زیارت کربلا را از خوف احدی ترک نکنید!

به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج وابسته به بعثه مقام معظم رهبري، حجت الاسلام پناهيان در آستانۀ اربعين 91، در جمع اين كاروان 250 نفري با خواندن روايات زيبايي از امام صادق(ع) به تشريح ابعاد معنوي و زيبايي‌هايي پياده روي اربعين پرداخت و پيشنهادهايي هم براي بهره‌برداري بهتر از اين پياده‌روي ارائه كرد.
پناهيان فهرستي از زيباترين انگيزه‌هاي زوّار اباعبدالله(ع) در كلام امام صادق(ع) را بيان كرد و به بخشهايي از دعاي بسيار جالب و مفصل! امام صادق(ع) براي زائرين امام حسين(ع) اشاره كرد. در انتهاي روايتي كه پناهيان آن را براي مخاطبان خود خواند، آمده است كه امام صادق(ع) خطاب به يكي از ياران خود گفت: «زيارت كربلا را از خوف احدي ترك نكن، هر كس از روي ترس، زيارت قبر امام حسين(ع) را ترك كند، بعدها آن‌قدر حسرت خواهد خورد كه آرزوي مرگ خواهد كرد. آيا دوست نداري كه خداوند تو را در ميان گروهي ببينيد كه رسول خدا(ص) براي آنها دعا مي‌كند؟ آيا دوست نداري جزء كساني باشي كه فردا (قيامت) هيچ گناهي نداشته باشي كه از او حساب كشيده شود؟ آيا دوست نداري از كساني باشي كه پيغمبر اكرم(ص) با او مصافحه مي‌كند؟»
وي با بيان اينكه سفرِ كربلا به خصوص اگر با پاي پياده باشد، سفر پاك‌كنندۀ روح از آلودگي‌هاست، گفت: « لباسِ عزاي ما و لباسِ سياهي كه براي عزاي امام حسين(ع) در ايام اربعين مي‌پوشيم اين را به نوعي لباس احرام براي خود ببينيم.»
گزارشي از سخنراني اين استاد حوزه و دانشگاه در جمع كاروان هنري‌هاي عازم پياده‌روي اربعين را در ادامه مي‌خوانيد: عظمتِ معنوي زيارت كربلا/ همۀ ما بايد عميقاً بفهميم چرا زيارت قبر اباعبدالله(ع) اين‌قدر ارزش و اهميت دارد؟
جدا از جنبه‌هاي اجتماعي و آثار عظيمي كه زيارت كربلاي اباعبدالله(ع) به ويژه در تجمع ايام اربعين، در عالم به جاي مي‌گذارد، نكتۀ مهمي كه زائرين و راهيان كربلاي معلي بايد مورد توجه قرار دهند، جنبه‌هاي معنويِ اين زيارتِ بابركت است.
همۀ ما بايد عميقا بفهميم چرا زيارت قبر اباعبدالله(ع) اين‌قدر ارزش و اهميت دارد؟ فهم عميق اين معنا نيل به يك شرافت و توفيق بزرگ الهي است، كه بايد آن را از خدا تمنا كرد و با مطالعه و تحقيق صرف به دست نمي‌آيد. ما مي‌توانيم احاديثي را در اين باره مطالعه كنيم، اما اينكه به فهم عميق آن برسيم توفيق ويژه‌اي مي‌خواهد.
به عنوان مثال حضرت امام(ره) دربارۀ عظمت عزاداري‌هاي اباعبدالله(ع) و دسته‌هاي عزاداري مطالبي را بيان مي‌كنند(صحيفه امام/ج‏11/صص98 و 99) كه انسان احساس مي‌كند خيلي‌ها نمي‌توانند ديگران اين عظمت را به اين وضوح و عمق بينند و درك كنند. گويي حضرت امام(ره) شهودي ديگر از عظمت عزاداري داشتند كه در كلمات نمي‌گنجد. كلمات ايشان سرشار از غيرقابل وصف بودنِ آثار باعظمت اين عزاداري‌هاست. فهرستي از زيباترين انگيزه‌هاي زوّار اباعبدالله(ع) در كلام امام صادق(ع) ...
همان‌طور كه مي‌دانيد روايات اهل‌بيت(ع) در مقام دعا، ارزشِ ويژه‌اي دارند و معارف خاصي كه ممكن است در بسياري از روايات ديگر نباشد در اين دعاها يافت مي‌شود؛ در واقع اين ادعيۀ ارزشمند نوعي جمع‌بندي از سخنان اهل‌بيت(ع) محسوب مي‌شود. در يك روايت بسيار ارزشمند از امام صادق(ع)، ايشان دعاي ويژه‌اي براي زائرين قبر امام حسين(ع) دارند كه در ابتداي آن، حضرت فهرستي از بهترين و زيباترين انگيزه‌هايي كه زائرين قبر اباعبدالله(ع) در سفر به كربلا دارند را به زبانِ دعا بيان مي‌فرمايند.
بنده بارها به اين روايت در سخنراني‌هاي متعدد اشاره كرده‌ام. اما براي شما كه عازم اين سفر نوراني هستيد مي‌خواهم متن كامل روايت را بخوانم. شما با دقت در متن دعاي امام صادق (ع) مي‌توانيد به ميزان اهميت و زواياي مختلف ارزش زيارت اباعبدالله ع پي ببريد.
«عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ: اسْتَأْذَنْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَقِيلَ لِي ادْخُلْ فَدَخَلْتُ فَوَجَدْتُهُ فِي مُصَلَّاهُ فِي بَيْتِهِ فَجَلَسْتُ حَتَّى قَضَى صَلَاتَهُ فَسَمِعْتُهُ وَ هُوَ يُنَاجِي رَبَّهُ وَ يَقُولُ... » (كافي/ج4/ص582) معاوية بن وهب مي‌گويد وارد منزل امام صادق(ع) شدم تا به خدمتِ ايشان شرف‌‌ياب شوم، ديدم حضرت نماز مي‌خوانند. من هم نشستم تا نمازشان تمام شود. بعد شنيدم كه حضرت با خداوند مناجات مي‌كند و چنين مي‌گويد:
«يَا مَنْ خَصَّنَا بِالْكَرَامَةِ وَ خَصَّنَا بِالْوَصِيَّةِ وَ وَعَدَنَا الشَّفَاعَةَ وَ أَعْطَانَا عِلْمَ مَا مَضَى وَ مَا بَقِيَ وَ جَعَلَ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْنَا، اغْفِرْ لِي وَ لِإِخْوَانِي وَ لِزُوَّارِ قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ ع الَّذِينَ أَنْفَقُوا أَمْوَالَهُمْ وَ أَشْخَصُوا أَبْدَانَهُمْ رَغْبَةً ...» اي خدايي كه ما را به كرامت و جانشيني پيامبر اكرم(ص) اختصاص دادي و به ما وعدۀ شفاعت دادي و علم آنچه كه گذشته است و آنچه كه باقي‌ مانده است را به ما عنايت فرموده‌اي. اي خدايي كه دل‌هاي مردم را به سوي ما سوق داده‌اي، مرا و برادرانم را و زوار قبر اباعبدالله(ع) را ببخش و بيامرز، همان كساني كه مال‌هاي خود را در راه امام حسين(ع) انفاق كردند و بدن‌هاي خود را رهسپار زيارت قبر اباعبدالله(ع) نمودند، با اين انگيزه كه:
«رَغْبَةً فِي بِرِّنَا»؛ به ما اهل‌بيت(ع) نيكي كنند. (توجه كنيد كه ما خيلي ناچيزتر از آن هستيم كه بخواهيم به اهل‌بيت(ع) نيكي و كمك كنيم. اين كلام شبيه فرمايش پروردگار است كه مي‌فرمايد: هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلاَّ الْإِحْسانُ(رحمان/60) در حالي كه ما چگونه مي‌توانيم به خداوند نيكي و احسان كنيم جز اينكه او از لطف خود كارهاي خوب ما را نيكي و احسانِ به خود محسوب مي‌فرمايد.)
«وَ رَجَاءً لِمَا عِنْدَكَ فِي صِلَتِنَا» اميد دارند به آن اجر ويژه‌اي كه تو به خاطر اتصالشان با ما اهل‌بيت(ع)، به آنان مي‌دهي. (اين زيارت را اتصال به اهل بيت ع اعلام مي‌فرمايد.)
«وَ سُرُوراً أَدْخَلُوهُ عَلَى نَبِيِّكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ» خوشحالي و سروري كه با اين زيارت خود به قلبِ رسول الله(ص) وارد مي‌كنند. (يعني زائرين قبر امام حسين(ع) قلبِ پيامبر اكرم(ص) را خوشحال مي‌كنند و اين بسيار مهم و ارزشمند است.)
«وَ إِجَابَةً مِنْهُمْ لِأَمْرِنَا» زائرين اباعبدالله(ع) اين كار را به انگيزۀ اجابت كردنِ امر ما انجام مي‌دهند. (خيلي ارزش دارد كه زيارت قبر اباعبدالله الحسين ع به مثابه لبيك به خود امام حسين ع باشد، همان شعاري كه زائران هنگام ورود به حرم اباعبدالله الحسين ع سر مي‌دهند.)
«وَ غَيْظاً أَدْخَلُوهُ عَلَى عَدُوِّنَا» به انگيزۀ ايجاد كردنِ غيض در دلِ دشمنان ما اين زيارت را انجام مي‌دهند. (شما مي‌بينيد كه از اين زيارت چه كينه‌اي در دل دشمنان ايجاد مي‌شود كه البته موجب سرعت در نابودي آنها خواهد شد.)
«أَرَادُوا بِذَلِكَ رِضَاكَ» آنها به واسطۀ اين زيارت، رضاي تو را طلب مي‌كنند. (در پايان، جلب رضايت پروردگار نقطۀ نهايي اين انگيزه‌ها است.) دعاي ويژۀ امام صادق(ع) براي زائرين قبر امام حسين(ع)
اين مجموعه‌اي بود از انگيزه‌هايي كه زائرين قبر اباعبدالله(ع) دارند، و يا مي‌توانند و يا بايد داشته باشند؛ كه امام صادق(ع) بيان فرمودند. حضرت پس از اين فراز از دعا، براي زائرين اباعبدالله(ع) به صورت ويژه‌اي دعا مي‌فرمايد و از خداوند مي‌خواهد:
«فَكَافِهِمْ عَنَّا بِالرِّضْوَانِ» خدايا از جانبِ ما رضوان خود را به قدر كافي به اينها بده. (هر عمل خوبي رضايت خدا را در پي دارد ولي اينجا رضايت به قدر كافي درخواست شده است.)
«وَ اكْلَأْهُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ» خدايا اينها را شب و روز حفظ بفرما. (البته ممكن است كساني در اين راه مجروح يا شهيد شوند كه اين امر جداگانه‌اي است و مربوط مي‌شود به برخي عوامل مثل آنكه كسي اجلش رسيده باشد يا توفيق درك بلايي در راه كربلا را داشته باشد. ولي به طور كلي درجۀ حفاظت از بلا در اين مسير بسيار بالاست. مثلا به لحاظ بيماري‌هاي مختلف اگر سفرِ كربلا را با حجّ مقايسه كنيد مي‌بينيد كساني كه به حجّ مي‌روند عليرغم اقدامات بهداشتي و پيشگيرانۀ گسترده، اكثر حاجيان دچار سرماخوردگي‌هاي سخت مي‌شوند، اما در ايام اربعين كه بيش از ده ميليون نفر عازم كربلا مي‌شوند اصلاً شاهد اين قبيل بيماري‌ها نيستيم و شايد اين موضوع يكي از آثار دعاي امام صادق(ع) باشد.) خداوند براي زائرين قبر حسين(ع) كه از خانه دور هستند، جانشينِ آنها در ميان خانواده خواهد بود
حضرت در ادامۀ دعاي خود براي زائرين اباعبدالله(ع) مي‌فرمايد: «وَ اخْلُفْ عَلَى أَهَالِيهِمْ وَ أَوْلَادِهِمُ الَّذِينَ خُلِّفُوا بِأَحْسَنِ الْخَلَف‏» خدايا! اينها وقتي براي زيارت قبر حسين(ع) مي‌روند خودت جانشينِ آنها در خانواده آنها باش و برايشان جبران كن. (اين سنتِ زيباي الهي را غير از زائرين كربلا فقط دربارۀ جهاد في سبيل الله و براي حجِ خانۀ خدا داريم كه خداوند جانشينِ اينها در خانه و خانواده و زندگي خواهد بود)
«وَ اصْحَبْهُمْ وَ اكْفِهِمْ شَرَّ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ وَ كُلِّ ضَعِيفٍ مِنْ خَلْقِكَ أَوْ شَدِيدٍ وَ شَرَّ شَيَاطِينِ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ»خدايا خودت در طول سفر مصاحب و همراه اينها باش و آنها را از شرّ هر ستمگر و دشمنِ نابكاري كفايت كن. و هر آدمِ قوي يا ضعيفي كه بخواهد به اينها شرّي برساند تو محافظت كن و آنها را از شرّ شياطين انس و جنّ حفظ كن.(در اين سفر معنوي انسان احساس مي‌كند كه مانند ماه رمضان شيطان در بند است و مي‌تواني همراهي خدا را با خودت احساس كني.)
«وَ أَعْطِهِمْ أَفْضَلَ مَا أَمَّلُوا مِنْكَ فِي غُرْبَتِهِمْ عَنْ أَوْطَانِهِمْ وَ مَا آثَرُونَا بِهِ عَلَى أَبْنَائِهِمْ وَ أَهَالِيهِمْ وَ قَرَابَاتِهِمْ» خدايا پاداشى را كه در برابر اين غربت از وطن و مقدم داشتن ما بر فرزندان و خاندان و بستگان خود از تو آرزو دارند، به بهترين وجه به آنان ارزانى دار (چقدر انسان شرمنده مي‌شود از اينهمه لطف و محبتي كه ائمۀ هدي ع نسبت به اقدام مختصر دوستان خود دارند.)
«اللَّهُمَّ إِنَّ أَعْدَاءَنَا أَعَابُوا عَلَيْهِمْ خُرُوجَهُمْ فَلَمْ يَنْهَهُمْ ذَلِكَ عَنِ النُّهُوضِ وَ الشُّخُوصِ إِلَيْنَا خِلَافاً عَلَيْهِمْ- فَارْحَمْ تِلْكَ الْوُجُوهَ الَّتِي غَيَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ ع» خداوندا، دشمنان ما اين سفر را بر آنان عيب گرفتند، ولى اين عيبجويى آنان را از اقدام به اين كار و حركت به سوى ما به رغم خواسته آنان باز نداشت. پس پروردگارا، بر اين چهره‏ها كه آفتاب آنها را دگرگون ساخته، و بر اين گونه‏ها كه بر قبر حسين (ع) قرار گرفته رحم كن.
حضرت در ادامۀ دعا مي‌فرمايد: «وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْأَعْيُنَ الَّتِي جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَةً لَنَا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْقُلُوبَ الَّتِي جَزِعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنَا وَ ارْحَمِ الصَّرْخَةَ الَّتِي كَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَوْدِعُكَ تِلْكَ الْأَنْفُسَ وَ تِلْكَ الْأَبْدَانَ حَتَّى نُوَافِيَهُمْ عَلَى الْحَوْضِ يَوْمَ الْعَطَش‏» خدايا رحم كن بر اين چشم‌هايي كه از آنها اشك جاري مي‌شود به خاطر اينكه ما را دوست دارند و رحم كن بر دل‌هايي كه براي ما آتش مي‌گيرند و بي‌قراري مي‌كنند، و رحم كن بر اين ناله‌ها و ضجه‌هايي كه براي ما زده مي‌شود و اين فريادهايي كه براي ما كشيده مي‌شود. خدايا! من اين جان‌ها و اين بدن‌ها را به تو مي‌سپارم تا اينكه روز قيامت آنها را از حوض كوثر سيراب كني. (كافي/4/582 و ثواب الاعمال شيخ صدوق/95) در آسمانها بيش از زمين براي زائران كربلا دعا مي‌كنند
بعد راوي مي‌گويد امام صادق(ع) مدام در حالي كه سر به سجده گذاشته بود، اين دعاها را مي‌خواند(فَمَا زَالَ وَ هُوَ سَاجِدٌ يَدْعُو بِهَذَا الدُّعَاء). بعد از پايان دعا، راوي تعجب خود را از اين‌همه اهميتي كه حضرت براي زائرين كربلا قائل شده‌اند ابراز مي‌دارد و حضرت به ايشان مي‌فرمايد: «كساني كه در آسمان براي زوّار قبر اباعبدالله(ع) دعا مي‌كنند خيلي بيشتر از كساني هستند كه روي زمين براي آنها دعا مي‌كنند.» (مَنْ يَدْعُو لِزُوَّارِهِ فِي السَّمَاءِ أَكْثَرُ مِمَّنْ يَدْعُو لَهُمْ فِي الْأَرْض‏)
امام صادق(ع) در حديث دربارۀ دعاكنندگان براي زائرين امام حسين(ع) مي‌فرمايند: خداوند متعال هفتاد هزار فرشته را بر قبر حضرت امام حسين(ع) موكّل ساخته كه همگى ژوليده و غمگين بوده و هر روز بر آن حضرت صلوات مي فرستند و زائرينش را دعاء مي‌كنند؛ وَكَّلَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بِالْحُسَيْنِ ع سَبْعِينَ أَلْفَ مَلَكٍ يُصَلُّونَ عَلَيْهِ كُلَّ يَوْمٍ شُعْثاً غُبْراً وَ يَدْعُونَ لِمَنْ زَارَهُ؛ (كامل الزيارات/ص119) طبق توصيۀ امام صادق(ع)، زيارت كربلا را از خوف احدي ترك نكنيد!
حضرت بنا بر نقل شيخ صدوق در كتاب ثواب الاعمال، در ادامه روايت پيشين به «معاويۀ بن وهب» فرمود: «زيارت كربلا را از خوف احدي ترك نكن، هر كس از روي ترس، زيارت قبر امام حسين(ع) را ترك كند، بعدها آن‌قدر حسرت خواهد خورد كه آرزوي مرگ خواهد كرد. آيا دوست نداري كه خداوند تو را در ميان گروهي ببينيد كه رسول خدا(ص) براي آنها دعا مي‌كند؟ آيا دوست نداري جزء كساني باشي كه فردا (قيامت) هيچ گناهي نداشته باشي كه از او حساب كشيده شود؟ آيا دوست نداري از كساني باشي كه پيغمبر اكرم(ص) با او مصافحه مي‌كند؟ (لَا تَدَعْهُ‏ لِخَوْفٍ‏ مِنْ‏ أَحَدٍ فَمَنْ تَرَكَهُ لِخَوْفٍ رَأَى مِنَ الْحَسْرَةِ مَا يَتَمَنَّى أَنَّ قَبْرَهُ كَانَ بِيَدِهِ! أَمَا تُحِبُّ أَنْ يَرَى اللَّهُ شَخْصَكَ وَ سَوَادَكَ مِمَّنْ يَدْعُو لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص؟ أَمَا تُحِبُّ أَنْ تَكُونَ غَداً مِمَّنْ تُصَافِحُهُ الْمَلَائِكَة؟ ُ أَ مَا تُحِبُّ أَنْ تَكُونَ غَداً فِيمَنْ رَأَى وَ لَيْسَ عَلَيْهِ ذَنْبٌ فَتُتْبَعَ؟ أَمَا تُحِبُّ أَنْ تَكُونَ غَداً فِيمَنْ يُصَافِحُ رَسُولَ اللَّهِ ص؛ ثواب الاعمال/ص96) هر قدمي كه براي زيارت اباعبدالله(ع) بر مي‌داريم براي ما مغفرت است/ ما هميشه به استغفار نياز داريم و زيارت كربلا خصوصاً با پاي پياده، يك فرصت استثنايي براي مغفرت است
امام صادق(ع) به يكي از دوستان خود مي‌فرمايد: قبر حسين(ع) را زيارت كن و ترك مكن. پرسيدم: ثواب كسى كه آن حضرت را زيارت كند چيست؟ حضرت فرمود: كسى كه با پاي پياده به زيارت امام حسين(ع) برود خداوند به هر قدمى كه برمى‏دارد يك حسنه برايش نوشته و يك گناه از او محو مى‏فرمايد و يك درجه مرتبه‏اش را بالا مى‏برد. (عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَيْمُونٍ الصَّائِغِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: يَا عَلِيُّ زُرِ الْحُسَيْنَ وَ لَا تَدَعْهُ. قَالَ قُلْتُ: مَا لِمَنْ أَتَاهُ مِنَ الثَّوَابِ؟ قَالَ مَنْ أَتَاهُ مَاشِياً كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مَحَى عَنْهُ سَيِّئَةً وَ رَفَعَ لَهُ دَرَجَةً؛ كامل الزيارات/ص134)
بر اساس روايات مختلف، هر قدمي كه براي زيارت اباعبدالله(ع) بر مي‌داريم براي ما مغفرت است و طلب مغفرت هم چيزي نيست كه ما فقط در برخي لحظات خاص، يا به مقدار محدود به آن نياز داشته باشيم، بلكه ما هميشه به استغفار نياز داريم و زيارت كربلا، خصوصاً با پاي پياده يك فرصت استثنايي براي مغفرت است. وقتي رسول خدا(ص) روزي صد مرتبه طلب مغفرت مي‌كردند (رسول اكرم(ص) فرمود: هر روز بر روي قلبم غبار مي‌نشيند، تا اينكه (براي برطرف كردنش)، روزي صد مرتبه استغفار مي‌كنم؛ إِنَّهُ لَيُغَانُ عَلَي قَلْبِي حَتَّي أَسْتَغْفِرُ فِي الْيَوْمِ مِائَةَ مَرَّةٍ؛ مستدرك الوسائل/5/حديث5978)، تكليف ما مشخص است.
طلب مغفرت چيزي نيست كه حدي داشته باشد و بعد از آن ديگر نيازي به استغفار نداشته باشيم. با هر طلب مغفرت، موانعي بين ما و خدا برطرف مي‌شود و راه باز مي‌شود و نور و شايستگي مي‌آيد. آدم بايد نسبت به طلب مغفرت حريص باشد. مغفرت يك مسألۀ تمام شدني نيست. هرچقدر هم كه پاك شويم باز هم به مغفرت نياز داريم. چون پاك شدن يعني خدايي شدن و اين انتها و پايان ندارد؛ بلكه يك جريان مستمر است. مژدۀ رسول خدا(ص) به زائرين پيادۀ حسين(ع): گناهان گذشتۀ شما بخشيده شد، حالا يك زندگي تازه را شروع كنيد
در روايت ديگري از امام صادق(ع) آمده است: «كسي كه به قصد زيارت امام حسين(ع) از منزلش خارج شود اگر پياده باشد، خداوند بابت هر قدمي كه براي زيارت اباعبدالله بر مي‌دارد، يك حسنه مي‌نويسد و يك سيئه از او محو مي‌كند. وقتي كه به حرم مي‌رسد، خداوند او را جزء صالحين برگزيده مي‌نويسد. وقتي مناسك او تمام شد، خداوند نام او را جزء فائزين مي‌نويسد. وقتي مي‌خواهد بازگردد يك فرشتۀ الهي در مقابل او قرار مي‌گيرد و مي‌گويد: رسول خدا(ص) به شما سلام مي‌رساند، و پيغام مي‌دهد (مژده مي‌دهد): عملت را از سر بگير كه تمام گناهان گذشته‌ات بخشيده شده است؛ مَنْ‏ خَرَجَ‏ مِنْ‏ مَنْزِلِهِ يُرِيدُ زِيَارَةَ قَبْرِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ص، إِنْ كَانَ مَاشِياً، كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مَحَى عَنْهُ سَيِّئَةً، حَتَّى إِذَا صَارَ فِي الْحَائِرِ كَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْمُصْلِحِينَ الْمُنْتَجَبِينَ، حَتَّى إِذَا قَضَى مَنَاسِكَهُ كَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِينَ، حَتَّى إِذَا أَرَادَ الِانْصِرَافَ أَتَاهُ مَلَكٌ فَقَالَ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص يُقْرِؤُكَ السَّلَامَ وَ يَقُولُ لَكَ: اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَكَ مَا مَضَى»(كامل الزيارات/ص132)
بر اساس روايت فوق، مژدۀ رسول الله(ص) به زائرين پيادۀ حسين(ع) اين است كه: «تا امروزِ تو آنچه (گناه) بوده است بخشيده شد، پس برو عملت را از سر بگير و زندگي تازه‌اي را آغاز كن.» چه كسي به چنين مژده‌اي بي‌نياز است؟
سفرِ كربلا به خصوص اگر با پاي پياده باشد، سفر پاك‌كنندۀ روح از آلودگي‌هاست/ اين سفر را به يك سفر تزكيه‌اي براي خودتان تبديل كنيد
سفرِ كربلا به خصوص اگر با پاي پياده باشد، سفر پاك‌كنندۀ روح از آلودگي‌هاست، لباسِ عزاي ما و لباسِ سياهي كه براي عزاي امام حسين(ع) در ايام اربعين مي‌پوشيم اين را به نوعي لباس احرام براي خود ببينيم. بايد اين سفر را سفرِ پاكي‌ها ببينيم تا بهرۀ بيشتري از آن ببريم. اثر امور معنوي بر روح انسان مانند اثر داروها (مثل قرص آنتي‌بيوتيك) بر جسم انسان نيست كه اگر اثر آنها را بدانيم يا ندانيم به هر حال اثرِ خود را بر بدن بگذارند، در مورد امور معنوي هرچه معرفت و دركِ بيشتري داشته باشيم اثرِ بيشتري بر روح ما خواهند داشت.
بعضي‌ها مي‌پرسند: ما كه عازم كربلا هستيم چه كار كنيم تا بهرۀ بيشتري ببريم و چه مقدماتي بايد به لحاظ روحي فراهم كنيم؟
همين احساس نياز به مغفرت، احساس حضور در محضر ائمۀ هدي(ع) و مصاحبت با پروردگار عالم، اينها مقدمات فكري و روحي بسيار خوبي هستند. اين ديگر هنر شماست كه اين سفر را به يك سفر تزكيه‌اي براي خودتان تبديل كنيد. احساس زيباي ديگري كه زائرين كربلا دارند، احساس شرمندگي نسبت به اباعبدالله(ع) است/ وقتي مي‌بينيم كه حسين(ع) براي آمرزش ما چه هزينۀ سنگيني پرداخته است، شرمنده مي‌شويم
غير از اين احساس زيبايي كه در طول سفرِ كربلا خواهيد داشت، يك احساس ديگر نيز در اين سفرِ معنوي مي‌توانيد داشته باشيد و آن احساس شرمندگي نسبت به اباعبدالله(ع) است. اينكه بگوييم: يا اباعبدالله(ع) شما اين همه زجر در راه خدا متحمل شدي و اين همه شكنجه‌اي كه بچه‌هايت شدند، در مقابل ما كاري براي تو و در راه خداي تو انجام نداده‌ايم، از طرفي ما را به واسطۀ محبت تو مي‌بخشند براي شرمندگيِ ما تا ابد بس است. وقتي مي‌بينيم كه حسين(ع) براي هدايت ما چه هزينۀ سنگيني پرداخته است، شرمنده مي‌شويم و اين در حالي است كه مي‌بينيم ما هيچ كاري براي حسين(ع) نمي‌توانيم انجام دهيم.
ما واقعاً به ثواب زيارت كربلا محتاج هستيم. وقتي در روز جزا، از كوچكترين گناهان هم نمي‌گذرند، (وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَه؛ زلزال/8) و از سوي ديگر وقتي مي‌بينيم هيچ پاك‌كننده‌اي مانند اشك بر اباعبدالله(ع) و زيارت قبر اباعبدالله(ع) نيست، واقعاً خودمان را به اين زيارت و به اين عزاداري محتاج مي‌بينيم. انشاءالله اين توجه معنوي بالا برود. آثار معنوي زائران پس از بازگشت به اطرافيان و جامعه هم مي‌رسد
همين كه شما زائرين به كربلا برويد و بياييد تمام آثار معنوي شما به شهر و جامعه هم خواهد رسيد. حالا حساب كنيد اگر اين جمعيت كثير براي زيارت اربعين به كربلا بروند و باز گردند چه آثار معنويِ عظيمي براي اطرافيان و جامعه به دنبال خواهد داشت؟! البته تحليل اين آثار كار ساده‌اي نيست. مگر كسي به اين سادگي فهميده است اين سخن امام را كه فرمود: «الآن هزار و چهار صد سال است كه با اين منبرها و با اين روضه‏ها و با اين مصيبتها و با اين سينه‏زنيها ما را حفظ كرده‏اند؛ تا حالا آورده‏اند اسلام را»(صحيفۀ امام/ج8/ص526)
خداوند در مورد شهدا مي‌فرمايد: «وَ الَّذينَ قُتِلُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ فَلَنْ يُضِلَّ أَعْمالَهُمْ»(محمد/4) خداوند كساني را كه در راه خدا به شهادت مي‌رسند عملشان را تباه نخواهد نكرد (و اثرِ ويژه‌اي به اعمال آنها مي‌دهد) قطعاً اين اثر در مورد اباعبدالله(ع) در اوج است. ما هم مي‌توانيم خودمان را در شعاع اثر خون اباعبدالله(ع) قرار ‌دهيم و از اين اثرِ ويژه برخوردار ‌شويم.
همۀ كساني كه انشاءالله در ايام اربعين حسيني عازم كربلا هستند، حتماً به اين بُعد معنوي سفر و به جنبۀ پاك‌كنندگيِ آن توجه داشته باشند. يعني تنها جنبۀ محبت و رابطۀ عاشقانۀ با اهل‌بيت(ع) را در نظر نگيريم؛ خودمان و گناهانمان و شرمندگيِ خود را فراموش نكنيم. اين خيلي آثار و بركات دارد كه ما از نظر معنوي به شدت خودمان را محتاج به اين سفر بدانيم، و خودمان را به شدت نيازمند به اين مغفرت و غفران الهي بدانيم. منبع:عقيق