حاجی نوشت؛
میهمانی واقعیت و رؤیا در مدینه
روز اول ذی الحجه باشد و سالگرد آسمانی ترین ازدواج زمینی ها، مدینه باشی و در جوار مسجد النبی(ع)، ناخوداگاه اشک شوقت جاری می شود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، یکی از زائران ایرانی که در شب اول ذی الحجه و سالگرد ازدواج امیرالمومنین(ع) و حضرت زهرا(س) در مدینه حضور داشته حس و حال خود را در متن زیبایی نوشته است:
دیشب در مدینه اتفاق عجیبی برایم رخ داد. من، یکی از همین هزاران حاجی که دلش را از عرفات و منا تا مسجدالنبی کشانده، مهمان عروسی‌ای بودم که نه شمع و گل نیاز داشت و نه موسیقی و فریاد شادی.
در واقع، دلم را به میهمانی واقعیت و رؤیا بردند؛ به شب اول ذی‌الحجه. ناگاه خودم را مهمان عروسی یادبودی یافتم؛ نه در تالاری باشکوه بلکه در خانه‌ای خاکی و ساده، جایی در حوالی کوچه‌های مدینه، میان خاطرات جاری اهل‌بیت.
دعوت‌نامه این عروسی عجیب، از جنس کلمه و دعا بود. سالگرد ازدواج علی(ع) و فاطمه(س)، شبی نه فقط برای منِ زائر، که انگار برای تمام ارواح مشتاق رقم خورده بود؛ شبی که اشک شوق حاجی‌ها بر گونه‌ها نشست و عطر حضور اهل‌بیت، تمام کوچه‌های مدینه را پر کرد.
در این عروسی بی‌ریا، جهیزیه تنها چند متاع ساده بود و مهریه چندین رکعت نماز. تا سحر، خانه‌ای در ذهنم روشن مانده بود: خانه‌ای که اگرچه کوچک بود، اما به وسعت تمام عالم مهر و نور در خود داشت. می‌دیدم چگونه علی(ع) در آستانه در با دلی آکنده از آرامش، وارد خانه می‌شود و فاطمه(س) با لبخندی بی‌نظیر، به استقبالش آمده است؛ مهر و عشق‌شان بی‌صدا اما عمیق، در جان هردو می‌درخشید.
وقتی در جمع زائران، بار دیگر نام اول ذی‌الحجه تکرار می‌شد، حس کردم هر سال که این روز می‌رسد، مدینه لباس آئینی به تن می‌کند؛ خانه علی و زهرا(س) دوباره زنده می‌شود تا تمام حاجیان و مهمانانش را به سادگی، خلوص و صفا دعوت کند.
در آن خانه پربرکت، عشق فقط واژه نبود؛ رفتار و همدلی، تکیه بر خدا و صبر، معنای واقعی خوشبختی را شکل داده بود. علی(ع) و فاطمه(س) در هر لحظه، در تلخ و شیرین زندگی، کنار هم بودند… و حاصل آن مهر آسمانی، فرزندانی شدند که نام‌شان همواره چراغ راه بشریت است.
این عروسی، برای منِ حاجی، نه فقط روایتی تاریخی که الهامی برای این روزهاست؛ یادآوری اینکه خوشبختی، همان زندگی ساده و پر از عشق است که علی و زهرا(س) با آن خانه‌شان را ساختند.
هر وقت شلوغی دنیا خسته‌ام می‌کند، به یاد همین دعوت و همین عروسی می‌افتم؛ و در دل آرزو می‌کنم کاش روزی تمام خانه‌ها، چون خانه علی(ع) و فاطمه(س)، سرشار از نور و برکت الهی باشد.
