متن کامل

صفاي مدينه

 

در بارگاه لطفت خواندي مرا مدينه *** ويرانه دلم را دادي صفا مدينه

لبريز اشك و آهم دادي مرا پناهم *** در سينه آه دارم بر لب دعا مدينه

تا بگذرد خداوند از عبد روسياهي *** آورده ام به همره جرم و خطا مدينه

ديدار اين حرم را اين خاك محترم را *** لايق نبودم امّا كردي عطا مدينه

يك عمر در گدازم از آتش منيّت *** من آمدم كه گردم از خود جدا مدينه

بيمار نفس خويشم غير از شفا نخواهم *** خود را كشانده ام تا دارالشّفا مدينه

بودم به گفتگويت آوردي ام بسويت *** دل با حريم پاكت شد آشنا مدينه

هر زائري از اينجا سوغات مي برد، من *** از لطف دوست دارم سوغات ها مدينه

8

اشكِ براي زهرا بوسيدن حريمش *** با خويش مي برم من اين هديه را مدينه

گشتم ولي نديدم آن قبر بي نشان را *** بر گو مزار زهرا باشد كجا مدينه

يك كربلاست جنب شط فرات امّا *** يك كربلا تو داري در خويش يا مدينه

همچون بقيع ويران ويرانه شد دل من *** زد شعله بر وجودم اين كربلا مدينه

«ياسر» اگر شكسته ست آيينه وجودش *** دارد به شوق رويت شور و نوا مدينه

 

 

در بهشت مدينه

 

اي آمده از خاك شهيدان سرافراز *** خاك كف پايت به سماوات كند ناز

اي آمده از وادي ايثار و شهادت *** افكنده به شهر نبوي رحل اقامت

اي ترك وطن كرده تو را سوز دل اينجاست *** همراه تو عطر نفس يوسف زهراست

در هر نفست بوي مناجات مدينه ست *** اين فيض زيارت همه سوغات مدينه ست

9

چون بود تو را آه نفس گير به سينه *** دعوت ز تو كردند بيايي به مدينه

اي زائر دل سوخته شهر مدينه *** اي عطر سرشك تو روان بهر مدينه

اي داشته بر آل نبي عرض ارادت *** اين شهر بود شهر نبي شهر عبادت

اي دوست نگهدار ز جان حُرمت او را *** در هر قدمي بوسه بزن تربت او را

اينجا همه خاطره ها آينه گردند *** ياد آر كساني كه تو را بدرقه كردند

اينجا ز نبي دم بزن و آل كريمش *** پروانه شو و بال بزن گرد حريمش

اينجا اثر از لطف به آه تو ببخشند *** وز مرحمت دوست گناه تو ببخشند

اي آن كه دلت گشت به آيينه قرينه *** بر بال ملك گام نهادي به مدينه

زينت بده با شمع دعا محفل خود را *** تطهير كن اينجا ز گناهان دل خود را

اين شهر مدينه ست كه با شوكت و احسان *** آيند به پابوسي تو عرش نشينان

اكنون تو و اين روضه چون جنّت احمد *** اكنون تو و اين عطر جنان، عطر محمّد

10

اكنون تو و اين سوز دل و آتش سينه *** اي آمده با دعوت زهرا به مدينه

مرغ دل خود را بده اينجا پر و بالش *** بر فاطمه مهماني و بر احمد و آلش

بنگر به مدينه به مقامات رفيعش *** بنگر به مدينه به غم انگيز بقيعش

اي شهر مدينه بنگر آتش جان را *** پاسخ بده اين پرسش دل سوختگان را

بر گو تو كنون بر همه اي شهر مدينه *** كو رهگذر فاطمه اي شهر مدينه

جز ناله نخوانده ست دلم آيه در اينجا *** جز بال كبوتر نبود سايه در اينجا

اي زائر يثرب من و تو همچو كبوتر *** از لطف نشستيم در اين باغِ معطّر

باغي كه چهار آينه نور در اويند *** باغي كه در آن اهل زمين آينه جويند

باغي كه در آن خيمه زده شعله خورشيد *** حتّي گل سنگ از اثرش سوخت و خشكيد

اين باغ بقيع است و حريمش حرم عشق *** ما زائر اين باغ شديم از كرم عشق

 

 

11

 

حريم غم انگيز

 

اي مدينه چه بهاري چه هوايي داري *** چه نسيمي چه حريمي چه صفايي داري

اي مدينه چه بهشتي ست تو را در آن سوي *** ليك اين سوي چه دلگير فضايي داري

آن طرف روضه جان بخش حريم احمد *** اين طرف آه چه اندوه سرايي داري

اي مدينه به غريبي تو مي سوزد دل *** چه بقيعي چه غم شعله نمايي داري

اي مدينه چه غم انگيز حريمي ست بقيع *** واي من واي تو هم كرب و بلايي داري

تو به چشم و تو به لبها و تو در حنجره ات *** چه سرشكي چه فغاني چه نوايي داري

اي مدينه به سراپرده تو «ياسر» ديد *** بروي شانه خود تيره لوايي داري

 

در حصار آفتاب

 

در تو دارد جان و دل پروانه سان منزل بقيع *** شمع گلهاي تو باشد چلچراغ دل بقيع

12

ريزد از نخل گلويم ناله در ناله ز غم *** غير از اين ديگر ندارد حنجره حاصل بقيع

كاروان جان مشتاقان به شوق ديدنت *** لحظه در لحظه ببندد سوي تو محمل بقيع

نُه فلك تر كرده لب از چشمه سار رحمتت *** داري اي درياي عشق از چارسو ساحل بقيع

سينه هامان وامدار وادي سوزان توست *** زين شرار غم رهاگشتن بود مشكل بقيع

اي كه مي سوزد حريمت در حصار آفتاب *** نام تو شد باعث گرميّ هر محفل بقيع

لاله هاي اشك خود را در تو پرپر مي كند *** گر بداني «ياسر» افتاده را قابل بقيع

شعله در پيكر

الا اي شهر پيغمبر مدينه *** ز گلزار جنان برتر مدينه

دلت لبريز اندوه غريبي *** رخت آيينه كوثر مدينه

بيادت بعد از اين مرغ دل من *** زند سوي تو بال و پر مدينه

13

ز من ديدي شرار ناله ها را *** ز من سوز جگر بنگر مدينه

بدان حالي وداعت مي كنم من *** كه دارم شعله در پيكر مدينه

بياد غربت خاك بقيعت *** دلي دارم ز غم مضطر مدينه

كجا جسم حسن شد تيرباران *** كجا بشكسته اين گوهر مدينه

كجا زهرا در اينجا خورده سيلي *** كجا شد غنچه اش پرپر مدينه

كجا زد دشمنش با تازيانه *** به پيش ديده حيدر مدينه

زدند آتش حريم كبريا را *** نگشتي از چه خاكستر مدينه

چه شد دست علي را بست دشمن *** مرا مي سوزد اين باور مدينه

درون سينه دارد «ياسر» از غم *** دلي چون شورش محشر مدينه

 

14

 

بغض سنگين

 

ز كويت رهسپارم خداحافظ مدينه *** دل بشكسته دارم خداحافظ مدينه

گره خورده در اينجا تمام خاطراتم *** الا باغ و بهارم خداحافظ مدينه

تنفّس كرده ام من هواي غربتت را *** نگر بر حال زارم خداحافظ مدينه

تهيدست آمدم من در اين وادي وليكن *** تو دادي برگ و بارم خداحافظ مدينه

در اين فصل جدايي چو ابر نوبهاران *** بيادت اشكبارم خداحافظ مدينه

شود آيا بيايم دوباره در حريمت *** بخاكت سرگذارم خداحافظ مدينه

نشسته بغض سنگين براه سينه من *** از اين غم بيقرارم خداحافظ مدينه

چو «ياسر» زين جدايي بروي صفحه دل *** غمت را مي نگارم خداحافظ مدينه

15

 

قبله جان و دل

 

از دوري تو زار وحزينيم بقيع *** با محنت وماتمت قرينيم بقيع

آيا شود اي قبله جان و دل ما *** يك بار دگر تو را ببينيم بقيع

 

چشمان تر بقيع

 

من دور و بر بقيع را مي بوسم *** چشمان تر بقيع را مي بوسم

چون دسترسي نيست مرا بر خاكش *** ديوار و در بقيع را مي بوسم

 

پرستوي سبكبال

 

فضايي غم فزا دارد مدينه *** حريمي جانگزا دارد مدينه

كسي حتّي نپرسيد از دل من *** غبار غم چرا دارد مدينه

ز داغ لاله هاي باغ احمد *** دلي دردآشنا دارد مدينه

به حنجر بغض سنگين غريبي *** به لب شور و نوا دارد مدينه

16

بجز ماتمسراي بيت الاحزان *** غم آبادي جدا دارد مدينه

چنين مي گفت حيدر بعد زهرا *** كجا ديگر صفا دارد مدينه

هنوز اينجا پرستويي سبكبال *** ميان شعله ها دارد مدينه

هنوز اينجا حريم اشك و آهي *** ز دخت مصطفي دارد مدينه

دلي لبريز آه و ناله دارم *** غم زهراي هجده ساله دارم

***

من و دنيايي از غم ها چگونه *** بمانم آه، بي زهرا چگونه

در آن خانه كه زهرا نيست اي دل *** بگيرم بعد از اين مأوا چگونه

تو ديدي اي فلك در پيش چشمم *** به كوچه مي زند او را چگونه

تو ديدي اي فلك از داغ زهرا *** فتادم عاقبت از پا چگونه

به ماتم طي شد امروزم الهي *** نمايم طي غم فردا چگونه

17

بود بار غمش چون كوه سنگين *** كشم اين بار را تنها چگونه

گشودي بال پرواز و نگفتي *** بمانم بي تو در دنيا چگونه

من و شهر مدينه واي اي واي *** من و اين ماتم عظما چگونه

خزان شد بوستان شادي من *** خراب از ريشه شد آبادي من

 

زبان حال حضرت زينب كبري(عليها السلام)

 

نگاه مهربان مدينه

 

يه روزي اين مدينه چه عطري از وفا داشت *** تمام كوچه هايش براي من صفا داشت

يه روزي اين مدينه پُر مي شد از لطافت *** آن روزها كه در خود حضور مصطفي داشت

يه روزي اين مدينه مي شد لبالب از نور *** وز نغمه بلالش آواي دلربا داشت

يه روزي اين مدينه اين شهر خوب و پاكي *** نگاه مهربوني با قلب آشنا داشت

امّا يه روز همين جا در بين كوچه هايش *** سيلي به مادرم زد آن كس كه ادّعا داشت

18

يه روز ديگر از كين آتيش زدن به باغي *** مدينه غنچه و گل ميان شعله ها داشت

از اون روزاي دلتنگ از اون روزاي خسته *** تو قلب كوچك من هزار تا غصّه جا داشت

قلب من و شكستن دست بابام رو بستن *** بردند و روي لبهاش ذكر خدا خدا داشت

مادر بيا بپاخيز كاري بكن برايش *** بهر حمايت از خود بابا فقط تو را داشت

تجلّي غربت

من كه نشسته بغض غم بر سر راه سينه ام *** اشك روان ز ديده ام هست گواه سينه ام

گرچه ز آتش بلا سوخته بود و هست من *** باز زبانه مي كشد شعله آه سينه ام

سينه گرفته هر نفس سوز غم مدينه را *** ديده دل شكسته ام روز غم مدينه را

ياد مدينه كرده باز اين دل بي قرار من *** شُسته غبار سينه را ديده اشكبار من

مدينه كه بقيع او شعله زده به هستي ام *** هست به منزلت ولي بهشت من بهار من

19

بقيع اين تجلّي غربت آل مصطفي(صلي الله عليه وآله) *** مي زند آتشم به جان مي شكند دل مرا

مدينه گفته ام دلم طائر توست اي بقيع *** كبوتر وجود من زائر توست اي بقيع

نيست اگر حريم حق بر حرم تو حائري *** جان منِ شكسته دل حائر توست اي بقيع

من كه ببوسم از شعف تربت چار امام را *** در تو نظاره كرده ام غربت چار امام را

آه به باغ ديده ام غنچه اشك و خون شكفت *** روي نهال سينه ام آتشي از جنون شكفت

لحظه به لحظه از غمت خون به دلم جوانه زد *** شاخه به شاخه بر لبم ناله لاله گون شكفت

ناله زدم بياد تو گريستم ز داغ تو *** سير كند هميشه دل تربت بي چراغ تو

شهر مدينه شهر غم شهر عزاي زينب است *** جان كه شرر گرفته از سوز صداي زينب است

اين كه رود به آسمان شعله آه مجتباست *** و آن كه رسد به گوش دل زمزمه هاي زينب است

زهر جفا شرر زده بر جگر برادرش *** آه كه پاره پاره شد قلب حسن برابرش

20

 

نذر بانوي محبّت حضرت ام البنين(عليها السلام)

 

خاتون آفتاب

 

اي مطهّر بانوي عطرآفرين *** وي ز دامانت اصالت خوشه چين

تا بگيرد اوج همچون آسمان *** پاي خود بگذار بر چشم زمين

بوي عطرت را ملك حسّ مي كند *** روي مُهر آنگه كه بگذاري جبين

مي نشيند روي چشمان تو ياس *** مي شكوفد روي دستت ياسمين

مي شوي وقت تكلّم با علي *** هم سخن با روح قرآن مبين

از كراماتت همين بس - بسته اي *** رشته الفت تو با حبل المتين

اي شده با آل احمد هم كلام *** وي شده با آل عصمت هم نشين

اي منوّر سينه ات از طا و ها *** وي تجلاّي دلت از يا و سين

اين تويي خاتون بيت مرتضي *** وين تويي با آفتاب حق قرين

21

اي نشسته شوق در چشمت به مهر *** وي گرفته عشق در قلبت كمين

اي مزارت قبله جان در بقيع *** وي حريمت برتر از عرش برين

در كنار تربت خاموش خود *** چلچراغ اشك هايم را ببين

چشم و دل را كرده ام دريا ولي *** آب و آتش مي چكد از آن و اين

چار فرزند تو بودند از وفا *** بر حسين بن علي يار و معين

شد خزان گلهاي تو در كربلا *** اي دلت از داغ آن گلها حزين

السّلام اي بانوي ايثار و عشق *** مادر عبّاس - يا امّ البنين

مهر روشن بخش آن بانوي مهر *** خاتم دل را بود «ياسر» نگين

 

مادر چهار يوسف

 

اي امّ بنين تو سرفرازي *** در مكتب عشق يكّه تازي

در بيت علي كه گل فشاندي *** خود را ز ادب كنيز خواندي

22

اي آن كه شد از تو عشق احساس *** وي مادر سرفراز عبّاس

اولاد تو دل ز گل ستاندند *** در پاي حسين جان فشاندند

كو همچو تو زن كه شير باشد *** زن مثل تو كم نظير باشد

ايثار تو درس بهر زن هاست *** در عفّت و پاكي ات سخن هاست

حيدر كه كند سلام بر تو *** بگذاشته احترام بر تو

تو رشته دل به اشك بستي *** تو مادر چار يوسف استي

آيينه و آب سينه چاكت *** چون فاطمه بود نام پاكت

مولا كه هماره كفو زهراست *** ايمان و شجاعت تو را خواست

اي لايق همسري حيدر *** اي آن كه تويي نمونه مادر

 

آه از غم كربلا و سوزش *** وز شام بلا و تيره روزش

23

از بعد وقايع بلاخيز *** خون شد دل آسمان ز تو نيز

گفتي كه من اُمّ بي بنينم *** آييد و نخوانيد اين چنينم

ديگر پسري ندارم افسوس *** شد مثل خزان بهارم افسوس

 

در رثاي حضرت حمزه سيدالشهدا(عليه السلام)

 

سرشك خون

 

آن روز كه هنگام وفاداري بود *** گويا كه فلك به شيون و زاري بود

آن لحظه كه حمزه غرقه در خون مي شد *** از چشم نبي سرشك خون جاري بود

افتخار دين

اي مصطفوي تبار حمزه *** بر دين حق افتخار حمزه

اي شسته به آب سرخ شمشير *** از چهره دين غبار حمزه

بر سينه بيقرار احمد *** تنها تو بُدي قرار حمزه

دين از تو گرفت رونق خويش *** كفر از تو ذليل و خوار حمزه

آن روز نداشت جاده عشق *** مانند تو تكسوار حمزه

24

شد هستيت اي اميد اسلام *** در راه خدا نثار حمزه

اي آن كه جهاد توست بي حد *** وي جهد تو بي شمار حمزه

صحراي اُحد ز خون پاكت *** گرديد چو لاله زار حمزه

تو در ره خاتم النبيّين *** جان دادي و جاودانه شد دين

 

اي حامي و يار رهبر دين *** وي بوده هماره ياور دين

سردار سپاه ملك ايمان *** سرباز حريم كشور دين

اي قدرت بازوان احمد *** در بيم شد از تو كافر دين

هنگام جهاد بوده اي تو *** فرياد رسا ز حنجر دين

با تيغ تو دور ماند آري *** از ديده خصم گوهر دين

ايمن ز تو سرزمين ايمان *** بر جا ز تو نيز افسر دين

اي عمّ گرامي پيمبر *** تابنده ز توست اختر دين

اي در ره مكتب الهي *** غلتيده بخون به سنگر دين

احمد ز غم تو زار بگريست *** در سوك تو بيقرار بگريست

 

 

در بدرقه زائران بيت الله الحرام

 

در حريم كعبه

 

در بزم وصال عطر او آوردند *** بر تشنه لبان حق، سبو آوردند

تا گرد حريم كعبه پروانه شوند *** عشاق به سمت كعبه رو آوردند

25

طريق عشق

كردند طريق عشق را ياران طي *** سرمست شدند جملگي از اين مِيْ

اكنون ز حريم پاكبازان يا رب *** در مكّه روند عاشقان پي درپي

 

حضور دل

 

حجّ بريدن از خود است اي هوشيار *** حجّ حضور دل بود در نزد يار

حجّ غبار از چهره دل شُستن است *** كبعه را درياب اي دل بي غبار

نفس ما شيطان بود، اوّل قدم *** نفس خود را كرد بايد سنگسار

حجّ تجلّي يافتن در عاشقي ست *** آري آري عشق بر پروردگار

دل مهيّا دار حجّ آور بجاي *** گل نرويد در زمين شوره زار

حاجي ار در خود شكستي بت بدان *** حجّ تو حجّي ست ابراهيم وار

هر كه حجّ رفته است گيرد فاصله *** فاصله از تيرگي، از شام تار

26

تا به كي در نار نفس سركشي *** حجّ همه نور است بيرون شو ز نار

ذبح اسماعيل يعني ذبح نفس *** اي به حجّ دل داده باش از اين تبار

دل گلستان گردد از انوار حجّ *** اين گلستان را مده در دست خار

سينه را آيينه كن «ياسر» ز حجّ *** روزي اين آيينه مي آيد به كار

مُحرم كوي وصال

بندگي پيداست در سيماي حجّ *** سينه را آيينه كن همپاي حجّ

سعي كن جان را چو دل گلشن كني *** تا كه احرام صفا بر تن كني

در نسيم حق رها كن خويش را *** از من و مايي جدا كن خويش را

ديده چون بندي پي ديدار باش *** مُحرم كوي وصال يار باش

شبنم اشكي تو را بال و پر است *** كسب نورت در وقوف مشعر است

27

راه را بر نفس اهريمن بگير *** هفت سنگ از وادي ايمن بگير

تا نباشي لحظه اي ابليس كيش *** سنگ اوّل را بزن بر نفس خويش

سنگ دوّم را رهاكن سوي كفر *** جان و دل را كن تهي از بوي كفر

سنگ سوّم را بزن بر تيرگي *** تا كه بر ظلمت بيابي چيرگي

سنگ چارم را چو در مشت آوري *** بشكن از آن شيشه عصيانگري

سنگ پنجم را بده در دست دل *** تا براني كفر را از هست دل

سنگ شش سنگ رهايي از خود است *** وصلِ بر يار و جدايي از خود است

سنگ هفتم را كه تير آخر است *** كن رها آنجا كه نفس كافر است

چون وجودت رنگي از ايمان گرفت *** مي توان رو جانب جانان گرفت

پس به سمت كعبه رو كن با شعف *** تا كه حبل الله را آري به كف

در طواف كعبه آن بيت خدا *** هفت دور عشق را آور بجا

28

دور اوّل دور از خود رَستن است *** با خداي خويش پيمان بستن است

دور دوّم دور دلداري ست هان *** از نفاق و شرك بيزاري ست هان

دور سوّم دور سوز و ساز دل *** با خدا گفتن تمام راز دل

دور چارم چاره دل بايدت *** در حريم دوست منزل بايدت

دور پنجم پنجه در معنا فكن *** نفس تو بت باشد آن بت را شكن

دور شش از شش جهت حق را بجو *** وز مَيْ طاعت لبالب كن سبو

دور هفتم هفت بند تن بسوز *** تا كند از سينه ات ايمان بُروز

در مقام قُرب حق بگذار پا *** تا دو ركعت عشق را آري بجا

بعد از آن رو كن به سمت آفتاب *** تا كه برگيرند از چشمت حجاب

باز در هفت آسمان آيينه باش *** يك نفس همراه آه سينه باش

سعي كن بر عهد دل وافي شوي *** دور اوّل در صفا صافي شوي

29

چون روي با هروله در بين راه *** دامن دل را تكان ده از گناه

دور دوّم مروه را طي كن ولي *** خويش را از نور حق كن منجلي

دور سوّم سير ايمان است و بس *** دوري از فرمان شيطان است و بس

دور چارم از عروج عشق گو *** كن به سمت وادي اخلاص رو

دور پنجم پنج ظرف تن(1) بشوي *** خار دل را واگذار و گل بجوي

دور شش چشم از منيّت برفكن *** شيشه نفس و هوي در خود شكن

دور هفتم هر چه داري جز خدا *** بر زمين بگذار و آن را كن رها

در مناي دوست جان را برفشان *** ذبح نفس خويش كن در آن ميان

چون ز كعبه آمدي آگاه باش *** بت شكن باش و خليل الله باش

بعد از آن با هرچه بت، بستيز هان *** قد علم كن با تبر برخيز هان

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ حواس پنجگانه

30

گر خمودي رخنه آرد بر تنت *** مي برد ايمان ز تو اهريمنت

لحظه اي گر از خدا غافل شوي *** نيست گردي،با عدم واصل شوي

اهل ايمان باش اي رفته به حجّ *** چون نخواهد رفت مقصد بار كج

گر چراغ دين نيفروزي به دل *** مي شوي چون اهل ظلمت منفعل

گر ز هستي بگذري جانت دهند *** ترك سر كن تا كه سامانت دهند

پاي خود مگذار در هر خانه اي *** ره مده در خانه هر بيگانه اي

خانه دل را تهي از غير كن *** در حريم سبز عرفان سير كن

 

ديده توفاني

 

سرزمين عرفات اي تو صفاي جانم *** من به شوق تو دعاي عرفه مي خوانم

من كه جاري به لبم هست نواي عرفه *** مي سپارم دل خود را به دعاي عرفه

سرزمين عرفات اي تو بهشت دل من *** كاش مي بود حريم تو كنون منزل من

31

كاش امروز يكي قرعه بنامم مي خورد *** نفس مهدي زهرا به مشامم مي خورد

سرزمين عرفات اشك من از ديده رهاست *** يوسف فاطمه مولاي من امروز آنجاست

اي خوش آن چشم كه امروز رخش مي بيند *** اي خوش آن دل كه گل از جلوه او مي چيند

حجة بن الحسن اي آينه امّيدم *** چه شود گر منِ بيچاره تو را مي ديدم

گريه بر ديده توفاني تو مي كردم *** مو پريشان به پريشاني تو مي كردم

اي دلت سوخته بر جد غريبت مهدي *** شده اندوه از اين داغ نصيبت مهدي

كه رود خون جگر از مكّه برون ثارالله *** جانب كرب و بلا با دل خون ثارالله

كارواني كه برون مي رود از مكّه كنون *** مي كند بدرقه اش كعبه به چشم گلگون

روز ترويّه ولي روز غم فاطمه است *** همچو زمزم دل زينب همه در زمزمه است

32

 

بُرشي از يك مثنوي براي روح كعبه حضرت مهدي (عج)

 

محرم كوي يار

 

اي رخت آيينه صبح سپيد *** مي شود آيا تو را در كعبه ديد

بستم ار احرام با عشق تو بود *** چشم با شوق تو پلك خود گشود

من طواف كعبه كردم ليك دل *** چون نبوده در طوافت شد خجل

در كجايي تا طواف دل كنم *** لحظه اي در كوي تو منزل كنم

اين دل و اين جان همه قربان توست *** حجر اسماعيل من چشمان توست

اي مقام من رخت را كن عيان *** تا دو ركعت عشق را خوانم در آن

اي صفا و مروه من كوي تو *** مُحرمم در آرزوي روي تو

دل مرا آورده است تقدير نيست *** مي دهم سر در رهت تقصير چيست؟

33

 

آرام دل پيغمبر(صلي الله عليه وآله)

 

اي مادر مؤمنين خديجه *** كوشيده به راه دين خديجه

بانوي بزرگوار اسلام *** دلجوي نبيّ و يار اسلام

اي رفته به سوي حق به هر گام *** وي خاطر احمد از تو آرام

همدوش نبي ميان توفان *** طي كرده طريق عشق و ايمان

اي از رخت آفتاب پيدا *** دامان تو بود مهد زهرا

زهراي تو هم مه تمام است *** هم مادر يازده امام است

اي گشته نثار هست و بودت *** ايثار و گذشت در وجودت

اي زندگي ات قرين اسلام *** بانوي نخست دين اسلام

آسوده دل از تو بود احمد *** همواره تو را ستود احمد

اي در بر حكم دوست تسليم *** شايسته احترام و تكريم

اي همدم مصطفي به هر غم *** بودي تو به سرّ عشق محرم

اي برده غم از دل پيمبر *** روشنگر محفل پيمبر

آنجا كه دل تو را شكستند *** پيشاني مصطفي شكستند

در بزم تو دل صنوبر آورد *** يك گل غزل معطّر آورد

اي همسر باوفاي احمد *** وي كرده طلب رضاي احمد

احمد همه جا صداي ايزد *** تو در همه جا صداي احمد

اي ريخته گوهر دل خويش *** تا آخر جان بپاي احمد

دادي به رهش ز شوق هستي *** يعني كه تويي فداي احمد

خاتون حريم عصمتي تو *** اي آينه صفاي احمد

34

از هر كه رسد به تو جفايي *** باشد به يقين جفاي احمد

هر كس كه شود گداي كويت *** گرديده ز جان گداي احمد

بازگشت

اي آمده از بيت خدا حجّ تو مقبول *** اي داده دل خويش جلا حجّ تو مقبول

بگذاشته در مروه قدم سعي تو مشكور *** بگرفته وجود تو صفا حجّ تو مقبول

احرام سفيد تو به يك رنگ شدن بود *** اي دور زهر رنگ و ريا حجّ تو مقبول

رمي جمرات تو نشان از دل پاك است *** اي از من و ما گشته جدا حجّ تو مقبول

اي نفس تو چون ذبح تو در سير اِلَي الله *** قربان شده در دشت منا حجّ تو مقبول

اي هر نفست در اثر اشك مناجات *** خوشبو شده از عطر دعا حجّ تو مقبول

اي رفته به شهر نبوي، شهر مدينه *** بوسيده حريمش ز وفا حجّ تو مقبول

35

 

در رثاي آسمان

 

لحظه هاي بي كسي

 

از مدينه بوي آتش مي رسد *** بوي ظلمت هاي سركش مي رسد

خاك از اشك علي گل پوش شد *** شمع بزم مرتضي خاموش شد

كودكان از اشك و آه و زمزمه *** در ميان حجره جسم فاطمه

درد، زينب را تسلي مي كند *** غربت مولا تجلّي مي كند

يا علي اي آنكه غم ديده بسي *** مي رسد آن لحظه هاي بي كسي

لحظه هايي پُر ز آه و زمزمه *** لحظه هاي زيستن بي فاطمه

شستي از اشك آن گل پژمرده را *** ديدي آخر روي سيلي خورده را

آسمان خون بر زمين افشانده است *** صبر از اين صبر حيران مانده است

پشت اين در ناله مي سوزد هنوز *** غنچه اي با لاله مي سوزد هنوز

36

دردها دارد به دل هستي ولي *** درد غربت درد اندوه علي

عرش دستانم فتاده از ثبات *** مرگ تدريجي ست بي زهرا حيات

مي روي زهرا ولي تنها مرو *** بي علي از اين جهان زهرا مرو

شد مدينه بيت الاحزان علي *** رفت از جسم علي جان علي

اين من و اين خانه بي فاطمه *** اين من و اين اشك و آه و زمزمه

اين من و اين بغض مانده بر لبم *** اين من و اين ناله هاي زينبم

اين من و اين بي قراري هاي دل *** اين من و اين آه و زاري هاي دل

اين من و اين شهر در اندوه و غم *** اين من و اين ناله هاي دم به دم

اي مدينه اي گواه درد من *** بين سرشك گرم و آه سرد من

اي مدينه چشم من در خون نشست *** شاخه هاي آرزو در هم شكست

اي مدينه ياس من پرپر شده *** باغي از احساس من پرپر شده

37

اي مدينه آتش دشمن ببين *** شعله هاي داغ را در من ببين

اي مدينه خانه ام خاموش شد *** يار هجده ساله ام گلپوش شد

داغ يعني سوختن بي فاطمه *** شعله ها افروختن بي فاطمه

داغ يعني شبنم چشم بهار *** ديده ها توفاني از هجران يار

داغ يعني يك جهان فرياد دل *** كس نباشد تا كند امداد دل

داغ يعني ديدن خون روي در *** داغ يعني درد و اندوه و شرر

داغ يعني غنچه پرپرشده *** لاله آزرده ز ميخ در شده

داغ يعني كنج ماتم اعتكاف *** بازوي بشكسته از ضرب غلاف

داغ يعني همجوار بي كسي *** سرسپردن در ديار بي كسي

اين منم لبريز غمها فاطمه *** مانده ام تنهاي تنها فاطمه

گشت از من يار من آخر جدا *** كاش مي شد جانم از پيكر جدا

38

بعد از اين هجر تو و داغ علي *** بين خزان رو كرده در باغ علي

باغ من بي غنچه و بي لاله شد *** آهِ مانده روي لب ها ناله شد

من شدم بشكسته پر يا فاطمه *** ناله دارم از جگر يا فاطمه

گلاب اشك

زير نور ماه مي شست آفتاب خويش را *** در گلو مي ريخت بغض اضطراب خويش را

ناتمام ار بود اندوه علي با مرگ يار *** كرد تكميل آخرين فصل كتاب خويش را

تا جدا از فاطمه هرگز نگردد لحظه اي *** كرد وقف او دل بي صبر و تاب خويش را

گر سؤالي بود او را از فراق و بي كسي *** مي گرفت از ناله زينب جواب خويش را

كاسه چشمش لبالب از گلاب اشك بود *** ريخت روي پيكر زهرا گلاب خويش را

بندبند استخوان مرتضي از هم گسست *** در كفن پيچيد تا دُرّ خوشاب خويش را

39

رفت در جمع يتيمان و نشست و گريه كرد *** تا كه سوزان تر كند قلب كباب خويش را

هر كه بيند داغ «ياسر» چون عليّ مرتضي *** التيام از اشك بخشد التهاب خويش را

غريب وطن

چشم فلك ز داغ حسن گريه مي كند *** بر درد اين غريب وطن گريه مي كند

در لاله زار عشق كه جاي طراوت است *** پرپر شده گليّ و چمن گريه مي كند

دانيد از چه خون رود از چشم زخم او *** ظلمي بر او شده ست كه تن گريه مي كند

نبود عجيب گر شده تر ديده كفن *** بر غربت غريب كفن گريه مي كند

زينب از آن سبب كه حسن پاره هاي دل *** ريزد ز حنجرش به لگن گريه مي كند

«ياسر» گريست در غم جانسوز مجتبي *** با بيت اين غزل ز محن گريه مي كند

(«بيدل» به هر كجا رگ ابري نشان دهند *** در ماتم حسين و حسن گريه مي كند)

40

 

در سوك امام مجتبي(عليه السلام)

 

داغ شررخيز

 

دلم را آن كه با غم مبتلا كرد *** مرا مسموم از زهر جفا كرد

شرار آتش زهري كه خوردم *** چه داند كس كه با قلبم چها كرد؟

كسي كز بودنم بال و پري داشت *** مرا در وادي ماتم رها كرد

نديد از من به جز مهر و وفا ليك *** تلافي اين چنين مهر و وفا كرد

(من از بيگانگان هرگز ننالم *** هرآنچه كرد با من آشنا كرد)(1)

عدو «ياسر» از اين داغ شررخيز *** چه آشوبي كه در عالم بپاكرد

 

در رثاي امام سجّاد(عليه السلام)

 

خزان حادثه

 

داد روي ناقه عريان عدو مأوا مرا *** مي برد منزل به منزل همره سرها مرا

داغ ها ديدم نيفتادم ز پا امّا كنون *** خنده مردم به هر وادي فكند از پا مرا

طايري بودم كه بستند از جفا بال و پرم *** خون چكيد از بال ها امّا نشد پر، وا مرا

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ وامي از حافظ

41

در اسارت هستي از كف داده بودم بي گمان *** گر نبود امدادهاي زينب كبرا مرا

سرو بودم ليك در فصل خزان حادثه *** زير بار غصّه خم شد قامت رعنا مرا

روي ني هجده شقايق ديده ام كز داغشان *** گرد اندوه و عزا بنشست بر سيما مرا

«ياسر» از داغ جگرسوز شقايق هاي عشق *** سينه شد صحراي ماتم، ديده چون دريا مرا

 

در سوك امام زين العابدين(عليه السلام)

 

داغ لاله ها

 

نيست از نخل بلا جز اشك غم حاصل مرا *** لاله گون از خون دل گرديد آب و گل مرا

از فراق روي يك يوسف اگر يعقوب سوخت *** هجر هفتاد و دو يوسف كرده خونين دل مرا

گرچه كم شد آفتاب روي بابا از سرم *** ليك مي انداخت رأسش سايه در محمل مرا

طايري با بالهاي بسته بودم، داد خصم *** گه به زندان گاه در ويرانه ها منزل مرا

غرق در درياي غم بودم ز داغ لاله ها *** موج زهر خصم خواهد برد تا ساحل مرا

42

گرچه دشمن داد بر من زهر از راه جفا *** ليك شد داغ جگرسوز پدر قاتل مرا

زندگي «ياسر» برايم سخت مشكل مي گذشت *** مرگ آمد از ره و حل گشت اين مشكل مرا

 

در رثاي امام محمد باقر(عليه السلام)

 

حريم بي چراغ

 

بدست شعله دادم سينه لبريز داغم را *** نمي گيرد كسي غير از اجل اكنون سراغم را

دلم چون باغ بود امّا در اين حسرت سرا يارب *** ز زهر كين خزان كردند بي رحمانه باغم را

ز آه خويشتن بگذاشتم شمعي در اين عالم *** كه بعد از من كند روشن حريم بي چراغم را

تمام عمر خو كردم چنان با درد و سختي ها *** ز قلب خسته ام هرگز نديده كس جدا، غم را

اگرچه سخت باشد لحظه هجر و فراق امّا *** خدا داند كه مي بينم در اين هجران فراغم را

دو چشمم بود مانند اياغ غرقِ خون «ياسر» *** ز بس بگريستم كردم تهي از خون اياغم را

43

 

آفتاب فاطمه

 

پيكرش مسموم از زهر جفا گرديده بود *** طاير جانش دگر از تن رها گرديده بود

بر سر بازار تنهايي ز داغ آن امام *** در مدينه پرچم ماتم بپا گرديده بود

حضرت باقر ز پا افتاد و در گلزار غم *** قامت سرو گلش صادق دو تا گرديده بود

هفتم ذيحجّه شد تكرار عاشورا مگر *** كز عزاي او مدينه كربلا گرديده بود

اين كه مي آيد ز خاكش بوي غربت در بقيع *** همسفر با كاروان نينوا گرديده بود

گشت پنهان آفتاب فاطمه در ابر خاك *** عالم از هجران او ظلمت سرا گرديده بود

«ياسر» از داغ جگرسوز امام پنجمين *** خون روان از ديده اهل ولا گرديده بود

 

در رثاي امام جعفر صادق(عليه السلام)

 

در حصار تيغ

 

لاله گون از تيغ مژگان كرده ام رخسار را *** تا بروي چهره آرم جلوه گلزار را

44

همچو جدّم مرتضي در گلشن جانسوز دهر *** تا به كي بايد ببينم من جفاي خار را

گرچه پيرم ليك اي منصور از عهد شباب *** مي كشم بر دوش خود من چوبه هاي دار را

گاه مي بندي دو دستم گاه تهديدم كني *** كم كن اي خصم از سر من اين همه آزار را

اي مدينه چشم بگشا غربت من را ببين *** وز جفاي روزگار اين ديده خونبار را

در حصار تيغ برندم ز خانه نيمه شب *** يا رسول الله بنگر كينه اشرار را

چشم بر راهم كه مرگ آيد بگيرد دست من *** مي برد تنها اجل از دل غم بسيار را

«ياسر» ار منكر شود دشمن ز جور و ظلم خويش *** روز محشر آورم شاهد در و ديوار را

تندباد روزگار

آيه دردم كه در غم مي شود تفسير من *** داغدارم لاله دارد هر نفس تعبير من

اي مدينه عاقبت جان مرا بر لب رساند *** رنجهايي كز عداوت گشت دامنگير من

45

بود گاهي از پي تهديد من جور عدو *** داشت گه آزار دشمن نقش در تقدير من

اي كه بردي دست بسته نيمه شب از خانه ام *** از تو مي پرسم چه بود اي خصم دون تقصير من

سوختم از آتش زهر جفا بنگر فلك *** آنچه ماند از من بدنيا نيست جز تصوير من

رو به سمت آسمان دارم كمان ناله را *** مي شكافد قلب شب را دود آه تير من

آن چنان بشكسته ام از تندباد روزگار *** جز اجل نتوان كند كس چاره تعمير من

گر جهان گرديد «ياسر» غرق در درياي غم *** از صدف بيرون فتاده گوهر تقرير من

آتش جانگداز

اي جلوه بود و هست عالم *** اي جان جهان رسول خاتم

اسباب جهان آفرينش *** گرديد بدست تو منظّم

اين آينه تو بود كآمد *** بر خلقت ما خلق مقدّم

46

روشنگر آسمان هستي *** منظومه رمز اسم اعظم

ثبت است به لوح آفرينش *** كز نور تو خلق گشت آدم

ماييم و جمال دوست، اي دوست *** شد رشته عشق از تو محكم

از بهر محبّ توست جنّت *** وز بهر عدوي تو جهنّم

اي پرده نشين خلوت دوست *** وي ذات خداي را تو محرم

در رتبه مقام مادر تو *** برتر بود از مقام مريم

در صبحدم عزايت اي گل *** غلتيد بروي گونه شبنم

حيرت زده آسمان نشسته است *** در بزم عزات با قد خم

در آتش جانگداز داغت *** عالم همه سوخت جان من هم

هجران تو را چو ديد، گرديد *** لبريز ز اشك چشم زمزم

باران سرشك از فراقت *** ريزد ز سحاب ديده نم نم

47

در محفل سينه از غم تو *** گسترده فلك بساط ماتم

چون كعبه سياهپوشم امشب *** در سوك تو اي نبي اكرم

خون ريخت ز چشم كِلك «ياسر» *** تر شد رخ دفترش از اين غم

خورشيد شفق گون

وقت است كه با ديده خونبار بگريم *** بر سينه زنم زين غم و بسيار بگريم

چون لاله زنم جوش به هر وادي از اين غم *** وز داغ نبي سيّد ابرار بگريم

زين غصّه كه خورشيد شفق گون شده ظاهر *** بايد كه به تن جامه دَرم، زار بگريم

در ماتم جانسوز رسول الّه اعظم *** بايد چو علي حيدر كرّار بگريم

تا بشكند اين بغض كه در حنجره مانده ست *** زين داغ پديد آمده بگذار بگريم

جادارداگرچون گل ازاين آتش جانسوز *** پرپر شوم آنگاه به گلزار بگريم