کوچ پروانه ها واینک لبیک
موج زمان که ما را به سرعت به همراه خود می‌برد، هرگز منتظر نمی‌ماند که درخت شادمانی بشر، لحظه‌ای چند بر روی مسیر آن ریشه دواند و گل دهد، و اکنون زمانی فرا رسیده است که بر روی سنگ‌های داغ جاده، به سوی مسجد شجره در حال حرکتیم و تنها چیزی که در پس گذر از جاده
موج زمان كه ما را به سرعت به همراه خود مي‌برد، هرگز منتظر نمي‌ماند كه درخت شادماني بشر، لحظه‌اي چند بر روي مسير آن ريشه دواند و گل دهد، و اكنون زماني فرا رسيده است كه بر روي سنگ‌هاي داغ جاده، به سوي مسجد شجره در حال حركتيم و تنها چيزي كه در پس گذر از جاده‌ها كم رنگ و كم رنگ‌تر مي‌شود و چشمان ما نيز كنجكاوانه در پي آن به اين سو و آن سو مي‌دود، گنبد سبزي است كه مناره‌هاي اطراف آن همچون سروهاي سپيد آن را احاطه كرده‌اند. آنچه در اين هنگام ذهن من و هم سفرانم را گرفته، تنها شمارش لحظاتي است كه بين قلب‌هاي ما و ديار عاشقان فاصله انداخته است و دل‌هاي بيمارمان با برآوردن هر دم و بازدم، سراغ طبيب دل‌هاي سوخته را مي‌گيرد.
حال وقت آن رسيده كه خود را براي ورود به ميقات شجره، كه باب الورود به حرم كبريايي حضرت حق است آماده سازيم. در آن به قصد زيارت خانه خدا توقف كنيم و روح و جسم خود را از آلودگي‌ها و زشتي‌ها پاك سازيم، سپس لباس تقوا و طهارت را بر تن كنيم، و از سراسر وجودمان با نهايت اخلاص اين بانگ مقدس را سر دهيم: «لَبَّيْكَ اللّهُمَّ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ لا شَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ، اِنَّ الْحَمْدَ وَالنِّعْمَةَ لَكَ وَالْمُلْكَ، لا شَرِيـكَ لَكَ لَبَّيْـكَ».
اكنون كه وجودمان سعادت آن را يافته كه قدم در حريم مقدس حق تعالي بگذارد و مُحرم شود، بايد قدر اين لحظات را بدانيم و در كمال احترام و رعايت حرمت اين بارگاه الهي رفتار نماييم و آنچه خداوند دستور فرموده بر خود حرام گردانيم. و چه پرشور و شعف است احرام. زيرا همگان در عين دشواري، لحظات را صبورانه سپري مي‌كنند و در چشم‌هايشان عشق و ارادت به ذات مقدس پروردگار هويداست. نداي روح نواز تلبيه فضا را پر كرده است.