شعری در ستایش پیام آور نهضت کربلا

"گُلِ فاطمه نورِ چشمِ علی"

یکی غنچه در پـرده مَـه پاره¬ای 
کـه زیبـــا غُنوده به گـهواره¬ای

یکی تازه گُل از گلستـانِ عشق
یکی سرو قامت زِ بستـانِ عشق

یکـی آیــه بـرتـر زِ الـواحِ طور
یکـی چِلچِـراغ از شبستانِ نـور

چو قــرآن نازل زِ عَـرشِ برین
که باشـد به قلبِ پیمبـر قرین

بـود قُـوَّتِ قلب و جــان نبـی
گُلِ فــاطمه نـورِ چشـمِ علـی

گشودست چشمان بسوی حسین
بُـوَد از ازل مسـتِ رویِ حسیـن

چو مـادر کـه اُمّ ِ اَبِ مصطفاست
بُـوَد زِینَب و زینتِ مـرتضــاست

پس از مادر او خانه دارِ علی است
به نطق و سخن یادگارِ علی است

بگفتــا عــدو دیده ای از قضـا
که چون با حسین تو کرده خدا

بگفتــا ندیدم به غیـر از جَمیل
که آتش بود گُلسِتـان بر خَلیل

تو آتش به بنیان خود کرده ای
نه سـودی برای خود آورده ای

درخشنده تر نام و دوران ماست
همه دورِ عشّـاق و یاران ماست

چنان گشت ویران بسر کاخشان
کـه رفت آرزوهــا و آمالشـــان

پیــــام آور نهضت کـربـلاست
سفیر حسین است و نورِ خداست

نگــر تا چـه کــــردند یاران او
دفـــاع از حـــرم پاسـداران او

شجاع اند و بیبـاک و نورانی اند 
بـه فَــرّ و شـکوهِ سلیمـانی اند

بصـدق و صفـا پیــرو رهبـرند
که تیــر بلا را بجان می خرند

تو هادی نگه کن به فرجامشان
طلب کن تو نیکو سرانجامشان

 

هادی سلطانی شیرازی