به همه است. مسئولين حج - مسئولين كاروان‌ها، روحانيون حج - مراقب باشند كه از اين وسيله‌ى وحدت، ابزارى براى تفرقه درست نكنند و دل‌ها را از يكديگر پر از كينه و درد نكنند. من چيزهائى را كه مي‌تواند وسيله‌ى جدائى شود، نمي‌شمرم؛ خودتان فكر كنيد، ببينيد چه چيزى است كه دل شيعه را نسبت به برادر مسلمان غير شيعه‌ى خود پر از كينه ميكند؛ دل سنى را نسبت به برادر مسلمان شيعه‌ى خود پر از بغض مي‌كند؛ ببينيد اينها چى است، اين‌ها را بيرون بكشيد، بيندازيد كنار و حج را كه وسيله‌ى التيام، وسيله‌ى وحدت، وسيله‌ى يكسان‌سازى دل‌ها و نيت‌ها و عزم‌ها در دنياى اسلام است، بعكس، وسيله‌ى جدا كردن، وسيله‌ى بغض ايجاد كردن نبايد قرار داد. شناختن اين مسئله و مصاديق اين مسئله خيلى هوشيارى و خيلى دقت مي‌طلبد. اين‌ها شوخى نيست.
 
فرصت سوم، فرصت براى جمهورى اسلامى است. جمهورى اسلامى مظلوم است. من به شما عرض بكنم - من سال‌هاست اين را گفته‌ام - جمهورى اسلامى نظامى است كه تمام اركان اقتدار معنوى در او جمع است؛ مقتدر است، اما مقتدرِ مظلوم. اين‌ها با هم منافات ندارد. مظلوم است به خاطر چى؟ به دلائل مختلف؛ يكى‌اش اين است كه دشمنان جمهورى اسلامى براى اينكه فكر و آرمان جمهورى اسلامى در بين جامعه‌ى عظيم مسلمان‌ها گسترش پيدا نكند، انواع و اقسام دروغ‌ها را به جمهورى اسلامى بسته‌اند؛ از دروغهاى اعتقادى و فكرى بگيريد تا دروغ‌هاى فرقه‌اى و سياسى و اجرائى. اين كار را مي‌كنند، آن كار را مي‌كنند، اينجور ميگويند، آنجور ميگويند، اينجور فكر ميكنند، آنجور عمل ميكنند. سى سال است كه دارند عليه ما دروغ ميبافند. شما كه كارگزار حج‌ايد، شما كه دلتان لبالب از اعتقاد و ايمان به نظام جمهورى اسلامى است، در حج در كنار اين برادر مسلمانى كه در معرض اين تبليغات قرار گرفته است، تكليف اولتان چيست؟ تبيين. معارف اسلامى و معارف نظام اسلامى را تبيين كنيد. جمهورى اسلامى، جمهورى «اسلامى» است. ما اكثريت مردم ايران شيعه هستيم، اما نظام ما نظامى است كه شامل شيعه و سنى مي‌شود. دليلش هم اين است كه هم در انقلاب، هم بعد از پيروزى انقلاب، هم در جنگ تحميلى، هم برادران سنىِ ما در داخل، هم يك كثرت عظيمى از مسلمانان عالم كه سنى هستند، از ما حمايت كردند، از ما دفاع كردند، براى خاطر جمهورى اسلامى ايستادند و عده‌اى كشته شدند. جمهورى اسلامى اين است.
 
در كشورهاى اسلامى، چه در آفريقا، چه در آسيا، چه در همه‌ى مناطق دنيا، حتّى در قلب آن كشورى كه بيشترين دشمنى را با ما كرده است - يعنى ايالات متحده‌ى آمريكا - مسلمانانى هستند كه شيعه نيستند، اما دلشان لبريز از محبت جمهورى اسلامى و محبت امام و محبت اين ملت بزرگِ باعزم و اراده است؛ چون جمهورى، جمهورى اسلامى بود. اينها اين را تحريف ميكنند؛ تبديل ميكنند و ميخواهند به‌دروغ مارك دشمنى با فِرق اسلامى را به سينه‌ى جمهورى اسلامى بزنند. برويد اينها را تبيين كنيد. برادران مسلمان ما، خواهران مسلمان ما در سراسر دنيا بدانند كه اينجا مال آنهاست؛ بدانند اينجا همان كارى انجام گرفته است كه دل هر مسلمانى در آرزوى انجام گرفتن آن هست. كدام مسلمان است كه در دنيا نخواهد كه قرآن حاكميت پيدا كند. اينجا قرآن حاكميت پيدا كرده؛ اينجا شريعت حاكميت پيدا كرده.
 
امروز در دنياى اسلام كيست كه از تسلط و نفوذ بيگانگان و كفار در كشورهاى اسلامى دلش خون نباشد؟ دلهايشان خون است و نمي‌توانند حرف بزنند؛ به آنها اجازه نمي‌دهند حرف بزنند. جمهورى اسلامى همان منبر بزرگ و عظيم و جهانى و آزادى است كه همان حرفِ در دل آن‌ها و فرياد شكسته‌ى در گلوى آن‌ها را در اينجا با صداى رسا بلند مي‌كند.
 
مستكبرين هم به همين جهت با او مخالفند. دشمنىِ آمريكا با ما به خاطر همين است. ما حرف دل ملت‌هاى مسلمان را داريم مي‌زنيم. ملت‌هاى مسلمان كه همين چند تا حكومت فاسد نيستند. ملت‌هاى مسلمان از نفوذ آمريكا، از دخالت آمريكا، از تكبر آمريكا، از تكبر استكبار - اعم از آمريكا و غير آمريكا - دلهايشان پر است؛ دلهايشان خون است؛ منتها دستشان نمي‌رسد. اين حرف‌ها در اينجا در همه‌ى سطوح حكومت از بالا تا پائين، با صراحت دارد بيان مي‌شود. اينها حقائق خيلى شيوا و زيبائى از جمهورى اسلامى است؛ اينها را بگوئيد تا اين‌ها را دنياى اسلام و ملت‌هاى اسلام بفهمند؛ بدانند. البته اين تبيين فقط مخصوص يك عده از خواص، مثلاً دانشجوها كه در كشورهاى اسلامى و در دانشگاه‌ها به خاطر ارتباطات گوناگون عمومىِ بين‌المللى به اين چيزها دست پيدا ميكنند، نباشد؛ بلكه آحاد مردم بدانند؛ بفهمند. اينها فرصتهاى تبيين براى نظام جمهورى اسلامى است.
 
البته بنده عقيده ندارم كه ما بايد بيرونمان را درست كنيم، درونمان هرچه بود، بود؛ نه. من بِجد اعتقاد دارم كه اولين وظيفه و دستور ما اين است كه خودمان را اصلاح كنيم؛ چه داخل قلب خودمان و درون خودمان را، چه داخل كشور خودمان را.
 
داخل كشور خودمان را هم بايد خودمان اصلاح كنيم. ملت ما ملت مؤمن و باعزم و اراده‌اى است، ملت آماده‌اى است، ملت صادقى است؛ اما در گوشه و كنار افرادى، جريان‌هائى، مجموعه‌هائى به اسم‌هاى مختلفِ نخبگان سياسى و غير اين‌ها، فضاى جامعه را مشوش مي‌كنند، فضاى جامعه را از صفا و صداقت تهى مي‌كنند، مردم را دچار اغتشاش ذهنى، دچار ترديد مي‌كنند.
 
اين ملت همان ملتى است كه اين انقلاب عظيم را به پيروزى رسانده، اين نظام مستحكم و باعظمت را شالوده‌ريزى كرده و سى سال با قدرت، او را حفظ كرده. اين آنچنان ملتى است، اين آنچنان ايمانى است، اين آنچنان عزم راسخى است. 
 
اين دستاوردها كه مفت به دست نمى‌آيد. تا ملتى فداكار نباشد، تا ملتى بااراده و مصمم نباشد، كه اين چيزها به دست نمى‌آيد. ما بيائيم به خاطر دشمنى با زيد و عمرو و اين دولت و آن دولت و مسئولين اجرائى يا مسئولين كذا و كذا، اصل نظام را زير سؤال ببريم؛ سياه‌نمائى كنيم! كارى كه متأسفانه بعضى از نخبگان سياسى ميكنند.
 
فضاى تبليغاتى كشور، فضاى مطبوعاتى كشور، فضاى تبليغات سياسى كشور به هيچ وجه فضاى خرسندكننده‌اى نيست. ما بايستى از اسلام براى عمل خودمان، براى رفتارهاى خودمان، براى موضعگيرى‌هاى خودمان درس بگيريم و بدانيم بقاى نظام اسلامى، بركات الهى، تفضلات و رحمت الهى تا وقتى است كه ما پايبند و مقيد باشيم. خدا كه با ما قوم و خويشى ندارد. بارها من عرض كرده‌ام بنى‌اسرائيل همان كسانى هستند كه خداى متعال در قرآن مكرر ميفرمايد: «اذكروا نعمتى الّتى انعمت عليكم و انّى فضّلتكم على العالمين».(4) خدا بنى‌اسرائيل را بر عالمين تفضيل داد؛ اما همين بنى‌اسرائيل به خاطر اينكه لوس شدند، قدر نعمت خدا را ندانستند و كفران كردند، «كونوا قردة خاسئين»،(5) «ضربت عليهم الذّلّة و المسكنة»؛(6) تبديل شدند به اين.
 
وقتى رحمت الهى براى ما پيش خواهد آمد كه مواظب و مراقب خودمان باشيم؛ مراقب حرف زدنمان، مراقب اقدام كردنمان، مراقب تبليغاتمان. اين فضاى بى بند و بارى در حرف زدن، در اظهارات عليه دولت، عليه كى‌ به خاطر اغراض، اينها چيزهائى نيست كه خداى متعال از اينها به‌آسانى بگذرد. آن وقت كسانى خطا ميكنند، خداى متعال «و اتّقوا فتنة لا تصيبنّ الّذين ظلموا منكم خاصّة»؛(7) بله اينجورى است. بعضى از ظلمها، بعضى از كارها هست كه نتيجه و اثر آن دامن همه، نه فقط دامن آن ظالم را ميگيرد؛ بر اثر رفتار يك عده‌اى كه در گفتار خودشان، در عمل خودشان، در قضاوت خودشان ظلم ميكنند. بايد مراقب اين چيزها بود.
 
حج براى ما بايد درس باشد؛ هم براى حاجى كه به حج ميرود، هم براى ما كه نگاه ميكنيم و دعا ميكنيم و آرزو ميكنيم كه حج مقبول و كاملى ان‌شاءاللَّه انجام بدهند. خداوند ان‌شاءاللَّه همه‌ى ما را توفيق بدهد كه بتوانيم از درسهاى حج حداكثر استفاده را بكنيم.
 
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته
 
1) بقره: 184
2) حج: 28
3) آل‌عمران: 103
4) بقره: 47
5) بقره: 65
6) بقره: 61
7) انفال: 25
پيوندهاي مرتبط عكسعكس
 




نظرات کاربران