یادداشت ضرورت عقلانی وحدت

ضرورت عقلاني وحدت

وحدت در ميان امت بزرگ اسلامي، به نخ تسبيحي مي ماند كه جوامع اسلامي را در كنار هم نگه مي دارد و در ميان آنان ارتباطي عميق و استوار برقرار مي سازد و اين جامعة كلان را از هرگونه تفرقه و پراكندگي مصون مي دارد. از اين رو آن سان كه خردمندان خردورز در انجام امور مهم و اساسي، راه وحدت و تفاهم را در پيش گرفته و براي دست يابي به اهداف عالي خود از هيچ كوششي دريغ نمي ورزند، شريعت اسلام نيز كه بر مبنايي عقلاني استوار است، با توجه به رسالت خطير مسلمانان، اساس جامعه ايماني را بر اصلي محكم و استوار بنا نهاده و تمامي مسلمانان را امتي واحد خوانده است تا فارغ از هر نوع وابستگي هاي قومي، نژادي و سرزميني، در برابر معبودي واحد سر فرود آورده و با راهنمايي رهبري واحد، به سوي مقصد واحد حركت خود را سرعت بخشند، مگر نه اين است، آنگاه كه دستي در دستي ديگر قرار گيرد، گرمي و حرارت، و دوستي و محبت پديد مي آيد؟ و چون بازويي به بازويي ديگر ساييده شود صفي استوار و منسجم شكل مي گيرد؟

اين وحدت است كه عاملي مهم و حركت آفرين براي تحول و انقلابها به شمار مي آيد، ناممكن ها را ممكن و دشوار يها را آسان مي كند و جوامع بشري را در گذر پيشرفت به سوي تعالي و بالندگي از گردنه هايي سخت عبور مي دهد.

بي ترديد آنان كه نمي خواهند از «عرب » «عجم» و « سفيدپوست » و « سيا هپوست» و از « نژادهاي مختلف» امتي بزرگ شكل بگيرد، بدخواه آيين نبوي و جامعة بزرگ اسلامي بوده و ناخواسته و ندانسته آب به آسياب دشمن مي ريزند. پس هان اي برادر مسلمان! اگر بدخواهان اسلام و دشمنان ديرينه مسلمانان براي تفرقه و پراكندگي ما نقشه مي كشند و براي ذلت و خواري مسلمانان طرحها مي ريزند چرا ما با اختلاف زيانبارمان به آن دامن بزنيم؟! مگر نه اين است كه جامعة ما در فراز و نشيبي كه تاكنون داشته است، هم طعم تلخ اختلاف و پراكندگي را چشيده است و هم شيريني آشتي و همگرايي را!