شعری در رثای مرحوم حاج رضا سلطانی شیرازی
شعری در رثای مرحوم حاج رضا سلطانی شیرازی از خادمان خوش سابقه ضیوف الرحمان تقدیم می شود.
" عاشقِ خدمت و سرمست ز صهبایِ الست "
غَمِ فقدانِ پدر بر دلِ صـد چاک نشست
خبـــرِ رفتنِ او ، بَنـدِ دلــم را بِگُسَست
پر کشید او بسویِ عرش چو از دامنِ فرش
بر سَـرِ سفره ی احسـانِ خداوند نشست
زیرِ بال و پرِ خود داشت زِ بیگانه و خویش
برخور از لطف و عطایش همه هم بوده و هست
عاقل و عابـد و اهلِ عمل و صاحبِ فضل
در رحمت بروی هیچکس از لطف نبست
خــادمِ زائـِـــرِ بیت و نبـی و آلِ نبـی
عاشقِ خدمت و سرمست ز صهبایِ اَلَست
غیـرِ شَـأنِ پـدری مُرشِـدِ ما بود همه
نکته ها گفت و دَرِ عُذر بروی همه بست
فیضِ روح القُدُسَش چونکه مدد می فرمود
شعر و قول و غزلش شاهدِ غیب افتادست
گرچه در پَرتـوِ مهـرِ رُخِ او پیــر شـدم
شب شد آنگه که از این خانه ی پر خاطره جَست
هان مگو رفته از این عالم و دور است زِ ما
دستِ خیـرات مُـداوم بدهد دست بدست
هـادیا پِیـــرو او باش تـو در وادی عشق
تا که از لطفِ خداوند شوی عاشق و مست
هادی سلطانی شیرازی