کتاب «امام محمدباقر (ع)» منتشر شد
کتاب «امام محمد باقر(ع)» نوشته مرضیه محمدزاده پژوهشگر حوزه دین به همت انتشارات اطلاعات منتشر شد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج؛ کتاب «امام محمدباقر(ع)» نوشته مرضیه محمدزاده در دو فصل به رشته تحریر درآمده و به همت انتشارات اطلاعات روانه بازار نشر شده است.
فصل اول با نام زندگانی تاریخی امام باقر(ع) شامل نه بخش است که با طلوع خورشید شروع می‌شود. در بخش‌های بعد به مسائلی، چون سیره عملی امام(ع)، نصوص و دلایل امامت، اوضاع اجتماعی و سیاسی و همچنین اوضاع فرهنگی عصر امام(ع)، نحله‌های فکری آن عصر، اصحاب و راویان احادیث امام(ع)، غروب خورشید و سرانجام سخنان معصومین و اندیشمندان درباره آن حضرت پرداخته شده است.
فصل دوم شامل یازده بخش است و اختصاص به زندگانی معرفتی امام باقر(ع) دارد و حیات آن حضرت از منظر علمی مورد کنکاش قرار گرفته است. این فصل با بخش اقدامات امام(ع) در گسترش علوم اسلامی شروع می‌شود و سپس به مسائلی چون علم کلام در عصر امام (ع)، امامت، قرآن و تفسیر، فقه در عصر امام(ع)، حدیث، سیره و تاریخ در عصر امام(ع)، آموزه‌های اخلاقی، اقتصاد، شناخت، عدالت و مسئولیت‌شناسی پرداخته است. عبادات و ادعیه بخش پایانی این فصل را تشکیل می‌دهد.
در بخشی از این کتاب آمده است: امام محمدباقر(ع) پس از عمری بابرکت و تلاش‌های مستمر و پیگیر برای احیای دین و ترویج علم و تبیین معارف اسلامی و تثبیت مبانی اعتقادی و اندیشه‌های شیعی سرانجام بنا بر اشهر اقوال در هفتم ذی‌الحجه سال ۱۱۴ هجری و در سن ۵۷ سالگی در عصر خلافت هشام بن عبدالملک رحلت کرد. برخی از مورخان از جمله ابنخلّکان و صفدی، محل وفات او را دهکده‌ای به نام حُمَیمَه واقع در منطقه شراة بین راه مدینه به دمشق دانسته‌اند. درباره محل دفن آن حضرت، بین مورخان هیچ اختلافی نیست و همه گورستان بقیع در مدینه و در کنار پدر بزرگوارش، را محل دفن می‌دانند.
در روایت ابوبصیر از امام صادق(ع) که مرحوم کلینی و به نقل از او علامه مجلسی آورده است، آن حضرت می‌فرماید: پدرم به سال ۱۱۴ وفات یافت. او پس از شهادت جدش مدت ۳۴ سال با پدر بزرگوارش زندگی کرد و بعد از پدرش، امام سجاد(ع)، نوزده سال و دو ماه زنده بود و امامت شیعیان را بر عهده داشته‌اند و پس از عمری تلاش در راه اعتلای دین حق به شهادت رسید.
از برخی روایات استفاده می‌شود که مسمومیت امام(ع) به وسیله زین آغشته به سم صورت گرفته است، به گونه‌ای که بدن آن حضرت از شدت تأثیر سم، به سرعت متورم شد و سبب شهادت آن حضرت شد.
بیشتر مورخان شهادت امام باقر(ع) را در دوران خلافت هشام بن عبدالملک و به دسیسه او می‌دانند، و به همت ابراهیم بن ولید که از نیروهای مورد اعتماد هشام و همچنین از دشمنان اهل بیت(ع) بود، انجام شد. کینه‌توزی و عداوت هشام با امام انکارناپذیر بوده و انگیزه‌ای قوی برای از بین بردن امام در دستگاه امویان وجود داشته است.
از امام صادق(ع) روایت است که پدرش را بنا بر وصیت خود ایشان در جامه‌ای که هنگام نماز بر تن می‌کرد، به خاک سپردند. امام باقر(ع) به فرزندش امام صادق(ع) روایت کرد که مقداری از اموال ایشان را برای اقامه سوگواری برای آن حضرت به مدت ده سال در سرزمین منی در ماه ذی‌الحجه صرف کنند. بی‌تردید وصیت امام به وقت حضور حاجیان در منی، می‌توانست در راستای احیای نام و یاد ایشان، نوعی مبارزه با شیوه امویان به شمار رود.
