باز این چه شورش است که در خلق عالم است
روز اول محرم، اولین روز از ماه سال جدید قمری است. مردم عرب در ماه‌هایی از سال جنگ را حرام می‌دانستند، که از جمله آن ماه محرم است، ولی این امت در سال ۶۱ هجری قمری احترام این ماه را از بین بردند و حرمت پیامبر (ص) را رعایت نکردند. خون ریختند، هتک حرمت کرده و فرزندان و زنان را اسیر کردند و واقعه کربلا را رقم زدند.
به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج به نقل از ايسنا، عبدالحسين نيشابوري در كتاب تقويم شيعه روز شمار اين ايام را اين‌گونه آورده است:
اول محرم
۱- آغاز ايام حسيني
اولين روز از ماه حزن و اندوه آل محمد (ص) است، كه همه انبياء و ملائكه و شيعيان و دوستان اهل بيت (ع) محزون‌اند. بايد گفت: ماه حزن و اندوه تمام عالم است، چرا كه همه ساله از اول محرم تا روز عاشورا پيراهن پاره پاره سيدالشهداء (ع) را از عرش خدا رو به زمين مي‌آويزند و حزن و اندوه عالم را فرا مي‌گيرد.
همچنين آغاز مجالس عزاداري حضرت اباعبدالله الحسين (ع) است، كه مردم را به امور اعتقادي خويش آشنا مي‌كند و دستورات دين خود را از حسينيه‌ها و تكايا و مساجد به خانه‌هاي فكر و دل خود به ارمغان مي‌برند. شركت در مراسم عزاداري امام حسين (ع) و اشك بر سيدالشهداء (ع) از وظايف ما در زمان غيبت امام زمان (ع) است.
۲- منازل امام حسين (ع) تا كربلا: «قصر مقاتل»
در اين روز كه چهارشنبه بود امام حسين (ع) به قصر مقاتل نزول اجلال فرمودند. مشهور است كه در اين منزل امام حسين (ع) با عبيدالله بن حر جعفي ملاقات و دعوت به ياري نمودند، ولي او اجابت نكرد و بعدا پشيمان شد و در ادامه اين روز حضرت به نينوا رسيدند.
۳- كلام عاشورايي امام رضا (ع)
در روز اول محرم ريان بن شبيب خدمت امام رضا (ع) رسيد. حضرت به او فرمود: اي پسر شبيب، مردم عرب در زمان جاهليت جنگ را در ايام محرم حرام مي‌دانستند؛ ولي اين امت احترام اين ماه را از بين بردند و حرمت پيامبر (ص) را رعايت نكردند. در اين ماه خون ما را حلال دانستند و هتك حرمت ما كردند و فرزندان و زنان ما را اسير نمودند و سراپرده ما را آتش زدند و اموال ما را غارت كردند و رعايت احترام رسول خدا (ص) را درباره ما ننمودند.
همانا روز شهادت حسين (ع) پلك چشمان ما را مجروح كرد و اشك‌هاي ما را روان ساخت و دل ما را سوزاند و عزيز ما را در زمين كربلا ذليل كرد و نزد ما محنت و بلا را تا روز جزا به ارث گذارد. پس گريه كنندگان بايد بر حسين (ع) بگريند، زيرا كه گريه بر او گناهان بزرگ را از بين مي‌برد.
اي پسر شبيب، اگر خواستي بر چيزي گريه كني بر حسين بن علي (ع) گريه كن، چه اينكه آن حضرت را كشتند چنانچه گوسفند را مي‌كشند، و با آن حضرت ۱۸ نفر از اهل بيت او كشته شدند كه روي زمين شبيه و نظيري نداشتند. آسمان‌هاي هفتگانه و زمين‌ها در شهادت آن حضرت گريستند. چهار هزار ملك روز عاشورا براي نصرت آن حضرت آمده بودند و ديدند حضرت شهيد شده است. لذا پريشان و غبارآلود به مجاورت آن قبر مطهر مامور شدند، تا حضرت قائم (ع) ظهور كند و از ياران او باشند و شعارشان «يا لثارات الحسين» است.
اي پسر شبيب، اگر دوست داري كه با ما در درجات عالي بهشت باشي محزون باش براي حزن ما و شاد باش در شادي ما؛ و بر تو باد به ولايت ما كه اگر كسي سنگي را دوست داشته باشد خداوند متعال او را با همان سنگ محشور مي‌كند.
همچنين روايت است كه در توقفگاه قصر بني مقاتل، امام حسين عليه‌السلام به جوانان خاندان خود دستور داد آب بردارند و سپس در آخر شب به كاروان دستور حركت داد.
امام همچنان كه بر روي اسب بود، اندك خوابي او را فرا گرفت و پس از اين كه بيدار شد، چند بار گفت: «انالله و انا اليه راجعون و الحمدلله رب العالمين»
فرزندش علي اكبر (ع) پيش آمد و گفت: اي پدر، چرا حمد خدا به جا آوردي و «انا لله و انا اليه راجعون» گفتي؟
فرمود: پسرم لحظه‌اي به خواب رفتم و در خواب، اسب سواري را ديدم كه مي‌گفت «اين گروه مي‌روند و مرگ نيز به سوي آنها مي‌رود»، دانستم كه او همان جان ماست كه خبر مرگ ما را مي‌دهد.
علي اكبر (ع) گفت: پدر جان! خداوند براي ما بدي پيش نياورد. مگر ما بر حق نيستيم؟
فرمود: چرا، سوگند به آن خدايي كه بازگشت بندگان به سوي اوست، ما بر حق هستيم.
علي اكبر (ع) گفت: پس باكي نداريم از اين كه بر حق بميريم.
امام حسين (ع) به او فرمود: خدايت بهترين پاداشي كه فرزند از پدر خود مي‌برد به تو عنايت كند.
منبع:
- تقويم شيعه، عبدالحسين نيشابوري، انتشارات دليل ما، ۱۳۸۷