افراد مشهوری که در حرم امام رضا دفن شده اند
برخی از افرادی که به حرم مطهر امام رضا(ع) مشرف می‌شوند، غیر از زیارت و بازدید از مکان‌های خاص و معماری زیبای این آستان با مدفن علما و بزرگانی که در این حریم جای گرفته اند، آشنا می‌شوند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، بسیاری از افرادی که به حرم مطهر امام رضا(ع) مشرف می‌شوند، غیر از زیارت و بازدید از مکان‌های خاص و معماری زیبای این آستان با مدفن علما و بزرگانی که در این حریم جای گرفته اند، آشنا می‌شوند. در ادامه برخی از بزرگانی را که در حریم ملکوتی ثامن‌الحجج(ع) به خاک سپرده شده‌اند، معرفی می‌کنیم.
شیخ محمد بن حسن حُرّ عاملی
شیخ محمد بن حسن حُرّ عاملی معروف به شیخ حر عاملی در سال ۱۰۳۳ قمری در روستای «مشغره» از توابع جبل عامل لبنان چشم به جهان گشود. شیخ حسن ظهیر، شهید ثانی و پدرش از استادان او بودند. تا چهل سالگی در کشور سوریه و منطقهٔ جبل عامل، نزد استادان شیعی آموزش دید و بعدها به عراق و خراسان عزیمت کرد.
وی برای زیارت علی بن موسی به ایران رفت و مدتی در اصفهان با علامه مجلسی بود و هر دو برای هم اجازه نقل روایت صادر کرده‌اند. سپس به مشهد رفت و پس از مدتی «قاضی القضاه» و «شیخ الإسلام» خراسان شد. از مهم‌ترین تألیفات وی کتاب «وسائل الشیعه» است.
شیخ حُرّ عاملی در بیست و یکم ماه رمضان ۱۱۰۴ قمری در هفتاد و یک سالگی چشم از جهان فرو بست و در زیر گنبد حضرت رضا(ع) کنار منبر، برادرش شیخ احمد صاحب الدرالمسلوک در ایوانِ یکی از حجره‌های صحن انقلاب جنب مدرسه میرزا جعفر به خاک سپرده شد.
محمد بهاء الدین عاملی(شیخ بهایی)
وی در سال ۹۵۳ هجرى قمری در شهر بعلبک لبنان دیده به جهان گشود. نسب شیخ بهایی به حارث همدانى، صحابى جلیل‌القدر امیر‌المؤمنین علی(ع) مى‌‌رسد.پدرش از فقها و محدثان بود و به درخواست شاه طهماسب صفوی به‌عنوان «شیخ‌الاسلام دارالسلطنه قزوین» انتخاب شد و بعد از رحلت پدر بزرگوارش در عهد شاه عباس صفوی خود به این مقام منصوب شد.
سعی در احیای خاطره مردان بزرگ، یکی از تلاش‌های اجتماعی شیخ بهایی است که در این جریان تاریخی ثبت شده است. در شش کیلومتری شمال غربی مشهد، آرامگاه با شکوه خواجه ربیع واقع است که از زیارتگاه‌های بسیار مشهور است. خواجه ربیع جزو تابعان اصحاب پیامبر اسلام(ص) و یکی از هشت زاهد نامی تاریخ اسلام به‌شمار می‌آید. این آرامگاه به سفارش شیخ بهایی و به دستور شاه عباس ساخته شده است.
مرگ این عارف بزرگ و دانشمند را به سال ۱۰۳۰ و یا ۱۰۳۱ هجری در پایان هشتاد و هفتمین سال حیاتش ذکر کرده‌اند.
شیخ پیر پالان دوز
شیخ محمد عارف عباسی مشهور به «پیر پالان دوز» از عرفا و پیران سلسله ذهبیه است که در نیمه دوم قرن دهم هجری قمری ولادت یافت. ایشان متولد روستای کارند مشهد و معاصر شیخ بهایی بوده‌اند. او علاوه بر اینکه در عرفان به مقامات بلندی دست یافت، در کیمیاگری و خطاطی متبحر بود.
شیخ محمد در خط ثلث استاد بوده و هفت سوره از قرآن نگاشته شده به خط خوش ایشان موجود است. وی با اینکه صاحب موقعیت بود و می‌توانست بدون کوشش زندگی خوبی داشته باشد، از راه پالان دوزی روزگار می‌گذراند. شیخ محمد عارف، برمبنای باور توحیدی خود و توکل بر خدا و ذکر تشکر و خدمت و طاعت و قناعت و ایثار که از صفات عارفان است به جستجوی راه معرفت پرداخت و مدتی از عمر خود را به کسب فیض از اهل حق سپری کرد و به بروز کراماتی معروف شد.
سرانجام عالم ربانی، محمد عارف عباسی در سال ۹۸۵ هجری قمری جان به جانان تسلیم کرد. مقبره این عارف بزرگ جنب حرم رضوی در مشهد مقدس واقع و در شمال شرقی حرم مطهر، واقع در ابتدای خیابان نواب صفوی (پایین خیابان)، زیارتگاه بسیاری از شیفتگان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) است. بنای اولیه آرامگاه شیخ مربوط به عهد صفویه بوده است که سلطان محمد (معروف به خدابنده) پدر شاه عباس صفوی آن را در سال ۹۸۵ قمری بنا نهاد و در سال‌های اخیر توسط آستان قدس بازسازی شده است.
شیخ حسنعلی اصفهانی معروف به نخودکی
آیتالله حاج شیخ حسنعلی اصفهانی نخودکی در نیمه ماه ذیقعده سال ۱۲۷۹ هجری قمری در اصفهان به دنیا آمد. علوم مقدماتی را از پدر و معلمان دیگر فرا گرفت و زیر نظر استاد بزرگوارش حاج میرزا محمد صادق که از بزرگان عرفان اسلامی بود، تربیت معنوی و الهی دید. وقتی که به سن جوانی رسید علوم ادبی و بخشی از علوم ریاضی را نزد مرحوم آخوند کاشی و علوم عقلی و فلسفی را از دانشمند بزرگ جناب میرزا جهانگیر خان قشقایی به دست آورد و پس از آن به نجف اشرف رفت و به ادامه تحصیل و تهذیب نفس پرداخت. در نجف معاشرت و مجالست او بیشتر با مرحوم آیتالله حاج سیدمرتضی کشمیری بود و آیتالله کشمیری از اوتاد عصر خود و از اعاظم فقهاء به‌شمار می‌رفت.
آیتالله اصفهانی نخودکی پس از طی مراحل لازم علمی و معنوی به اصفهان بازگشت و پس از مدتی از اصفهان به مشهد مسافرت کرد و در این سفر برای او مکاشفه‌ای روی داد که او را مجبور ساخت تا آخر عمر در مشهد و در مجاورت حضرت امام رضا(ع) باشد. برای همین به اصفهان آمد، هر چه داشت فروخت، همه تعلقات خود را از اصفهان قطع کرد و به مشهد رفت.
آیتالله اصفهانی نخودکی از هفت سالگی تا آخر عمر همه شب‌های جمعه را بیدار می‌ماند و تا صبح به عبادت مشغول می‌شد. گاهی هیجده ساعت متوالی به خواندن نماز، دعا و ذکر می‌پرداخت و در این عصر، سالک و عارف متشرعی مانند او دیده نشده است. او مقداری از وقت خود را به تدریس می‌گذرانید و بیشتر اوقات او به برآوردن حوائج مؤمنان و مراجعه‌کنندگان صرف می‌شد.
آیتالله اصفهانی نخودکی روز ۱۸ شعبان سال ۱۳۶۱ هجری قمری در محله سعدآباد مشهد در سن ۸۲ سالگی رحلت کرد. برای او تشییع بی‌نظیری ترتیب یافت و در صحن عتیق (صحن انقلاب کنونی) در جنب ایوان شاه عباس مقابل غرفه‌ای که غرب ایوان است، دفن شد. مشهور است که وی زمان وفات و محل دفن خویش را قبل از مرگ به نزدیکانش اعلام کرده بود.
آیت‌الله‌العظمی حاج میرزا علی آقا فلسفی
وی در هشتم دی ۱۲۹۹ شمسی در تهران به دنیا آمد. ایشان پس از ۸۵ سال زندگی ، مقارن اذان ظهر روز تاسوعای سال ۱۴۲۷ هجری قمری، برابر با ۱۹ بهمن ۱۳۸۴ هجری شمسی دار فانی را وداع گفت و پیکر ایشان در رواق دارالسرور و در کنار آیتالله مروارید آرام گرفت.
استاد سیدجلال‌الدین موسوی آشتیانی
استاد موسوی آشتیانی در سال ۱۳۰۴ هجری شمسی در آشتیان از توابع شهرستان اراک متولد شد. ایشان در سال ۱۳۲۳ به تشویق و راهنمایی روحانی آشتیان جهت تکمیل تحصیلات به دارالعلم قم هجرت کرد. سپس در سال ۱۳۳۶ برای تکمیل علوم نقلی راهی نجف شد. در همین زمان سخت بیمار شد و به ناچار به ایران بازگشت.
استاد آشتیانی پس از یک دوره بیماری و بر اثر کهولت سن، در سن هشتاد سالگی در سوم فروردین ۱۳۸۴ در مشهد مقدس دار فانی را وداع گفت. پیکر پاک استاد در صحن آزادی حرم مطهر ثامن‌الحجج به خاک سپرده شد.
آیتالله سید ابراهیم علم‌الهدی سبزواری
آیتالله حاج سید ابراهیم علم الهدی سبزواری فرزند حاج سیدمحمد حسینی علم‌الهدی در سال ۱۳۳۵ قمری مطابق با سال ۱۳۹۶ شمسی در شهر سبزوار و در خانواده ای متدین به دنیا آمد. وی در مدت عمر بابرکت خود آثار متعددی را تألیف کرد که برخی از آن‌ها عبارتند از؛ تقریرات دروس خارج فقه و اصول و تفسیر آیتالله العظمی میلانی، آیات العقائد، حاشیه بر نهایه الدرایه آیتالله شیخ محمد حسین اصفهانی و یک دوره اصول.
آیتالله علم‌الهدی سرانجام در سن ۸۵ سالگی در ماه شعبان سال ۱۴۲۰ قمری برابر با ۱۲ آذر سال ۱۳۷۸ شمسی بر اثر بیماری دار فانی را وداع گفت و پیکر پاکش در رواق دارالزهد حرم مطهر رضوی تدفین شد.
آیتالله سیدجواد خامنه‌ای
وی فرزند سید‌حسین خامنه‌ای، از علمای برجسته، مجتهدان پرهیزگار و روحانیان زاهد روزگار در سال ۱۳۱۳ هجری قمری در نجف اشرف به دنیا آمد و پس از گذشت ۲- ۳ سال در بازگشت خانواده به آذربایجان، در آن شهر سکنی گرفت و دوران نوجوانی را در جریان رخدادهای نهضت مشروطه پشت سر نهاد.
آیتالله خامنه‌ای، علوم مقدماتی را در مدرسه‌های آن زمان تبریز به پایان رسانید و در حدود سال ۱۳۳۶ هجری قمری، یعنی در ۲۳ سالگی راهی مشهد مقدس شد. وی مدرس حوزه مشهد بود و سمت امام جماعت مسجد صدیقی‌ها واقع در بازار بزرگ مشهد را نیز بر عهده داشت. نسب آیتالله خامنه‌ای به حضرت سلطان سیدمحمد که از سادات حسینی است و با چهار واسطه فرزند امام سجاد(ع) می‌شود، می‌رسد.
این عالم ربانی سرانجام پس از سال‌ها تلاش و کوشش در راه کسب مکارم اخلاقی و علمی و تربیت فرزندانی اصلح در ۲۷ شوال ۱۴۰۶ هجری قمری برابر با ۱۵ تیر ۱۳۶۵ به لقاءالله پیوست و پیکر مطهرش در دارالفیض حرم مطهر حضرت رضا(ع) به خاک سپرده شد.
پیر پارسای کوهستان
آیتالله کوهستانی در یکی از روزهای سال ۱۳۰۸ قمری (۱۲۶۷ ه.ش ) در روستای کوهستان دیده به جهان گشود. ایشان مشهور به «آقاجان» بود. مهم‌ترین خدمات و مجاهدت‌های مخلصانه آیتالله کوهستانی در عرصه علم و دین تأسیس حوزه علمیه در روستای « کوهستان» یعنی زادگاه خودش بود.
سرانجام وی در بعد از نیمه شب جمعه چهاردهم ربیع‌الاول برابر با هشتم اردیبهشت سال ۱۳۵۱ شمسی دار فانی را وداع گفت؛ پیکر مطهر آن عالم ربانی در حرم مطهر امام رضا(ع) به خاک سپرده شد.
شیخ هاشم مدرس قزوینی
وی بیستم خرداد سال ۱۲۷۰ شمسی در روستای «قلعه هاشم خان» قزوین به دنیا آمد. از جمله شاگردان ایشان می‌توان به این افراد اشاره کرد؛ سیدعلی خامنه ای(رهبر جمهوری اسلامی ایران )، میرزا حسنعلی مروارید، میرزا جواد آقا تهرانی، محمد رضا حکیمی (نویسنده الحیاه) و محمد تقی شریعتی مزینانی (پدر دکتر علی شریعتی). وی در تاریخ بیست و سوم مهر ۱۳۳۹ در شهر مشهد درگذشت و در جوار بارگاه امام رضا(ع) به خاک سپرده شد.
آیتالله حاج شیخ مجتبی قزوینی خراسانی
آیتالله قزوینی خراسانی در سال ۱۳۱۸ هجری قمری در قزوین متولد شد. وی از سال ۱۳۴۷ هجری قمری در حوزه علمیه مشهد شروع به تدریس و تربیت طلاب و فاضلان کرد و بدین ترتیب چهل سال از عمر خویش را در مرکز مهم علمی شهر مقدس مشهد صرف این امر کرد.
حاصل این دوره، تربیت ده‌ها عالم و فاضل و مدرس و واعظ و محقق است. ایشان در ۱۴ فروردین ۱۳۴۶ هجری شمسی در مشهد مقدس درگذشت و در ضلع غربی دارالحجه حرم رضوی به خاک سپرده شد.
حاج شیخ محمد رضا کلباسی
حاج شیخ محمد رضا کلباسی ۲۵ ذیقعده ۱۲۹۵ در اصفهان متولد شد. نیس اللیل در شرح دعای کمیل، نفحات اللیل، مکیال الیقین در شرح اصول دین، دعوه الحسینیه و راهنمای تبلیغ از آثار چاپ شده ایشان است. آیتالله کلباسی شب سه شنبه چهارم شوال ۱۳۸۳ هجری قمری در مشهد از دنیا رفت و در صحن عتیق در ایوان مجاور دفتر کشیک خانه بالا خیابان دفن شد.
آیتالله حسنعلی مروارید
میرزا حسنعلی مروارید، هشتم شوال ۱۳۲۹ هجری قمری در مشهد مقدس پا به عرصه حیات نهاد. پدرش حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ محمدرضا مروارید از عالمان وارسته مشهد بود.
آیتالله مروارید که از شاگردان آیتالله میرزا مهدی اصفهانی و عارف مشهور، شیخ حسنعلی نخودکی به‌شمار می‌آمد، سال‌ها در حوزه مشهد به تربیت طلاب و دانش پژوهان پرداخت.
ایشان در ۹۶ سالگی در نوزدهم شعبان المعظم ۱۴۲۵ قمری برابر با چهاردهم مهر ۱۳۸۳ هجری شمسی به لقای حق شتافت و در حرم رضوی به خاک سپرده شد.
آیتالله شیخ محمدتقی آملی
شیخ محمد تقی آملی، فقیه امامی، فرزند مولا محمد آملی در ۱۱ ذی القعده ۱۳۰۴ هجری قمری در تهران متولد شد. آیتالله آملی از اعاظم علمای معاصر و جامع معقول، منقول و مجتهد در فروع و اصول بود. چنان که حائز منقبتین علم و عمل بود. هم در مراقبت حظی وافر داشت که دارای رتبت عندیت بود و هم در سلوک الی الله نصیب اوفی داشت که واجد عزم و همت بود و هم در تدریس توفیق والا داشت و هم در تصنیف ید طولی.
عالم ربانی آیتالله شیخ محمد تقی آملی روز شنبه ۲۹ شوال سال ۱۳۹۱ هجری قمری برابر با ۲۷ آذرماه ۱۳۵۰ هجری شمسی در تهران درگذشت و در باغ رضوان حرم حضرت رضا (ع) در مقبره میرزا حسین فقیه سبزواری به خاک سپرده شد.
علاّمه امین‌الاسلام طبرسی
علاّمه بزرگوار امین‌الاسلام، ابوعلی فضل بن حسن طَبرسی از جمله اندیشمندان نادری است که هر چند در دانش‌های رایج عصر خویش خبره بود، منزلت او در تفسیر، تمام ابعاد و جوانب علمی‌اش را تحت شعاع قرار داده، وی را به مثابه مفسّری سترگ در دنیای دانش و معرف معرفی کرد. او به سال ۴۶۸ (یا ۴۶۹ ق.) دیده به جهان گشود.
امام مفسران، امین‌الاسلام طبرسی پس از هفتاد و نه(هشتاد) سال زندگی با برکت و سراسر خدمت به اسلام و مردم، شبانگاه روز نهم ذیحجه سال ۵۴۸ قمری در شب عید قربان در شهر سبزوار به دیار حق شتافت و جهان اسلام را در عزایش سیه پوش ساخته، در سوگ نشاند. برخی از نویسندگان اسلامی شیخ طبرسی را به‌عنوان شهید یاد کرده‌اند که به‌وسیله سم به شهادت رسیده است. در مقابل، گروهی نیز با توجه به همزمان بودن رحلت شیخ با فتنه طائفه وغز، به شهادت ایشان به دست این گروه شورشی اشاره کرده‌اند.
پیکر پاک علامه از سبزوار به مشهد مقدس انتقال یافت و در نزدیکی حرم مطهر امام رضا(ع) در محلی به نام قبرستان قتلگاه به خاک سپرده شد. آرامگاه او که در ابتدای خیابان طبرسی واقع شده، از آغاز، محل زیارت مؤمنان بوده است و در سال ۱۳۷۰ به موجب طرح توسعه حرم، به داخل باغ رضوان انتقال داده شد.
آیتالله حاج شیخ ذبیح‌الله ذبیحی قوچانی
وی از علمای عامل و مجتهدین نامدار معاصر خراسان، در سال ۱۳۲۹ قمری برابر با سال ۱۲۸۹ شمسی در روستای خیرآباد مایوان متولد شد.
این عالم ربانی در سحرگاه روز سه‌شنبه ۲۴ اسفند سال ۱۳۷۲ شمسی بر اثر سکته قلبی درگذشت و در میان اندوه فراوان علاقه‌منداش در صحن آزادی (نزدیک ایوان طلا) حرم رضوی آرام گرفت.
آیتالله شیخ حبیب‌الله گلپایگانی
آیتالله شیخ حبیب‌الله گلپایگانی تابستان در سال ۱۲۹۷ در شهر گلپایگان به دنیا آمد. وی در سال ۱۳۳۵ به قصد کسب فیض پیاده به مشهد آمد و در مدرسه فاضل خان و پس از خرابی آن در مدرسه خیرات خان به تدریس فقه و تفسیر مشغول شد و پس از نیم قرن تدریس و اقامه جماعت در مدارس دینی و مسجد گوهرشاد در سال ۱۳۸۴ دعوت حق را لبیک گفت و پیکرش در رواق دارالسلام حرم مطهر به خاک سپرده شد.
آیتالله حاج شیخ مرتضی آشتیانی
آیتالله حاج شیخ مرتضی آشتیانی در سال ۱۲۸۰ قمری در تهران به دنیا آمد. شیخ مرتضی سطوح مقدماتی تحصیلی را نزد پدر و میرزا ابوالحسن جلوه فراگرفت. پس از خدمت پدر، تولیت مسجد خازن الملک را که در آن زمان موقعیت سیاسی ویژه‌ای داشت، برعهده گرفت.
سرانجام این عالم ربانی در ۲۸ آبان ۱۳۲۵ شمسی مصادف با ۲۴ ذیحجه ۱۳۶۵ قمری در سن ۸۵ سالگی دار فانی را وداع گفت و در دار السعاده آستان قدس رضوى پایین پاى مبارک امام رضا(ع) مدفون شد.
علامه محمد صالح مازندرانی (سمنانی)
وی در سال ۱۲۹۸ در کربلای معلی به دنیا آمد. وی در محضر بزرگانی همچون شیخ اسماعیل بروجردی و حاج میرزا حسین بن میرزا خلیل و مرحوم آخوند محمد کاظم خراسانی تلمذ نموده و نبوغ علمی خویش را با کسب درجه اجتهاد به اثبات می‌رساند.
علامه در سال ۱۳۲۴ هجری قمری به علت بیماری چشم، پس از ۱۲ سال تحصیل درنجف اشرف به ایران مراجعت کرد و پس از مدت کوتاهی اقامت در تهران عازم مازندران و در موطن اجدادی خود بابل ساکن می‌شود. ایشان در ۲۱ دی‌ماه ۱۳۹۱ هجری قمری، در سن ۹۳ سالگی به لقاء الله پیوست و در جوار آستان ملکوتی امام رضا(ع) رخ در نقاب خاک کشید.
علامه محمدتقی جعفری
استاد علامه محمد تقی جعفری در سال ۱۳۰۴ خورشیدی در شهر تبریز متولد شد و پس از تحصیلات عالیه علوم اسلامی در شهر تبریز، تهران، قم و نجف اشرف در محضر آیات عظام، میرزا فتاح شهیدی، شیخ محمدرضا تنکابنی، شیخ کاظم شیرازی، سید عبدالهادی شیرازی، سید ابوالقاسم خویی و سیدمحسن حکیم کسب فیض کرد. وی علاوه بر خواندن دروس معمول حوزه از جمله فقه و اصول و… برای اینکه بداند فیزیک نظری چیست از نوه‌های مرحوم کاشف‌الغطاء که در نجف بودند استفاده می‌کرد و برای یادگیری مباحث نظری ریاضی به «احمد امین» صاحب کتاب «التکامل فی‌الاسلام» که در کاظمین بود مراجعه می‌کرد.
علامه محمد تقی جعفری بر اثر بیماری در تاریخ ۲۵ آبان ماه سال ۱۳۷۷ به رحمت ایزدی پیوست و در مشهد مقدس در رواق دارالزهد واقع در حرم مطهر امام رضا(ع) به خاک سپرده شد.
آیتالله حاج میرزا حسین سبزواری
مشهور به فقیه سبزواری فرزند آیتالله میرزا موسی (۱۲۶۵-۱۳۳۷ ه . ق) سوم رمضان ۱۳۰۹ قمری در شهر سامرا دنیا آمد و در سال ۱۳۱۸ هجری قمری همراه پدر خود آیتالله میرزا موسی به سبزوار رفت و در آنجا به تحصیل علوم دینی پرداخت. وی در سال ۱۳۲۶ هجری قمری برای ادامه تحصیل وارد مشهد شد.
در آخرین روزهایی که فضلا و طلاب در حوزه درس ایشان می‌نشینند و از بیانات علمی و فقهی ایشان استفاده می‌کنند، بارها به شاگردان خود خطاب نموده و کتاب را محکم به هم زده و چنین می‌گوید: «این آخرین جلسه درس و بحث من است و دیگر مرا در اینجا نخواهید دید». از شنیدن این مطلب، طلاب متأثر و ناراحت می‌شوند اما خود مرحوم فقیه سبزواری، این سخن را با تبسم و بشاشت می‌گویند و هرگز اثری از حزن و غم و ترس در چهره ایشان دیده نمی‌شود.
وی روز شنبه ۲۴ شوال ۱۳۸۴ هجری قمری ( ۱۳۴۵ ه.ش) در ۷۷ سالگی، درگذشت و در باغ رضوان در ناحیه شمالی حرم مطهر امام رضا(ع) به خاک سپرده شد.
میرزا مهدی آیت‌الله‌زاده خراسانی
میرزا مهدی آیت‌الله‌زاده خراسانی فرزند عالم بزرگ، آخوند ملا محمد کاظم خراسانی که در ذکاوت و هوش اعجوبه‌ای بود، در حدود سال ۱۲۵۴ شمسی در نجف اشرف به دنیا آمد. وی پس از آموختن مقدمات و سطوح حوزوی، قصد ادامه تحصیل داشت اما بر اثر بیماری شدید چشم، از این کار باز ماند و وارد خدمات اجتماعی و سیاسی شد.
آخرین سفر میرزا مهدی آیتالله زاده خراسانی به ایران در سال ۱۳۲۴ هجری شمسی اتفاق افتاد. او وقتی به تهران رسید بیمار شد و ۲۸ اردیبهشت همان سال چشم از جهان فروبست و جسد او را به مشهد حمل کردند و در دارالسعاده کنار قبر امام هشتم (ع) به خاک سپردند.
شاعری عارف؛ میرزا حبیب‌الله مجتهد خراسانی
حاج میرزا حبیب الله خراسانی در شامگاه سومین روز فروردین ۱۲۲۵ هجری شمسی درمشهد به دنیا آمد. وی از شاعران عارف و از روحانیان دانشمند خراسان بود. او پس از اخذ علوم ادب، فقه و اصول از محضر حاج میرزا نصرالله، عازم نجف شد.
وی با ادبا و متفکرین شهرهای کاظمین و بغداد نیز در ارتباط بود. حبیب‌الله زبان فرانسه را آموخت. وی در ۱۲۸۷ هجری شمسی در بحرآباد در پی عزم مهاجرت از ایران به دیار حق شتافت. پیکر این عالم فرهیخته در حرم امام رضا(ع) بالای صفه شاه طهماسب، در سردابه‌ای که نیای بزرگوارش سیدمحمدمهدی شهید به خاک سپرده شده بود، دفن شد.
