السلام علیک یا صاحب الزمان

مهدي جان! خورشيد  نيمه شعبان، بر پيشاني بلندش نام توست كه مي درخشد و رنگين كماني از نور مي سازد. آقا جان در آستانه اين روز هزار هزار پنجره به سمت صميمي يادت گشوده مي شود و دل ها به يادت به لرزه درمي آيند.
مهديا! بر لبه تاريخ ايستاده بوديم كه آمدي و پيچك هاي ترديد را كه از هر سو فواره وار بالا مي آمدند و سموم رخوت و كجروي مي پراكندند را خشكاندي. اي فرزند رسول خدا(ص) آغازت با سفر همراه شد _ سفر غيبت _ از آن آغاز تا ظهورت همه جا بوي غربت دارد.

 آقا! چقدر دلمان مي خواهد تصويرت را بر گستره چشمه اي كه از درونمان مي جوشد پيدا كنيم و دست نيازمان را به ضريح نگاهت بدوزيم و با چشماني پر از التماس و با لب هايي آماس كرده از دعا، ظهورت را طلب كنيم.
اي زاده زهرا (س) بوي گل كه مي آيد، ياد و باورت در وجودمان شور مي آفريند و حلقه چشم هايمان را از اشك خيس مي كند.
آقا جان! دسته هاي گل مريم كنار جاده انتظار روي دست هايمان سنگيني مي كنند و چشم هاي به راه مانده مان منتظرند تا سلامت دهند.
مهدي جان! بگذار پنجره تازه اي به سويت بگشاييم و با هر تپش قلبمان صدايت كنيم. باشد ظهورت نزديكتر شود.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />