شعر سرخ این خاک به خون عاشقان آذین است

 

آیین 

این خاک به خون عاشقان آذین است

این است در این قبیله آیین، این است

زین روست که بی سوار برمی گردد

اسب تو که زین و یال آن خونین است 

آن حادثه 

خود را چو ز نسل نور می نامیدند

رفتند و به کوی دوست آرامیدند

سیراب شدند زآن که در اوج عطش

آن حادثه را به شوق آشامیدند

گل سرخ 

ندانم کار، دیگرگون چرا بود؟

ز شرح و و صف ما بیرون چرا بود؟

گل سرخ ار ز بی آبی شود زرد

رخ او در عطش گلگون چرا بود؟ 

تصویر 

قلم از غم دلی بی تاب دارد

که این تصویر از خون قاب دارد

گلوی تشنه خون خدا را

لب تیغی دریغا آب دارد