بهبهانی، سید حسین

از عالمان و فقیهان شیعه در قرن سیزدهم ق.، مدفون در بقیع   سید حسین بن ابراهیم حسینی موسوی بهبهانی به سال 1215ق. در بهبهان زاده شد. پدرش سید ابراهیم بارگاهی در بهبهان دارد و نسبش به امیر سید علی معروف به سیاهپوش می‌رسد که در همدان مدفون است

از عالمان و فقيهان شيعه در قرن سيزدهم ق.، مدفون در بقيع

 

سيد حسين بن ابراهيم حسيني موسوي بهبهاني به سال 1215ق. در بهبهان زاده شد. پدرش سيد ابراهيم بارگاهي در بهبهان دارد و نسبش به امير سيد علي معروف به سياهپوش مي‌رسد كه در همدان مدفون است.[1] در زادگاه خود مقدمات فقه و اصول را به پايان برد و سپس راهي نجف شد.[2] نزد استادان بزرگ، از جمله شيخ انصاري (م.1281ق.) فقه و اصول را فراگرفت و از او اجازه اجتهاد گرفت.[3] علوم عقلي را از شيخ حسن برغاني* (م.1295ق.) آموخت.[4] پس از فوت شيخ انصاري، مقيم كربلا شد و در آن جا به تدريس و افتاء پرداخت و در مسجدي نزديك حرم ابوالفضل عباس(ع) امامت جماعت را عهده‌دار شد. وي پنج فرزند پسر داشت كه همگي از دانشوران كربلا بودند.[5]

 

سيد حسين بهبهاني به سال 1300ق. به حج رفت. در بازگشت از حج و در حال عزيمت به مدينه به قصد زيارت قبر پيامبر(ص) در جايي به نام بئر درويش چادر زد و شب را به روز آورد. هنگام شب چون از خيمه بيرون رفت، يكي از اعراب كه دشمني سختي با شيعيان داشت، با كوبيدن عمودي بر سرش او را به قتل رساند.[6] در گزارش صاحب اعيان الشيعه، تنها به بيرون رفتن شبانه بهبهاني براي قضاي حاجت و كشته شدنش به دست يكي از دزدان عرب، بدون اشاره به تمايلات ضد شيعي قاتل، اشاره شده است.[7] در گزارشي ديگر، كشته شدن بهبهاني در زمان نشستن و استراحت او دانسته شده است.[8] پيكر بهبهاني به مدينه منتقل و در جوار امامان بقيع دفن شد.[9]

 

سيد حسين بهبهاني آثاري در فقه و اصول و تفسير نگاشت.[10] اين آثار بعدها به سال 1344ق. و در هجوم يكي از اميران دولت عثماني به خانه فرزندش سيدكاظم (م.1345ق.) در آتش سوخت و از ميان رفت.[11]

 

 

 

منابع

اثرآفرينان: زير نظر كمال حاج سيد جوادي، انجمن آثار و مفاخر فرهنگي، 1377ش؛ اعيان الشيعه: سيد محسن الامين (م.1371ق.)، به كوشش حسن الامين، بيروت، دار التعارف؛ دائرة المعارف تشيع: زير نظر سيد جوادي و ديگران، تهران، نشر شهيد سعيد محبي، 1375ق؛ زندگاني و شخصيت شيخ انصاري: مرتضي انصاري، انتشارات حسينعلي نويان، 1410ق؛ شهداء الفضيله: عبدالحسين اميني، قم، مكتبة الطباطبائي، 1393ق؛ مع علماء النجف الاشرف: سيد محمد الغروي، بيروت، دار الثقلين، 1420ق.

 

علي احمدي ميرآقا

[1]. اعيان الشيعه، ج2، ص254؛ ج5، ص413؛ نك: اثرآفرينان، ج2، ص88 .

[2]. مع علماء النجف الاشرف، ج1، ص544.

[3]. شهداء الفضيله، ص331-332؛ نك: دائرة المعارف تشيع، ج3، ص517.

[4]. زندگاني و شخصيت شيخ انصاري، ص244؛ اثرآفرينان، ج2، ص88-89.

[5]. اعيان الشيعه، ج5، ص413؛ اثرآفرينان، ج2، ص89؛ زندگاني و شخصيت شيخ انصاري، ص244-245.

[6]. شهداء الفضيله، ص331-332؛ مع علماء النجف، ج1، ص544؛ اثرآفرينان، ج2، ص88-89.

[7]. اعيان الشيعه، ج5، ص413.

[8]. مع علماء النجف، ج1، ص544.

[9]. اعيان الشيعه، ج5، ص413.

[10]. اثرآفرينان، ج2، ص88؛ اعيان الشيعه، ج5، ص413.

[11]. اعيان الشيعه، ج5، ص413.