گذری بر زندگی امام حسن عسکری (ع)

حسن بن علي بن محمد ملقب به ابو محمد و ابن الرضا و معروف به عسكري (نظامي) بودند. علت لقب ايشان شهري (سامرا) است كه در آن زندگي مي كردند. اين شهر در واقع يك پايگاه نظامي محسوب مي شد و به همين علت او و پدرشان را امامين عسكريين لقب داده اند. حضرت عسكري (ع) بيشتر عمرشان را در حبس خانگي گذراندند، علت مهم اين امر آن بود كه؛ مشهور بود از حضرت عسكري (ع) پسري به دنيا خواهد آمد كه منجي آخرالزمان است و قيام خواهد كرد. اين امر خلفاي زمان را به وحشت انداخته بود، و به خيال خود آسوده خاطر بودند كه مي توانند از تولد منجي زمان جلوگيري كنند و يا با تولد ايشان، آن حضرت را نيز در بند خود كنند.
همسر امام حسن عسكري (ع) دختر امپراطور روم شرقي بود، كه نامش به نرگس خاتون تغيير پيدا كرد و حضرت مهدي (ع) فرزند ايشان مي باشند.
دوره امامت امام حسن عسكري (ع) در زماني بود كه خلفاي عباسي فدرت ظاهري داشتند. در اين 6 سال كه از 23 سالگي امام آغاز شد، قدرت در حكومت عباسي چندين مرتبه جابجا شد. امام حسن عسكري (ع) در اين دوره در زندان هاي خلفاي عباسي به سر بردند و در زمان هايي كه در زندان نبودند تحت مراقبت هاي شديد و حبس خانگي حكومت عباسي بودند.
براي آزار بيشتر امام 2 تن از غلامان ستمكار را براي زندانباني ايشان قرار دادند، اما اين غلامان به مرور زمان تحت تاثير اين امام قرار گرفتند و رفتارشان نيكو گشت . زماني كه از اين غلامان جوياي حال امام مي شدند، پاسخ مي دادند ؛ اين زنداني روزها روزه دار است و شبها تا بامداد به عبادت و راز و نياز با معبود خود سرگرم است و با كسي سخن نمي گويد. جالبتر آن كه عبيدالله خاقان وزير معتمد عباسي با تمام غرورش وقتي با آن حضرت ملاقات مي كرد، به احترام حضرت عسكري برمي خاست، و آن حضرت را بر مسند خود مي نشانيد.
شيعيان براي ديدن امام مشكلات فروان داشتند. علي بن جعفر از حلبي نقل مي كند: در يكي از روزها كه قرار بود امام به دار الخلافه برود ما در عسكر به انتظار ديدار وي جمع شديم؛ در اين حال از طرف آن حضرت توقيعي بدين مضمون به ما رسيد: كسي بر من سلام و حتي اشاره نيز به طرف من نكند؛ زيرا كه در امان نيستيد. اين روايت به خوبي نشان مي دهد كه دستگاه خلافت تا چه حد روابط امام با شيعيانش را زير نظر داشته و آن را كنترل مي كرده است.
خلفاي عباسي مدت زمان زيادي نتوانستند حضور آن حضرت را تحمل كنند و احترام ايشان را نزد طبقات مردم ببينند و سرانجام به ايشان سم خوراندند و اين امام همام را در روز هشتم ربيع الاول سال 260 به شهادت رساندند در حالي كه ايشان تنها 29 سال داشتند.
منابع : موسسه تحقيقاتي حضرت ولي عصر(عج) - دانشنامه‌ي اسلامي