نوشتار آیت الله مکارم شیرازی درباره راز شش گوشه بودن ضریح امام حسین(ع)

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، آیت الله مکارم شیرازی در این نوشتار آورده است: 

طائفه بنى ‏اسد که در غاضریه محله‏اى نزدیک کربلا منزل داشتند، پس از تخلیه کربلا از سپاه ابن سعد به کربلا آمدند و آن بدنهاى پاک را در خاک و خون مشاهده کردند.[1]

آنان از زن و مرد فریادشان به ناله و شیون بلند شد. وقتى که مصمم شدند آن بدن هاى پاک را دفن کنند، چون نه سر در بدن داشتند و نه لباسى بر تن، هیچ یک را نمى‏ شناختند. لذا متحیر و سرگردان بودند که چه کنند، ناگاه امام سجاد علیه السلام از سمت صحرا به‏ سوى آنان آمد و شهدا را به آنها معرفى کرد. و قبل از همه به دفن پیکر پاک امام حسین علیه السلام اقدام فرمود.[2]

او در گوشه‏ اى از کربلا کمى خاک را کنار زد، قبرى ساخته و پرداخته آشکار شد، دست ها را زیر بدن قرار داد و به تنهایى به داخل قبر برد و فرمود: «با من کسانى هستند که مرا یارى کنند». چون بدن را در قبر نهاد صورت مبارکش را بر گلوى بریده پدرش گذاشت و در حالى که باران اشک چون ابر بهارى بر گونه‏ هایش جارى بود، فرمود:«طُوبى‏ لِأَرْضٍ تَضَمَّنَتْ جَسَدَکَ الطّاهِرَ، فَإنّ الدُّنْیا بَعْدَک مُظْلِمَهٌ وَالْآخِرَهُ بِنُورِکَ مُشْرِقَهٌ، أَمَّا اللَّیْلُ فَمُسَهَّدٌ وَالْحُزْنُ فَسَرْمَدٌ، أَوْ یَخْتارَ اللَّهُ لِأَهْلِ بَیْتِکَ دارَکَ الَّتی أَنْتَ بِها مُقیمٌ وَعَلَیْکَ مِنّی السَّلامُ یَابْنَ رَسُولِ اللَّه وَرَحْمَهُ اللَّهِ وَ بَرَکاتُهُ‏؛ خوشا به آن زمینى که پیکر پاک تو را در برگرفته، دنیا پس از تو تاریک شد و آخرت به نور جمال تو روشن گشت. شبها دیگر خواب به سراغم نمى‏آید و اندوهم پایانى نخواهد داشت. تا آن زمان که خداوند اهل بیت تو را به تو ملحق کند و در کنار تو جاى دهد. درود و سلامم بر تو باد اى فرزند رسول خدا و رحمت و برکات خدا بر تو باد».[3]

آن حضرت آنگاه از قبر خارج شد و آن را از خاک پوشاند و با انگشت روى قبر نوشت: «هذا قَبْرُ الحُسَیْنِ بنِ عَلِیِّ بنِ أبی‏طالِب الَّذِی قَتَلُوهُ عَطْشاناً غَریباً؛ این قبر حسین بن على علیه السلام است که او را با لب تشنه و غریب کشتند».[4]

سپس بدن پاک على اکبر علیه السلام پایین پاى حضرت به خاک سپرده شد و بقیه شهدا از بنى ‏هاشم و اصحاب نیز در یک قبر دسته ‏جمعى پایین پاى امام علیه السلام دفن شدند.[5]،[6]

آنگاه امام سجاد علیه السلام، قوم بنى ‏اسد را به طرف نهر علقمه محل شهادت حضرت عباس قمر بنى‏ هاشم راهنمایى کرد. و پیکر پاک آن حضرت را در همانجا دفن نمودند.

امام زین العابدین علیه السلام در حال دفن عمویش گریه سوزناکى کرد و فرمود: «عَلَى الدُّنْیا بَعْدَکَ الْعَفا یا قَمَرَ بَنی هاشِمٍ وَعَلَیْکَ مِنّی السَّلامُ مِنْ شَهیدٍ مُحْتَسَبٍ وَ رَحْمَهُ اللَّهِ وَبَرَکاتُهُ‏؛ اى قمر بنى‏ هاشم! بعد از تو خاک بر سر دنیا، بر تو درود مى‏ فرستم و رحمت و برکات خداوند را براى تو طلب مى‏ کنم».[7]،[8]

سپس بنى ‏اسد «حبیب بن مظاهر» را که بزرگ قبیله آنان بود، جداگانه همانجایى که اکنون هست دفن نمودند.[9]،[۱0]

منابع:

[1] عاشورا ریشه‏ ها، انگیزه‏ ها، رویدادها، پیامدها؛ ص ۵۵۱.

[2] همان.

[3] همان.

[4] همان.

[5] ر.ک: ارشاد مفید؛ ص ۴۷۰- ۴۷۱ ، مقتل الحسین مقرّم؛ ص ۳۲۰.

[6] عاشورا ریشه‏ ها، انگیزه‏ ها، رویدادها، پیامدها، ص ۵۵۲.

[7] مقتل الحسین مقرّم؛ ص ۳۲۰ ، ارشاد مفید؛ ص ۴۷۱.

[8] عاشورا ریشه ‏ها، انگیزه‏ ها، رویدادها، پیامدها ؛ ص۵۵۲.

[9]  قصه کربلا؛ ص ۴۱۸.

[10] عاشورا ریشه ‏ها، انگیزه‏ ها، رویدادها، پیامدها ؛ ص۵۵۲.