امام سجاد(ع)؛سجده کننده پیشگاه حق
شهادت امام چهارم شیعیان؛ حضرت امام زین العابدین علیه السلام، از رویدادهای مهم تاریخ اسلام بود.
«اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا زَيْنَ الْعابِدِينَ»
شهادت امام چهارم شيعيان؛ حضرت امام زين العابدين عليه السلام از رويدادهاي مهم تاريخ اسلام در روز 25 محرم الحرام است.
به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، امام زين العابدين(ع) چهارمين پيشواي شيعيان جهان است كه براي مبارزه با حاكمان جور زمان و هدايت مردم به خواندن خطبه هايي كوبنده، همت گماشت و با نيايش هايي خالصانه و دلنشين خويش، سجده كننده پيشگاه حق لقب گرفت.در مورد سجاد ناميدن آن حضرت روايتي را مرحوم مجلسي (ره) از جابر جعفي از امام باقر ـ عليهالسلام ـ نقل ميكند كه ايشان فرمودند:
پدرم علي بن الحسين ـ عليهالسلام ـ هرگز نعمتي از خداي عزوجل را به ياد نميآورد، جز آنكه براي شكر نعمت سر به سجده مينهادند و هيچوقت از آيات قرآن قرائت نميفرمود، جز اينكه سجده مينمودند و هرگز زياني را كه از آن بيمناك بودند، خداي از وي برنميگرفت، مگر اينكه سجده شكر بجا ميآوردند و هرگز از اداي واجب فراغت نمييافت، مگر اينكه سجده شكر ميگذاشت و هرگز ازاصلاح ما بين دو نفر كه توفيق مييافتند، كنار نميافتاد، جز اينكه سجده شكر ميكرد و نشان سجود در جميع مواقع از آن حضرت آشكار بود؛ ازاينرو آن حضرت سجاد نام يافت.
صحيفه سجاديه
يكي از شيوه هاي نشر معارف و علوم از سوي امام سجاد (ع )، دعا و نيايش بود . امام از اين طريق پيوند مردم را با خدا و اسلام مستحكم مي كرد. دقت در مضامين اين نيايشها به ما مي فهماند كه اين دعاها تنها امري دروني و ارتباطي فردي با خداوند نيست. بلكه آموزش ارزشها ي ديني و تشريح اصول يك زندگي سعادتمندانه است. اين دعاها در مجموعه اي گرانبها و كم نظير به نام صحيفه سجاديه گردآوري شده كه مشتمل بر 54 نيايش مي باشد. معارف اصيل و مضامين عرفاني و اخلاقي صحيفه سجاديه، رهايي از رذيلت هاي اخلاقي و رسيدن به عزت و سعادت ابدي را نشان مي دهد.
صحيفه سجاديه اثر ارزشمند امام سجاد (ع) ادعيه زيبايي است كه مسائل مختلف عرفاني، اخلاقي و اجتماعي و سياسي را دربرمي گيرد و حاوي تعبيرات لطيف و پرمعنايي است. يكي از اين جملات پرمعنا در اين دعاها جمله اللهم صل علي محمد و آل محمد ( خدايا بر محمد و آل او درود فرست ) است اين عبارت نكته اي مهم دربردارد و آن توجه دادن همه مردم به پيامبر و اهل بيت آن حضرت است از تكرار اين جمله در اين دعاها مي توان فهميد كه رهبران راستين و حاكمان شايسته و به حق، همانا خاندان پيامبر هستند كتاب صحيفه مملو از حقايقي است كه به ما مي آموزد تا چگونه درهاي سعادت را بر روي خويش بگشائيم و در شدائد و مشكلات چگونه به خدا پناه ببريم. امام سجاد (ع ) در اين دعاها معارف اسلامي را بنحوي زيبا و دلنشين بيان فرموده است ازسوي ديگر مضامين تربيتي و اخلاقي را با واژه هايي پرمعنا توصيف كرده و همچنين در تلاش بوده تا مشعل مبارزه با ستم و بي عدالتي را همواره روشن نگه دارد و فرهنگ قرآن و تمدن اسلامي را احيا نماييد.
حضرت سيد الساجدين (ع) پس از گذراندن يك عمر پربركت كه در يكي از حساسترين دورههاي تاريخ اسلام واقع شد از ويژگيهاي مهمي در بين مردم برخوردار شده بود؛ چراكه فضايل و مكارم اخلاقي آن حضرت (ع) در هر مجلس و محفلي بيان ميشد و در يك كلام امام (ع) در دلها و عواطف مردم جا گرفته بود. اين وضع بر امويان دشوار بود و آنها را ميرنجاند و از همه كس بيشتر وليدبن عبدالملك كينه امام را در دل داشت. او بارها ميگفت: «من تا وقتي كه علي بن الحسين در دنيا باشد راحت نيستم». اين بود كه وقتي زمام سلطنت را به دست گرفت تصميم گرفت امام را مسموم كند؛ لذا زهر كشندهاي براي كارگزارش در مدينه فرستاد و به او دستور داد تا اين زهر را به امام بخوراند و آن نانجيب نيز دستور وليد را عملي كرد. زهر در بدن نازنين امام كارگر شد و بدين وسيله حضرت در سن ۵۷ سالگي در مدينه طيبه به شهادت رسيد.
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا زَيْنَ الْعابِدِينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا زَيْنَ الْمُتَهَجّـِدِينَ
البته زمان شهادت حضرت زين العابدين (ع) نيز مانند تولد مباركشان نامعلوم است و بر سر تاريخ آن اختلاف است، دامنه اين اختلاف از سال ۹۲ هجري قمري تا سال ۱۰۰ هجري است، اما آنچه از همه مشهورتر است، يكي سال ۹۴ هجري قمري است كه آن را به مناسبت ارتحال فقهاي بيشماري از اهل مدينه، «سنه الفقهاء» ناميده اند و ديگري سال ۹۵ هجري قمري.
«حسين» فرزند امام علي بن الحسين (ع) وفات پدر خود را در سال ۹۴ هجري قمري اعلام كرده و بر اين اساس بزرگاني نظير شيخ مفيد و شيخ طوسي و محقق اربلي و ابن اثير نيز همين نظر دارند.اما بر اساس روايتي كه ابوبصير از امام جعفر صادق (ع) نقل كرده است، امام فرموده است: حضرت علي بن الحسين (ع) در حاليكه ۵۷ ساله بودند از دنيا رفت و اين واقعه در سال ۹۵ هجري قمري اتفاق افتاد.
پيكر پاك امام سجاد (ع) را در شهر مدينه تشييع كردند. در آن شهر از پيكر امام تشييع بي نظيري صورت گرفت؛ زيرا تودههاي مردم از مناطق مختلف بر جنازه حضرت حاضر شدند و همگي پريشان و گريان و دل شكسته جنازه مطهر حضرت (ع) را بر دوش ميبردند. مردم در هالهاي از اشك با امام وداع ميكردند. بدن مطهر حضرت سجاد (ع) را به قبرستان بقيع بردند و در قبري كه در كنار قبر عمويش امام حسن مجتبي عليه السلام آماده ساخته بودند به خاك سپردند.