آشتى کنان

آشتي كنان

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 

 كشمكش آنها در معامله بالا گرفت و به دلخوري از هم انجاميد تا اينكه با يكديگر قهر كردند. از آنجا كه هر دو از دوستداران امام صادق‏(ع) بودند، هر يك نزد امام آمدند و از ديگري شكايت كردند. امام سخنان هر دو را شنيد. سپس فرمود: «آن كسي كه به او ستم شده است، هرگاه به وظيفه خود عمل كند، به پاداش بزرگي نزد پروردگار دست خواهد يافت. بدانيد بهره‏اي را كه در اين برخورد، مظلوم از ظالم مي‏گيرد، بسيار بيشتر از بهره‏اي است كه ظالم با تعدي به حق ديگري مي‏گيرد.» سپس به هر دوي آنها كه در مجلس بودند، فرمود: «هر كس بدي كند، نبايد انتظار خوبي داشته باشد و اگر بدي به او رسد، نبايستي آن را ناپسند بشمارد؛ چون بدي از خود او بوده است. به درستي كه انسان همان چيزي را درو مي‏كند كه خود كاشته است. به يقين، محصول دانه تلخ، تلخ است و بي‏شك، محصول دانه شيرين، شيرين خواهد بود». امام اين سخنان را به انگيزه آشتي كردن آنها و توجه دادن به زشتي اين رفتار بيان مي‏كرد. سپس بدون آنكه چيزي بگويد كه برخيزيد و صلح كنيد، آن دو بدون پافشاري بر اشتباه خود برخاستند و با هم دست دادند. آن‏گاه روي يكديگر را بوسيدند و با هم به سر كار خود بازگشتند.

 

اصول كافي، ج 2 ، ص 334، ح 22.