بخش 42
نهی از گریه و عزاداری بر مصائب اهل بیت
نهي از گريه و عزاداري بر مصائب اهل بيت <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
پرسش 40: چرا ما «شيعيان» بر مظلوميت اهل بيتعليهم السلام و بر مصائبي كه بر آنها وارد شده گريه ميكنيم؟ چرا در مدينه منوره بر ستمهايي كه بر حضرت زهراعليها السلام روا داشتهاند گريه ميكنيم؟ ولي اهل سنت چنين نيستند و گاهي هم ديده شده كه در كنار بقيع ميايستند و ما را مسخره ميكنند؟
پاسخ: منشأ و علت و دليل گريه و عزاداري شيعه بر مظلوميت اهل بيتعليهم السلام خصوصاً در مدينه منوره و بر امام حسن مجتبيعليه السلام و بر حضرت زهراعليها السلام معلوم و براي عموم شيعيان واضح و آشكار است.
اما علت و دليل گريه نكردن اهل تسنن، خصوصاً عده تندرو و حتّي گريه نكردن آنها در مرگ وابستگان و فرزندان و عزيزانشان، چند روايتي است مبني بر اينكه عمر بن الخطاب از گريه بر اموات جلوگيري و نهي ميكرده و گاهي هم ميگفته است، رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم نهي كرده است.
در صحيح بخاري است كه عمر بن الخطاب، با زدن با عصا و با پرتاب سنگ و با پاشيدن خاك، جلوي گريه كننده بر اموات را ميگرفت.
«كانَ عُمَر يَضربُ فيه بِالعَصا و يَرْمِي بِالحجارةِ و يَحْثي التُّراب». [1] .
همچنين در صحيح مسلم است كه: عمر از گريه بر ميّت نهي ميكرد و ميگفت:
رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم فرموده است: ميت در قبر، بواسطه نوحه سرايي زنده عذاب ميشود.
قال عمر: «قال رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم المَيّتُ يُعَذَّبُ في قَبْرِه بمانيح عَلَيهِ». [2] .
از عبداللَّه عمر نيز همين روايت نقل شده است. [3] .
آنها طبق اين دو سه روايت و به لحاظ نهي و مخالفت عمر با گريه بر اموات، معتقد شده كه نبايد بر گذشتگان گريه كرد و فرقي بين اولياي خدا و غير آنها نميگذارند، لذا بر مظلوميت و مصائب آل رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم متأثّر نميشوند و اگر بتوانند جلوي ديگران را هم ميگيرند و حتي براي مردههاي خودشان اگر چه جوان باشد گريه نميكنند و گاهي ديده شده در قبرستان بقيع پس از دفن مردههايشان جلوي خود را ميگيرند كه اشك در چشمانشان ديده نشود و در حقيقت سعي ميكنند اطاعت خود را از عمر در گريه نكردن بر اموات ظاهر و حفظ كنند.
ولي اين عقيده و اين سيره و عمل (كه نبايد بر اموات گريه كرد) از چند جهت نادرست است:
1 - جاري شدن اشك بر اموات نشانه رحمت و عطوفت و علاقه و مهرباني است، نشانه رقت قلب انسان است و خشك بودن چشم و گريه نكردن علامت شقاوت و سخت دلي انسان است.
از رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم نقل شده كه فرمود:
من علامات الشقاء جمود العين و قسوة القلب و شدة الحرص في طلب الرزق و الاصرار علي الذنب. [4] .
چهار چيز از نشانههاي شقاوت است، 1 - خشكي چشم، 2 - سختي دل، 3 - حرص بر دنيا، 4 - اصرار بر گناه.
نيز به اباذر فرمود:
«يا اباذر، من استطاع ان يبكي فليبك و من لم يستطع فليشعر قلبه الحزن و ليتباك، اِنَّ القَلبَ القاسي بَعيدٌ مِنَ اللَّه و لكن لا تَشعُرون».
اي اباذر، كسي كه توان گريه دارد، بايد گريه كند و كسي كه توان گريه ندارد قلبش را محزون دارد و خود را به حالت گريه كنندهها در آورد، بدرستي كه دل سخت از خدا دور است ولي شما متوجه نيستيد. [5] .
روايات در مدح گريه و مذمت خشكي و جمود چشم زياد است. [6] .
خلاصه، روايات دلالت دارند بر اينكه گريه مطلقاً - چه از خوف خدا، چه بر اموات - ممدوح است و با وجود روايات مطلق بضميمه آيه و رواياتي كه بعداً نقل ميكنيم وجهي ندارد كه بخاطر چند روايت مبني بر نهي عمر از گريه بر اموات، از اطلاق آن روايات رفع يد كنيم و از گريه بر اموات ممانعت يا خود داري كنيم و بگوييم گريه فقط از خوف خدا ممدوح است.
2 - روايات كثيرهاي از اهل بيت عليهم السلام وارد شده در فضيلت گريه بر مصائب آل رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم و از آنها استفاده ميشود كه گريه بر خصوص ابا عبداللَّه الحسينعليه السلام از افضل قربات است.
3 - در قرآن كريم است كه حضرت يعقوبعليه السلام در فراق فرزندش حضرت يوسفعليه السلام بقدري گريه كرد كه چشمانش نابينا شد.
و قالَ يا اَسَفيعَلَي يُوسُفَ وابيَضَّت عَيْناهُ مِنَ الحُزنِ فَهُوَ كَظيمٍ؛ [7] «اي دريغ بر يوسف و در حالي كه اندوه خود را فروميخورد چشمانش از اندوه سفيد شد.»
در تفسير ابن كثير - كه از معتبرترين كتابهاي تفسير نزد عامه و اهل تسنن است - ذيل آيه اذهبوا بقميصي هذا آمده است: حضرت يعقوبعليه السلام از كثرت گريه نابينا شد. «و كان قد عمي من كثرة البكاء».
4 - در صحيح بخاري و صحيح مسلم است كه رسولاللَّه صلي الله عليه وآله وسلم در مواردي گريه كرد:
الف) در فوت فرزندش ابراهيم گريه كرد و فرمود:
«اِنَّ العَينَ تَدْمَعُ و اَلْقَلْبَ يَحْزَنُ و لا نَقُولُ الا ما يَرْضَي رَبُّنا».
اشك جاري ميشود و قلب محزون ميگردد ولي حرفي نميزنم مگر آنچه خدا راضي است. [8] .
ب) در هنگام عيادت از سعد بن عباده
«فَبكي النَّبي صلي الله عليه وآله وسلم فَلَمّا رَأي القوم بكاء رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم بكوا، فقال: الا تسمعون؟ اِنّ اللَّه لا يعذّب بدمع العين و لابحزن القلب و لكن يُعَذِّبُ بِهذا - وَ اَشارَ الي لِسانِه - اَوْ يَرْحَمْ». [9] .
پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله وسلم گريه كرد و همراهان حضرت وقتي گريه رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم را ديدند گريه كردند و رسول اللَّه فرمود: خداوند بخاطر اشك چشم و حزن قلب عذاب نميكند بلكه بخاطر زبان [كه حرفهايي كه نبايد بزند و ميزند] عذاب ميكند.
ج) در صحيح مسلم است كه:
«قال رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم استأذنت ربّي... أن ازور قبر امّي فَاَذِنَ لي» [10] و عن ابي هريرة، قال: «زار النبي صلي الله عليه وآله وسلم قبر امّه فبكي و أبكي من حوله...» [11] .
رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم براي رفتن به زيارت قبر مادرش از خدا اذن گرفت و همين كه سر قبر مادرش رسيد گريه كرد و همراهانش را نيز گرياند.
5 - در صحيح مسلم است كه:
پس از مردن عمر، عايشه گفت: بخدا قسم، عمر اشتباه كرده كه گفته است رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم فرموده است: خدا مرده را به خاطر گريه كسي عذاب ميكند. بلكه فرموده است: خدا عذاب كافر را بخاطر گريه اهلش زياد ميكند. [بعد عايشه گفت:] و قرآن شما را كفايت ميكند.
و لاتَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ اُخْري [12] .
هيچ كس بار گناه ديگري را بدوش نگيرد. [13] .
نيز در همين كتاب است كه ابن عباس حرف عمر را ردّ كرده و گفته است:
«و اللَّه اضحك و ابكي» خدا ميخنداند و ميگرياند.
در صحيح مسلم روايات متعددي است كه عايشه و ابن عباس ادّعاي عمر و عبداللَّهعمر و فهم آنان را تخطئه كرده و گفتهاند: عمر و عبداللَّهعمر، معناي سخن رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم را نفهميدهاند. [14] .
در صحيح بخاري نيز آمده است:
به عايشه گفتند عبداللَّه عمر گفته است: رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم فرموده است: ميت در قبر بواسطه گريه اهلش عذاب ميشود، عايشه گفت: عبداللَّه عمر اشتباه فهميده است، بلكه رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم فرمود: ميت بخاطر خطاها و گناهانش در قبر عذاب ميشود و حال اينكه اهلش بر او گريه ميكنند. [15] .
6 - در صحيح بخاري است كه:
«ان النبي صلي الله عليه وآله وسلم نَعَي جعفراً و زيداً قَبلَ اَن يَجييء خَبَرهُم وَ عَيْناهُ تَذرفان» [16] .
قبل از رسيدن خبر شهادت جعفر طيار و زيد، رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم از شهادت آنها خبر داد و از دو چشم مباركش اشك جاري بود.
نيز در همين كتاب است كه:
«دعا النبي صلي الله عليه وآله وسلم فاطمة عليها السلام ابنته في شكواه الّذي قبض فيها، فسارَّها بشيءٍ فَبكَت ثُمَّ دَعاها فسارّها فَضَحِكَتْ...» [17] .
عايشه ميگويد: رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم در آن بيماري كه از دنيا رفت، فاطمهعليها السلام را طلبيد و آهسته با او صحبت كرد، فاطمهعليها السلام گريه كرد، مجددّاً بطور سرّي به او مطلبي فرمود، اين بار فاطمه عليها السلام خنديد،
نيز در همين كتاب است كه:
«فَجَعَلَتْ عَيْنا رَسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم تَذْرِفانِ، [يجري الدمع] فقال له عبدالرحمان بن عوف: و انت يا رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم؟ فقال: يابن عوف اِنّها رحمة، ثم اَتبعها باخري، فقال صلي الله عليه وآله وسلم: ان العين تَدْمَع و القلب يَحْزَنْ و لا نقول الا ما يرضي ربُنّا و انّا بفراقك يا ابراهيم لمحزونون». [18] .
رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم در فوت فرزندش ابراهيم گريه كرد و اشكش جاري شد، بحضرت گفتند، شما هم گريه ميكنيد؟ فرمود: اين گريه، گريه رحمت است، و همچنان كه گريه ميكرد فرمود: اشك چشم جاري ميشود و قلب محزون ميشود ولي چيزي نميگويم مگر آنچه را كه خدا راضي باشد، و خطاب به فرزندش ابراهيم فرمود: ما در فراق تو اي ابراهيم محزون هستيم.
در صحيح مسلم نيز گريه رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم را بر فرزندش ابراهيم نقل كرده است. [19] .
همچنين در صحيح بخاري است كه:
وقتي خبر رحلت رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم منتشر شد، ابوبكر داخل حجره شد و خود را روي جنازه رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم انداخت و او را بوسيد و گريه كرد. «فقَبَّله و بَكي». [20] .
و در همين كتاب است كه:
در رحلت رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم، بغض گلوي مردم را گرفته بود و طوري گريه ميكردند كه صداي گريه آنها شنيده ميشد. «فَنَشج الناس يَبْكُونُ». [21] .
باز در همين كتاب است كه:
ابن عباس ميگفت: پنجشنبه و چه پنجشنبهاي؟ و سپس به قدري گريه ميكرد كه ريگها از اشك چشمشتر ميشد. [22] .
لازم به يادآوري است كه روايات وارده در گريه ابن عباس و علت گريه او را قبلاً نقل كرديم.
در كتابهاي ديگر اهل تسنن نيز آمده است كه:
گريه و حزن و اندوه بر اموات جايز است، مشروط بر اينكه حرفي كه موجب غضب خداوند شود نزنند، نوحه سرايي و مدح و ثناي بي مورد و دروغ براي مرده انجام ندهند. [23] .
7 - در كتابهاي تاريخي خود اهل تسنن است كه مردم مدينه در رحلت رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم شديداً گريه كردند.
در كتاب «التاريخ القويم لمكة و بيت اللَّه الكريم» [24] است كه:
در رحلت رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم مردم مدهوش شدند و بسيار گريستند... و فاطمهعليها السلام گريه كرد... و عمر گريه كرد... و از عايشه نقل كرده كه گفت:
سر رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم در دامن من بود كه قبض روح شد، سر حضرت را روي بالش گذاشتم و با زنها به سينه و صورتم زدم
«ثم وضعت رأسه علي وسادة و قمت ألْتدمُ (اي، اضرب صدري) مع النساء و اضرب وجهي».
نيز در همين كتاب است كه:
بعد از وفات رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم ابوبكر و عمر رفتند نزد امّ ايمن، امّ ايمن گريه كرد، ابوبكر و عمر نيز با او گريه كردند.
>اذان بلال
>مناظره
[1] صحيح بخاري، كتابالجنائز، باب البكاء عند المريض،ص209، ح1304.
[2] صحيح مسلم، كتاب الجنائز، باب الميت يعذب ببكاء اهلهعليه، ص 359، ح 927 و 928.
[3] همان.
[4] سفينة البحار، ماده بكي، و تحف العقول، مواعظ النبي صلي الله عليه وآله وسلم وحكمه با مختصر تفاوتي.
[5] سفينة البحار، ماده بكي، و بحار الانوار، ج 77، ح 79.
[6] به سفينة البحار ماده بكي، مراجعه شود.
گريه بر هر درد بي درمان دواست
چشم گريان چشمه فيض خدا است
چون خدا خواهد كه غفاري كند
ميل بنده جانب زاري كند
حبّذا چشمي كه او گريان بود
وي همايون دل كه او بريان بود
گريه بزدايد زِ دل زنگ ملال
دل شود مرآت حسن لايزال.
[7] سوره يوسف / 84.
[8] صحيح بخاري، كتاب الجنائز، باب قول النبي صلي الله عليه وآله وسلم انابك لمحزونون، ص 208، ح 1303 و صحيح مسلم، كتاب الفضائل، باب رحمته الصبيان، ص 1011، ح 2315.
[9] صحيح بخاري، كتاب الجنائز، باب البكاء عند المريض، ص209، ح 1304 و صحيح مسلم كتاب الجنائز، باب البكاء علي الميت، ح 924.
[10] صحيح مسلم، كتاب الجنائز، ص 413، باب استئذان النبي صلي الله عليه وآله وسلم ربه عزّ وجل في زيارة قبر اُمه، ح976.
[11] صحيح مسلم، كتاب الجنائز، ص 413، باب استئذان النبي صلي الله عليه وآله وسلم ربه عزّ وجل في زيارة قبر اُمه، ح976.
[12] سوره فاطر / 18.
[13] صحيح مسلم، كتاب الجنائز: باب الميت يعذب ببكاء اهله عليه، ص 397، ح 930 - 929.
[14] همان، ص 398، ح 931 و 932.
[15] صحيح بخاري، كتاب المغازي، ص 671، ج 3978.
[16] صحيح بخاري، كتاب المناقب، ص 609، ح 363.
(تَذْرِفان، اَيْ تجريان الدَّمع، ضمناً اين روايت صريح است كه رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم خبر غيبي دادهاند).
[17] صحيح بخاري، كتاب المناقب باب مناقب قرابة رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم و منقبة فاطمةعليها السلام، ص 626، ح 3715.
[18] صحيح بخاري، كتاب الجنائز، باب قول النبي صلي الله عليه وآله وسلم انابك لمحزونون، ص 208، ح 1303.
[19] صحيح مسلم، كتاب الفضائل، باب رحمته صلي الله عليه وآله وسلم الصبيان و العيال و تواضعه، ح 2315.
[20] صحيح بخاري، كتاب المغازي، ص 757، ح 4452.
[21] صحيح بخاري، كتاب فضائل اصحاب النبي صلي الله عليه وآله وسلم، ح 3668.
[22] صحيح بخاري، كتاب الجزية، ص 527، ح 3168.
[23] به كتاب «صلاة المؤمن» تأليف وهف القحطاني، شاگرد بن باز، ص 1307 مراجعه شود.
[24] تأليف محمدطاهر الكرديالمكيّ. ج1،ص203،201،200،198،168.
اذان بلال
همچنين در اين كتاب آمده است: [1] .
بلال مؤذن رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم بعد از وفات آن حضرت اذان نگفت، ابوبكر هر چه اصرار كرد كه اذان بگويد قبول نكرد و به شام رفت. شبي رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم را در خواب ديد، حضرت به او فرمود: اي بلال به ما جفا كردي و از جوار ما خارج شدي، بيا به زيارت ما، بلال بيدار شد و به مدينه آمد و آن در زماني بود كه فاطمهعليها السلام از دنيا رفته بود، مردم خبر وفات حضرت زهراعليها السلام را به او دادند، بلال با شنيدن خبر رحلت فاطمهعليها السلام صيحهاي كشيد و گفت: چه زود پاره تن رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم به رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم ملحق شد، بعد مردم به بلال گفتند، برو بالاي مأذنه و اذان بگو، گفت: بعد از رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم اذان نميگويم، مردم اصرار كردند، رفت بالاي مأذنه و مردم از پير و جوان، زن و مرد جمع شدند و گفتند: بلال مؤذن رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم ميخواهد اذان بگويد، وقتي صداي بلال بلند شد و گفت: «اللَّهاكبر» همه مردم صيحه زدند و گريه كردند «صاحوا و بكوا جميعاً» همين كه گفت: «اشهد ان لا اله الا اللَّه» مردم ضجه زدند «ضجّوا جميعاً» وقتي گفت: «اشهد ان محمداً رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم» ذي روحي در مدينه باقي نبود مگر اينكه گريه كرد و صيحه كشيد، دختران باكره از پوششهاي خود خارج شدند و گريه كردند «و خرجت العذاري و الأبكار من خدورهن يبكين و صار كيوم موت رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم حتي فرغ من اذانه»
و مانند روزي كه رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم رحلت فرمود گريه كردند تا بلال اذانش را تمام كرد. سپس بلال به مردم گفت: بشارت ميدهم شما را، چشمي را كه بر رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم بگريد، آتش آن چشم را نميسوزاند و آن را مسّ نميكند، «قال ابشركم اَنَّه لا تمسّ النار عيناً بكت علي النبي صلي الله عليه وآله وسلم» پس از آن به شام بازگشت و تا زنده بود سالي يك مرتبه ميآمد مدينه و اذان ميگفت و بر ميگشت.
همچنين نقل كرده كه، همه اصحاب رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم هر وقت رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم را ياد ميكردند گريه ميكردند.
همچنين نقل كرده كه:
در عهد وليد بن عبد الملك، وقتي دستور تخريب حجرههاي رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم را به منظور توسعه مسجد النبي صلي الله عليه وآله وسلم داد، مردم مدينه گريه عظيمي نمودند «بكوا بكاءً عظيماً في ذلك اليوم»
اكنون با توجه به آنچه از قرآن كريم و از كتب معتبر خود اهل تسنن بازگو كرديم، معلوم شد كه گريه و اظهار حزن و اندوه بر ميت و در فراق عزيزان، مذموم و ناپسند نيست، بلكه طبق گفته بلال، گريه بر رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم مستحب و داراي اجر و پاداش است، معلوم شد كه عمل و نهي عمر و پسرش عبداللَّه مأخذ شرعي نداشته و برخلاف قرآن و سيره عملي رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم و اصحاب آن حضرت بوده است.
بر اين اساس، اعتراض برخي از اهل تسنن و خصوصاً گروه تندرو به شيعه كه چرا در كنار بقيع يا غير آن گريه ميكنيد، بي وجه است، توهين و مسخره كردن گريهكنندگان، بر خلاف شرع و بر خلاف آيات و روايات معتبر نزد خودشان ميباشد، معلوم شد كه اين گونه رفتارها نشان جهل و بي اطلاعي آنان از احكام خدا و از معاني قرآن و از سيره عملي رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم و اصحاب آن حضرت است.
[1] همان، ص 204 و 205.
مناظره
به سمت بقيع ميرفتم، يك نفر از آنها ايستاده بود و گريه و عزاداري شيعيان را مسخره ميكرد، وقتي چشمش به اينجانب افتاد شروع كرد بلند بلند مسخره كردن، ايستادم و با صداي بلند اين آيه شريفه را خواندم:
يا اَيُّها الَّذينَ آمَنُوا لايَسخَر قومٌ من قَومٍ عَسَي اَنْ يَكُونُوا خَيراً مِنْهُم و لانساءٌ مِنْ نساءٍ عَسي أن يَكُنَّ خَيْراً مِنْهُنَّ [1] .
اي اهل ايمان هرگز نبايد قومي قوم ديگر را مسخره كند، شايد آنها از اينها بهتر باشند و نبايد زناني زنان (ديگر) را مسخره كنند، شايد آنها از اينها بهتر باشند.
وقتي اين آيه را خواندم، گفت: اين گريه و داد و شيون زدنها از دين و اسلام نيست و بايد احكام و اعمال اسلام و دين را از اينجا (مدينه) ياد گرفت نه از ايران و اين برنامهها را از ايران آوردهايد.
گفتم: ايرانيها شيعه هستند و دستورات ديني خود را از مدينه و از قرآن و رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم و از اهل بيت آن حضرت آموخته و طبق آنچه آنها فرمودهاند عمل ميكنند ولي شما هستيد كه مدينه و اهل بيت رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم را گذاشتهايد و دين و عقايد و دستورهاي ديني خود را از فارس و از ايرانيها گرفتهايد و به كتابهاي آنها عمل ميكنيد. همين كه اين حرف را زدم خودش را جمع كرد و با ناراحتي گفت: اين چه حرفي است كه زدي و ما كجا چنين هستيم؟
گفتم: شما عموماً به صحيح بخاري و صحيح مسلم عمل ميكنيد و معتقد هستيد كه بعد از قرآن كريم اين دو كتاب صحيحترين كتابها هستند و اين دو كتاب را دو نفر فارس و ايراني الأصل نوشتهاند، صحيح بخاري را محمد بن اسماعيل كه در بخارا (ازبكستان) متولد شده و قبر او نيز همانجاست، نوشته و بخارا از ايران و محمد بن اسماعيل فارس بوده نه عرب - به مقدمه صحيح بخاري مراجعه شود - و صحيح مسلم را، مسلم بن حجاج نيشابوري، متولد و مدفون در نيشابور، نوشته و نيشابور از توابع خراسان و ايران و فارس ميباشد، - به مقدمه صحيح مسلم مراجعه شود -.
بنابراين شما اهل تسنن دين و عقايدتان را از ايرانيها گرفته و به گفته آنها عمل ميكنيد اما شيعه به حديث ثقلين عمل ميكند و از قرآن و اهل بيت جدا نميشود.
گفت: صحيح بخاري و مسلم همان سنت رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم را نوشته و بيان كردهاند و ما به قرآن و سنت عمل ميكنيم.
گفتم: در اين دو كتاب مورد قبول شما است كه رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم فرمود: كتاب خدا و اهل بيتم را بين شما ميگذارم بنابراين شما طبق دستور رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم و بطوري كه در اين دو كتاب معتبر نزد خودتان آمده عمل نميكنيد، - بعد گفتم: - و اگر در اين حرف من شك داري بيا تا عين روايت مربوط به اين مطلب را از صحيح بخاري و مسلم كه هر دو در عربستان، رياض، و زير نظر علماي خودتان چاپ شده، ارائه دهم.
و در همين دو كتاب است كه رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم سر قبر مادرش گريه كرد و همراهان آن حضرت نيز گريه كردند، در همين دو كتاب است كه در رحلت رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم مردم مدينه و حتي ابوبكر و عمر گريه كردند، و اگر شما روايات شيعه را كه از اهل بيت رسول اللَّهصلي الله عليه وآله وسلم رسيده است قبول نداريد لااقل طبق صحيح بخاري عمل كنيد، طبق قرآن كه از مسخره كردن ديگران نهي فرموده است، عمل كنيد.
گفت: شما اينجا براي چه كسي گريه و عزاداري ميكنيد؟
گفتم: بر مظلوميت و مصائبي كه بر فاطمه دختر رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم وارد شده است، بر مظلوميت چهار امام مدفون در بقيع كه مظلومانه زندگي كرده و الآن هم به آنها و به زوار آنها ظلم ميشود گريه ميكنيم.
درادامه مباحث ديگري هم مطرح شد و با آمدن مأموران سعودي متفرق شدند.
[1] سوره حجرات / 11.