مسجدالنبی شریف‌ترین و والاترین مسجد پس از مسجدالحرام
من گنگ خواب دیده و خلقی تمام کر / من عاجرم ز گفتن و خلق از شنیدنش
اين روزها با مسؤوليت‌هايي سنگين‌تر از گذشته، بر من مي‌گذرند، چراكه اين‌جا خانه‌ي خودت نيست. محل كار نيست، تفريح‌گاه نيست و اگر با چشم دل و ديده‌ي جان به اين سرزمين بنگري و با عقلت به تشريح آن بنشيني، همه‌ي وجودت مي‌خواهد شرحه شرحه شود.
به‌راستي از چه عبارت‌ها و كلمه‌هايي مي‌توان استفاده كرد تا عظمت و زيبايي پيامبر (ص) و مظلوميت بقيع را به تصوير كشيد.
به گزارش خبرنگار اعزامي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) به مدينه‌ي منوره، شريف‌ترين و والاترين مسجد، پس از مسجدالحرام، مسجد پيامبر خدا (ص) در مدينه‌ي منوره است، آن‌چنان كه حضرت محمد (ص) درباره‌ي اين مسجد فرموده‌اند: ثواب خواندن يك نماز در مسجد من برابر هزار نماز در ديگر مساجد است، مگر مسجدالحرام.
گلدسته‌هاي باعظمت مسجد و حرم نبوي از اتاق ما به‌راحتي ديده مي‌شوند. حدود ساعت چهار صبح قدم به خيابان مي‌گذارم. تعداد زيادي از مردم از خيابان‌هاي مختلف به سوي مسجد در حركت‌اند تا نماز صبح را در كنار رسول‌الله و مسلمانان ديگر و با اقتدا به پيش‌نماز خوش الحان مسجد اقامه كنند.
سرعت راه رفتن افراد تندتر از روزها و ساعت‌هاي معمول است. مردان و زنان در لباس‌ها و رنگ‌هاي مختلف به‌سوي مسجد حركت مي‌كنند. رنگ، همه‌ي سپيدي مسجد را فراگرفته است، آدم‌هايي در مسجد حاضرند كه تا به‌حال آن‌ها را نديده‌اي و قرار است با آن‌ها دل را يك‌رنگ از همين‌جا به خداوند رحيم تقديم كني.
آرام وارد مسجد مي‌شوم تا چشم كار مي‌كند، آن هم در اين ساعت صبح، جمعيت است و رنگ و دل‌هاي بي‌قرار كه پيش از ديدار الرحم الراحمين، آمده‌اند مدينه تا با آخرين رسولش پيمان ببندند.
زائران از درهاي مختلف به صحن مسجد وارد مي‌شوند. محل نشستن محدود است و بايد بسيار گشت تا جايي براي آرامش در كنار مسلمانان ديگر پيدا كرد.
حياط مسجد هم از بي‌تابي‌هاي ذكر و تسبيح صبح‌گاهي زائران بي‌نصيب نيست. اين‌جا هم صفوف نماز شكل گرفته‌اند؛ اما بايد احتياط كرد، چون نبايد فراتر از پيش‌نماز ايستاد، وگرنه تذكري سخت از جانب مأموران سعودي قسمت مي‌شود كه دل را بي‌رنجش نمي‌گذارد.
مؤذن اذان را با تفاوتي نسبت به اذان ما شيعيان مي‌خواند و كساني كه هنوز در جايي مستقر نشده‌اند، راه‌روها و اندك جايي را كه باقي است، پر مي‌كنند. من هم در كنار افرادي كه نمي‌دانم از كدام ديار به سرزمين نور آمده‌اند، مي‌نشينم.
اين‌جا سه‌بار اذان مي‌گويند. مؤذن اذان نخست را كه براي نماز شب است، خوانده و جمعيت مشغول خواندن نماز است. پس از ساعتي دوباره اذان مي‌گويند و باز نمازگزاران نماز مي‌خوانند و در آخرين مرتبه، اذان نماز صبح گفته مي‌شود و همه مي‌ايستند تا نماز جماعت صبح را بخوانند.
نمازهاي جماعت اين‌جا هم با نمازهاي جماعت ما تفاوت‌هايي دارند؛ ولي شركت در آن‌ها توصيه شده است.
پس از نماز، خود را به ايوان صفه (محل اصحاب صفه) مي‌رسانم تا چند ركعت نماز به‌خاطر اهميت اين مكان بخوانم. ازدحام جمعيت در مسجد رسول‌الله (ص) به‌حدي است كه به‌سختي مي‌توان نزديك منبر پيامبر (ص) شد. برخي به خواندن نماز و برخي ديگر به قرائت قرآن مشغول‌اند. عده‌ي زيادي تلاش مي‌كنند، خود را به ميان منبر و مزار پاك رسول‌الله (ص) برسانند تا نمازي در آن مكان مقدس بپادارند.
مأموران سعودي زائران را هدايت مي‌كنند تا سريع نماز بخوانند و جاي خود را به ديگران بسپارند. آن‌ها اجازه‌ي ايستادن در ضلع جنوبي مزار نبي‌اكرم (ص) را نمي‌دهند.
وقت حضور بانوان در روضه‌ي نبي (ص) فرامي‌رسد. مأموران سعودي زائران را بيرون مي‌كنند تا محل را براي حضور زنان آماده كنند. عده‌اي ديگر در گوشه‌اي از روضه‌ي پيامبر اكرم (ص) تجمع كرده و هم‌چنان به نماز و زيارت مشغول‌اند. مأموران سعودي پس از دقايقي همه را بيرون مي‌كنند و كسي هم توان مقاومت در برابر آن‌ها را ندارد؛ اما در دل قرار مي‌گذاري تا باز هم اين‌جا بيايي و دو ركعت نماز عشق بپا داري و پشت ستون توبه، استغفار كني، به اميد استقامت در برابر شيطان رجيم.
در حياط مسجد، برخي زائران به صحبت با يكديگر مشغول‌اند و برخي دراز كشيده و خوابيده‌اند. زناني هم كه نمي‌توانند به حرم بيايند، در گوشه‌اي از حياط مشغول خواندن دعا و نيايش با پروردگارند، چون آن‌ها تنها در ساعتي خاص اجازه دارند، به حرم نبوي آن هم از باب‌النسا وارد شوند، اين‌جا زن‌ها هنوز محدودند، حتا در زيارت كردن و دعا خواندن.
مدينه، شهري است كه بدون پيامبر (ص) و بقيع معنا ندارد، شهري كه سنگيني تاريخ را به دوش مي‌كشد و مسجدالنبي (ص) كه نگين منور اين شهر است و خضرا كه قرار بود، از هر نقطه‌ي شهر ديده شود، ولي اكنون خواب به اسارت كشيدن آن را در ميان ساختمان‌هاي بلند ديده‌اند.