یادداشت ره توشه
یادداشت رهتوشهاکنون سفر معنوی به سرزمین وحی روزهای آخر را سپری میکند و حجاج ایرانی مثل حاجیهای سایر کشورها آهسته آهسته، بار سفر میبندند و آهنگ بازگشت به میهن اسلامی را سر خواهند داد. حضور ما در سرزمین وحی که چه بسا از سالها پیش با روز شماری و لحظهش
يادداشت
رهتوشه
اكنون سفر معنوي به سرزمين وحي روزهاي آخر را سپري ميكند و حجاج ايراني مثل حاجيهاي ساير كشورها آهسته آهسته، بار سفر ميبندند و آهنگ بازگشت به ميهن اسلامي را سر خواهند داد. حضور ما در سرزمين وحي كه چه بسا از سالها پيش با روز شماري و لحظهشماريهاي فراواني و گاه با دغدغههاي زيادي همراه بود، اينك روزها و ساعات پاياني خود را سپري ميكند. عمر سفر كوتاه بود و حضور در اماكن مقدس در مكه و مدينه، عرفات، مشعر و مني، چون رؤيايي زودگذر گذشت.
ميتوان حضور در اين وادي مقدس، در اين چند روز كوتاه زندگي را به ماكتي از همة زندگي انسان ترسيم كرد. دوران چند سالة حيات و ممات ما كه زود سپري ميشود، از بدو تولد تا روز محشر هم، چنين حكايتي دارد، آن روز كه انسانهاي سپيدپوش پاسخگوي اعمال، رفتار و كردار خود هستند.
پروندة زندگي ما در اين دوران چند روزة حج هم بسته ميشود، چه حاجي واقعي شده باشيم يا نه، چه از فرصتهاي ناب و طلايي بهره برده، چه زيان كرده باشيم.
اما يادمان باشد در مدينه به خانة رسولالله(ص) دعوت شده بوديم، و در بقيع زمزمة «ياليتنا كنا معكم» را بارها تكرار كرديم. در اُحد آرزو داشتيم مثل ياران پيامبر(ص)، در ركاب رسول خاتم(ص) باشيم. خانة حضرت دوست را در در مكه در آغوش كشيديم و پروانهوار دور آن چرخيديم. ما از معنويت حج بهره بردهايم، اين معنويت بايد هميشه سرماية زندگي ما باشد و نبايد آن را به هيچ قيمتي از دست دهيم، شايد ما فقط يك بار «حاجي» شده باشيم و اين «حاجي» بودن را تا آخر نبايد از دست دهيم.
يادمان باشد، آنان كه به بدرقهمان آمده بودند، حالا كه به استقبال ميآيند، بايد به ديدار انسان كامل بيايند و چنين توقعي را هم خواهند داشت. آخر ما همة زندگي را در يك ساك دستي جا داده بوديم و در محشر انسانها خود را كوچكتر از آنچه ميپنداشتيم، ديديم. و حالا بايد بر بنده بودن خود اعتراف كنيم. ما حاجي باز ميگرديم اما با رهتوشهاي از سيرة نبوي و صبر فاطمي.بگذاريد آنان كه به استقبال ميآيند ما را با خلق و خوي محمدي(ص) بشناسند و همه به «حاجي» بودن ما افتخار كنند.