زائران کربلا می گویند:دل کندن از اینجا سخت است

به گزارش خبرنگار اعزامی پايگاه اطلاع رساني حج وابسته بعثه مقام معظم رهبری از کربلای معلی،فضای روحانی و معنوی حرمین مطهر کربلا دل هر زائری را چنگ می زند؛در هر گوشه از این فضا را که می نگریم، دلی پر از عشق به سید و سالار شهیدان و یاران باوفایش می تپد.

زائران ایرانی نیز در این صحن و سرا بسیار به چشم می خورند که هر کدامشان امیدشان را به کرم آقا گره زده اند و به راز و نیاز مشغولند.

اینان از راه های دور به کربلا آمده اند و چه جالب است وقتی از زبان آنها می شنویم که می گویند از آقا خواسته ایم این آخرین سفرمان به کربلا نباشد.

این حس و این دعا حتی برای آنان که بارها به عتبات عالیات مشرف شده اند ویژه است؛ دفعه اولی ها که دیگر جای خودشان را دارد.

حتی یکی از افرادی که خودش مدیر کاروان است و آمارمشرف شدن از دستش در رفته نیزاین خواسته را دارد.

این فرد می گوید:« با آنکه کارم رفت و آمد به کربلا است اما هر بار که می خواهم برگردم ایران، به داخل حرم به امام حسین(ع) می روم و می گویم:آقا، این آخرین زیارت من نباشد، باز هم ما را بطلب.»

دلم پر می زد برای کربلا

محمد ابراهیم اسکندری زائری از استان مرکزی و شهر ساوه است که در گوشه ای از حرم مطهر امام حسین(ع) غرق در افکارش است.

از این زائر که سومین بار است به عتبات عالیات مشرف شده می پرسم اولین بار که به این حرم قدم گذاشت و چشمش به ضریح مطهر سید الشهدا افتاد چه حس و حالی پیدا کرد؟

در پاسخ به سوال ما می گوید:«تا آن روز هیچوقت برای امام حسین(ع) اشک شوق نریخته بودم و قبل از آن سفر همواره برای مظلومیت آقا می گریستم اما در آن لحظه اشک شوق بود که از چشم هایم جاری می شد.»

وی در ادامه و در پاسخ به پرسش که؛ بعد از نخستين باری که به زیارت امام حسین(ع)آمد چه عاملی باعث شد بازهم قصد کربلا کند،گفت:«اول باورم نمی شد که بازهم برگردم و آقا را زیارت کنم اما بعد از نخستين سفر دلم پر می زد برای اینجا، با خودم عهد کردم تا زنده ام و تا روزی که می توانم، به زیارت امام حسین(ع) و یاران با وفای ایشان بیایم. قبل از این سفر یک روز در مسجد محله مان فردی از من خواست تا به او تلاوت قرآن بیاموزم و همان فرد به عنوان مزد تدریس من و همسرم را به کربلا فرستاد»

این زائر میان سال درباره تاثیرات زیارت بر زندگی خود می گوید:«وقتی در این مکان به مظلومیت و ایثار امام حسین(ع) فکر می کنم در زندگی هم تلاشم بر این است که گذشت و ایثار داشته باشم.»

وقتی به حرم رسیدم باورم شد که به زیارت امام حسین(ع) آمده ام

کمی آن طرف تر و در جمع زائران یکی از کاروان ها، فردی جوان که خود را خسرو مغیث معرفی می کند را ديدم، این زائر از شهر اصفهان به حرم امام حسین (ع) مشرف شده است و می گوید:«باور کنید هنوز داغ هستم و تحت تاثیر عظمت آقا امام حسین(ع) قرار دارم و شاید وقتی به شهرم برگشتم تازه متوجه شرایطم در این فضا شوم.»

وی درباره حس درونی خود هنگام اولین تشرف به حرم آقا امام حسین(ع) و حضرت ابالفضل(ع) می گوید:«خیلی خوشحال بودم و بیشتر از این خوشحال بودم که  آقا مرا خواسته و طلبیده ؛ دیگر در آن لحظه این موضوع باورم شده بود.»

او در ادامه اضافه کرد:«فردا به کشور برمی گردم و نمی دانم توفیق زیارت مجدد را پیدا می کنم یا نه اما خوب می دانم که هر کس به اینجا بیاید تلاش می کند تا بازهم برگردد و پابوسی امام حسین(ع) را نماید.»

خاطره جالب زائری که دیگر عصبانی نمی شود

زائر بعدی که بارها به کربلای معلی مشرف شده از نخستين حضورش خاطره ای زیبا دارد.

حیدر قربانی می گوید:«اولین بار در زمان حکومت صدام ملعون به کربلا آمدم و آن زمان در یک کاروان کسی اجازه نداشت حتی به تنهایی راهی حرم شود و من نیز چون در بدو ورود به عراق و در کاظمین بیماری سختی گرفتم مرا در هتل گذاشتند؛یادم می آید که حتی قادر به راه رفتن نبودم تا اینکه یک روز مخفیانه از هتل خارج شدم و به سختی خودم را به حرم حضرت ابالفضل(ع) رساندم؛ جالبه که نمی دانستم به کدام حرم آمده ام و یک پسر بچه عراقی به من گفت اینجا حرم عباس (ع) است.

گوشه ای از حرم افتاده بودم که دیدم فرش کنار دستم خیس است و متوجه شدم از گوشه ای از صحنی که حالا رواق شده است و از کنار دیوارآب می چکد و من هم چند قطره از آن آب را خوردم و باورتان نمی شود بلافاصله احساس کردم حال عمومی ام رو به بهبود رفت و قدرت رفتن به سوی ضریح مبارک برای زیارت را پیدا کردم.»

این زائر درباره تاثیرات زیارت امام حسین(ع) درزندگی شخصی اش می گوید:« قبلا معروف بودم که زود عصبی می شوم و حتی به همین خاطر عروق قلبم گرفته بودند اما از روزی که فلسفه زیارت را آموختم و به اینجا مشرف شدم دیگر عصبانی نمی شوم و از نظر اخلاقی خیلی بهتر شده ام »

دل کندن از اینجا سخت است

علی سالار از شهر تبریز به زیارت آقا اباعبدالله آمده است و می گوید:« اولین بار است که مشرف می شوم اما چون اخیرا بازنشسته شده ام می خواهم اگر آقا طلبید بازهم بیایم و زیارت کنم.»

وی اضافه می کند:«لحظه ای که از نجف می خواستیم خارج شویم دل کندن از امام علی (ع) دشوار بود و همین حس را قطعا وقت رفتن از کربلا خواهم داشت و فکر می کنم همین دلتنگی زائرین را باز هم به اینجا بکشاند.»

وی که به همراه خانواده در این سفر معنوی شرکت کرده است می گوید:« در لحظه ورود به این مکان فقط به مظلومیت آقا امام حسین(ع) می اندیشدم؛ همان مظلومیتی که از کودکی درباره شنیده بودم.»

این زائر تبریزی در انتهای حرفهای خود با خبرنگار اعزامی بعثه می گوید:«امیدوارم این سفر برای همیشه به تغییر خلق و خوی من بیانجامد و خدایی نکرده این طوری نباشد که فقط تا یک ماه بعد از این سفر آن تغییرات مثبت را در رفتارم داشته باشم.»