ذی‌الحجه، ماه دعا، عبادت و ولایت است
ذی‌الحجه ماه عبادت و بندگی است و هر روزش به نحوی ما را به خود می‌خواند. ماهی که رسالت عظیم انبیاء بر دوش امیرالمؤمنین حضرت علی(ع) قرار گرفت، ماه حج و قربانی و از خود گذشتن.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، ذی‌الحجه از روز اولش، شکوهش را به رخ می‌کشد. روزی که مبارک‌ترین پیوند در آن شکل گرفته است. پیوندی که منشأ همه خیرات و برکات پس از خود برای عالمیان است. پیوند دو عزیز خدا و خلقت، دو دلداده خدا و خلق خدا، یکی پاره تن و دیگری یاور و وصی پیامبر، پیوند ازدواج امیرالمؤمنین و حضرت زهرا (س) در روز اول ذی‌الحجه است و برکت این روز را مضاعف کرده است.
در قرآن کریم چند بار با تعابیر مختلف به دهه اول ذی‌الحجه اشاره شده است: « والفجر. ولیال عشر» که در بعضی روایات گفته شده منظور از «لیال عشر» همین 10 روز است. همچنین در جایی که می‌فرماید «و واعدنا موسی ثلاثین لیلة و أتممناها بعشر»، به دهه اول ذی الحجه اشاره دارد.
از پیامبر اکرم (ص) روایت شده که عمل خیر و عبادت در هیچ ایامی بهتر از این ایام نیست و علما و صلحا در این دهه اهتمام ویژه به عبادت داشتند.
شهادت امام محمد باقر( ع) در روز هفتم ذی‌الحجه واقع شده است و شایسته است شیعیان با یادآوری مصائب و زیارت و صلوات بر ایشان، به یاد ایشان باشند.
روز نهم ذی‌الحجه، روز عرفه، روزی ناب و ویژه برای بندگان و روز دعا و درخواست از خداوند متعال است. روز دهم ذی‌الحجه، عید قربان، روزی است که ابراهیم پیامبر( ص)، اسماعیل( ص) را برای قربانی کردن به پیشگاه پروردگار می‌برد و تلنگری است برای ما که چه چیز را باید به درگاهش قربانی کنیم: کبر و غرور، هوای نفس، خودخواهی‌ها و دنیاخواهی‌ها و هرآنچه ما را از او دور می‌کند.
روز پانزدهم این ماه، روز ولادت امام علی‌النقی (ع) است و باید این روز را با جشن و سرور گرامی داشت. اما چه روزی مبارک‌تر از روز هجدهم این ماه، روزی که رسالت و ادامه راه انبیاء بر دوش وصی پیامبرخاتم، امیرالمؤمنین علی ( ع) قرار می‌گیرد و پیامبر اکرم(ص) برای همراهی او و قبول ولایتش، از مردم بیعت می‌گیرد.
روزی که هر چه از خیر و برکت آن گفته شود، کم است و از آن جمله این است که اطعام یک مؤمن، برابر با اطعام همه پیامبران و صدیقین است. از امام صادق (ع) روایت شده که عید غدیر، عیدی است که حرمتش برای مسلمانان از همه اعیاد بیشتر است.
روز بیست و چهارم ذی‌الحجه، روز مباهله و روزی است که قرار بود مسیحیان نجران با پیامبر اکرم(ص) مباهله کنند. مباهله در اصطلاح به این معنی است که هر طرف عزیزان خود را جمع کرده و خدا را بخوانند و یکدیگر را نفرین کنند و از خدا بخواهند آشکار شود کدام یک دروغ می‌گویند و کدام گروه بر حق‌اند.
روز موعود، پیامبر اکرم (ص) با عزیزان خود، حضرت علی(ع)، حضرت زهرا( س)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) حاضر می‌شود و قبل از مباهله، آنان را زیر عبای خود جمع کرده و از درگاه خداوند می‌خواهد هرگونه شک و آلودگی را از آنها پاک کند و آیه تطهیر درباره ایشان نازل می شود. در رویارویی با مسیحیان، آنها از اینکه پیامبر(ص) با نزدیک‌ترین و عزیزترین افراد خود به میدان مباهله آمده، وحشت می‌کنند و به حقانیت دعوت ایشان پی می‌برند و از مباهله خودداری می‌کنند و به مصالحه و پرداخت جزیه رضایت می‌دهند.
هچنین آیه « إنما ولیکم الله» در این روز و بعد از اینکه حضرت علی( ع) انگشتر خود را در حال رکوع به سائل بخشید، نازل شده است و برای این روز اعمال و ادعیه خاصی در مفاتیح‌الجنان ذکر شده است.
روز بیست و پنجم ذی‌الحجه، روزی است که آیه « هل أتی» در حق اهل بیت(ع) نازل شده و دلیل آن هم این است که اهل بیت(ع) سه روز روزه گرفتند و در هر سه روز افطار خود را به مسکین و یتیم و اسیر دادند و به آب افطار کردند.
در کنار همه این مناسبت‌ها و برکت‌ها، ذی‌الحجه ماه حج است. ماه احرام و طواف و سعی صفا و مروه و رجم و قربانی. روزهایی که مسلمانان از هر چه غیر خداست می‌برند و به سوی دیار معبود می‌شتابند و خود را به آغوش امنش می‌سپارند. روزهای وحدت و از همه جا گسستن و دل به یک معبود سپردن.
ذی‌الحجه چنین روزهای بابرکتی در خود دارد و باید در طاعت و بندگی و ارتباط با خدای متعال و اهل بیت در این ماه کوشید و فرصت‌ها را غنیمت دانست. روزهایی که می‌تواند آغازی بر یک بازگشت باشد، آغازی بر بازگشت از هر چه سیاهی و گناه به درگاه خداوندی. آغازی بر یک شروع دوباره هر قدر که گناه کرده‌ایم و خدا در درگاه این ماه انتظار ما را می‌کشد.
