یادبود بزرگان
حکایت عالمی که آرزویش مرگ در حال زیارت بود
او آرزو داشت در حالی خداوند را ملاقات کند که مشغول زیارت و یا در راه زیارت باشد؛ آرزویی که در قم و در راه زیارت حضرت ثامن الحجج (ع) برآورده شد.
معين فرهنگ: "حيات الزهراء (س) بعد أبيها الرسول (ص)" يكي از برجسته ترين آثار اوست كه بر پايه استدلال به كتب علماي اهل سنّت و درباره دوران كوتاه زندگاني حضرت فاطمه زهرا (س) بعد از رحلت حضرت پيامبر گرامي اسلام (ص) نوشته شده است و در عين حال شرحي هم بر خطبه فدكيّه سرور بانوان جهان دارد.
او آيت الله شيخ فضلعلي قزويني است؛ متولد سال 1290 هجري قمري در قزوين.
پدرش، علامه زاهد آن روزگار، آيت الله ولي محمد قزويني بود و چنين شد كه فضلعلي، رشد و تربيت را در بيت علم و تقوا آغاز كرد.
او دوره مقدماتي حوزه علميه را در مدرسه صالحيه قزوين سپري كرد و سپس براي ادامه تحصيل، عازم تهران و اصفهان شد.
اكنون وقت آن فرا رسيده بود تا او به نجف اشرف هجرت كند و در حوزه علميه آن ديار، به دروس علماي برجسته وقت بشتابد.
او در نجف، جزو شاگردان خاص و ويژه آيت الله آخوند ملا محمدكاظم خراساني درآمد و بيش از همه استادان از معظم له استفاده كرد و در عين حال، در درس بزرگاني مانند آيات سيد محمدكاظم طباطبايي يزدي و شيخ الشريعه اصفهاني هم شركت كرد.
آيت الله قزويني همچنان پله‌هاي ترقي را مي پيمود و در درس هاي خصوصي آخوند خراساني و مجامع فتوايي وي شركت مي‌كرد.
او 37 ساله شده بود كه به امر استادش، آخوند خراساني، راه ايران را در پيش گرفت تا به تبليغ دين و تربيت طلاب همت گمارد. او در اين راه، به قم هم آمد و چند سالي را نيز در محضر آيت الله شيخ عبدالكريم زانو زد و البته رفت و آمدي هم با آيت الله شيخ حسنعلي نخودكي اصفهاني در مشهد داشت.
و اما فتنه كشف حجاب رضاخاني كه پيش آمد، او به همراه خانواده‌اش به عتبات عاليات پناه بُرد و در جوار حرم مطهر امام حسين (ع) و حضرت قمي بني‌هاشم (ع) سكني گزيد و به تدريس و تأليف مشغول شد.
علاوه بر كتابي كه از وي نام برده شد، او سه جلد مقتل حسيني هم به نگارش در آورده است كه جلد نخست درباره اصحاب امام حسين (ع)، جلد دوم درباره خود حضرت سيدالشهداء (ع) و سيره آن حضرت و البته جلد سوم هم درباره بانوان حاضر در كربلاست.
"الجعفر و المذهب" نيز، نام كتاب ديگر اين عالم رباني است كه به زندگي و احوالات امام جعفر صادق (ع) پرداخته است و در كنار آن، نگاهي هم به زندگي رؤساي چهار مذهب اهل تسنن دارد.
از معظم له، كتابي هم درباره زندگي حضرت فاطمه معصومه (س) به يادگار مانده است.
آيت الله شيخ فضلعلي قزويني سرانجام پس از 14 سال اقامت در كربلا، به ايران بازگشت و در راه زيارت حضرت علي بن موسي الرضا (ع)، در قم توقف كرد.
او كه آرزويش بود تا در حال زيارت، به ديدار معبود بشتابد، در مانند چنين روزي يعني در پنجمين روز از ماه شعبان سال 1367 هجري قمري و در سن 77 سالگي، در همان قم به ملكوت اعلي پيوست تا در نزديكي مزار ميرزاي قمي در قبرستان شيخان، در خاك آرام گيرد.
50 سال پس از آن بود كه فرزندش، شيخ محمود قزويني - كه خود از علماي روزگار خود بود - جان به جان آفرين تسليم كرد.
شيخ محمود وصيت كرده بود تا او را در جاي مزار پدرش در قبرستان شيخان به خاك بسپرند. اين بود كه پيكر وي را به سوي آن مكان نوراني تشييع كردند و در حاليكه وي را براي دفن آماده مي‌كردند، با پيكر سالم پدرش، آيت الله شيخ فضلعلي قزويني رو به رو شدند و به همين دليل، او را در طبقه بالاي قبر پدر به خاك سپردند.
و اين نيز، حكايتي است از كرامات آيت الله شيخ فضلعلي قزويني كه به نقل از آيت الله شيخ مرتضي حائري يزدي است:
"شنيدم از آقاي شيخ فضلعلي قزويني كه او گفت: در ميان صحن حضرت ثامن الائمه حضرت رضا (ع) بودم كه ناگهان سيد بزرگواري نزدم آمد و از من خواست تا همراه او، در صحن‌ها قدمي بزنيم و سِيري كنيم. من در لحظاتي كه با وي قدم مي‌زدم، مشاهده مي‌كردم كه انواري از گنبد و بارگاه حضرت امام رضا (ع) به طرف آسمان متصاعد است. ابتدا تعجبي نكردم؛ اما پس از مدتي، شگفتي اين تصاوير، مرا مبهوت خود ساخت.
پس از آن بود كه ديگر آن سيد نوراني را در كنار خود نيافتم و البته نورهاي بالارونده از گنبد و بارگاه امام رئوف (ع) را نيز مشاهده نكردم."
و اكنون در هفتاد و يكمين سالگرد عروج ملكوتي آن عالم رباني، به روح او و همه دانشمندان اسلام درود مي فرستيم و برايشان از درگاه حضرت حق، رحمت و مغفرت مسئلت داريم.