شعری در رثای مرحوم حاج رضا سلطانی شیرازی

" عاشقِ خدمت و سرمست ز صهبایِ الست "

غَمِ فقدانِ پدر بر دلِ صـد چاک نشست

خبـــرِ رفتنِ او ، بَنـدِ دلــم را بِگُسَست

پر کشید او بسویِ عرش چو از دامنِ فرش

بر سَـرِ سفره ی احسـانِ خداوند نشست

زیرِ بال و پرِ خود داشت زِ بیگانه و خویش

برخور از لطف و عطایش همه هم بوده و هست

 

عاقل و عابـد و اهلِ عمل و صاحبِ فضل
در رحمت بروی هیچکس از لطف نبست

 

خــادمِ زائـِـــرِ بیت و نبـی و آلِ نبـی 
عاشقِ خدمت و سرمست ز صهبایِ اَلَست

 

غیـرِ شَـأنِ پـدری مُرشِـدِ ما بود همه
نکته ها گفت و دَرِ عُذر بروی همه بست

 

فیضِ روح القُدُسَش چونکه مدد می فرمود
شعر و قول و غزلش شاهدِ غیب افتادست

 

گرچه در پَرتـوِ مهـرِ رُخِ او پیــر شـدم
شب شد آنگه که از این خانه ی پر خاطره جَست

 

هان مگو رفته از این عالم و دور است زِ ما
دستِ خیـرات مُـداوم بدهد دست بدست

 

هـادیا پِیـــرو او باش تـو در وادی عشق
تا که از لطفِ خداوند شوی عاشق و مست

 

هادی سلطانی شیرازی