مقدمه

مقدمه

تاريخ زندگي بشر حاكي از آن است كه هر هنگام كه جوامع را نابه ساماني فرهنگي و اجتماعي فرا گرفته است، پيامبران و مصلحان به دستور خداوند در جهت هدايت مردم و نجات و اصلاح جامعه اهتمام ورزيده اند. اسلام به عنوان كامل ترين دين الهي بر محمد(صلي الله عليه وآله) نازل شد تا هم جامعه زمان وي اصلاح گردد و هم حاوي اصول و دستورهايي باشد كه براي آحاد بشر قابل اجرا در هر زمان پس از وي باشد و موجب هدايت و نجات جامعه گردد. در نوشته حاضر سعي بر آن است تا در يك بررسي تطبيقي از ديدگاه جامعه شناسي ـ تاريخي، نشان دهيم كه علت اساسي قيام امام حسين(عليه السلام)تداوم و تجديد اسلام پيامبر(صلي الله عليه وآله)است و قيام امام خميني(رحمه الله) نيز با الهام از قيام امام حسين(عليه السلام) و در جهت تحقق اهداف آن، به وقوع پيوسته است. امام خميني(رحمه الله)خود نيز فرموده اند: انقلاب اسلامي ايران پرتوي از عاشورا و انقلاب عظيم الهي آن است. فرض اساسي ما در اين پژوهش اين است كه هر دوي اين قيام ها با عنايت از دستورهاي كلي اسلام درباره اصلاح و تغيير جامعه به وقوع پيوسته اند و اين دستورها براي همه زمان ها قابل پيروي و تطبيق است. در اين بررسي ما از روشي كه توماس اسپريگن در كتاب فهم نظريه هاي سياسي(81) پيشنهاد كرده است، بهره برده ايم و بنابراين در بخش اول از ديدگاه جامعه شناسي - تاريخي آسيب هاي جامعه اسلامي در زمان هر يك از دو رهبر بزرگ الهي مورد بررسي قرار گرفته و در بخش دوم به راه هاي اصلاح و شيوه هايي كه اين دو رهبر براي درمان آسيب ها و اصلاح جامعه پيشنهاد مي كنند اشاره شده است.