تقیه و ترس از مرگ
علت تقیّه یا ترس از مرگ است یا شکنجه و امامان که از این دو ترسى ندارند چرا تقیه مى‏کنند؟ پاسخ: تقیه به خاطر ترس از مرگ یا شکنجه نبود. بلکه اسبابى داشت که به برخى از آن‏ها اشاره مى‏کنیم: 1. حکومت‏
علت تقيّه يا ترس از مرگ است يا شكنجه و امامان كه از اين دو ترسى ندارند چرا تقيه مىكنند؟
پاسخ:
تقيه به خاطر ترس از مرگ يا شكنجه نبود. بلكه اسبابى داشت كه به برخى از آنها اشاره مىكنيم:
1. حكومتهاى اموى و عباسى از هر نوع تشكّل شيعى و گرد آمدن شيعيان به دور يك امام وحشت داشتند و به هيچ قيمت آن را نمىپذيرفتند و لذا در دوران خلافت معاويه تشكلهاى شيعى نابود شدند و شخصيتهايى مانند حجر بن عدى و ميثم تمار اعدام و يا به دار آويخته شدند. از اين جهت امام براى حفظ باقىمانده شيعيان تقيه مىكردند كه مبادا آنها را از ميان ببرند.
2. اگر امام تقيه نمىكرد نمىتوانست بهديگر وظايفخود بپردازد.
او بهصورت آرام و بدون درگيرى و احياناً مماشات لفظى با گروه مخالف حقايق را بيان مىكرد و از اين طريق افراد آماده را آگاه مىساخت.
روشن است كه اگر تقيه نمىكرد همين خدمت نيز از ميان مىرفت.
3. امر به معروف به صورت آشكار و مخالفت با نظام حاكم در صورتى لازم است كه مفيد فايده باشد. بديهى است در آن شرايط جز به هم زدن نظم و ايجاد آشوب نتيجهاى نداشت.
اين افراد از تاريخ زندگانى شيعيان در عصر امامان كاملًا بى اطلاع هستند و لذا تصوّر مىكنند كه تقيه امام عليه السلام براى حفظ جان خود بوده است در حالى كه براى حفظ جان شيعيان و پيروان انجام مىگرفت.
سلمة بن مُحرِز مىگويد: به امام صادق عليه السلام گفتم: مردى مرا وصىّ خود نموده و يك دختر بيش ندارد. تركه او را چگونه تقسيم كنم؟ امام عليه السلام فرمود: نيمى از آن را به دختر بده و نيم ديگر به بستگان پدرى. من به كوفه برگشتم و گفتگوى خود با امام صادق عليه السلام را براى زراره نقل كردم. او گفت: امام اين حكم را از روى تقيه بيان كرده است. حكم واقعى نزد امام اين است كه همه را به دختر بدهى.
سال ديگر براى حج به مدينه آمدم. جريان را به امام صادق عليه السلام عرض كردم. گفتم گويا در بيان حكم از من تقيه كردى. فرمود: نه، من از آن ترسيدم كه تو همه را به دختر بدهى و بستگان پدرى تو را به محكمه ببرند و نيمى از مال را از تو بخواهند.
آنگاه از من پرسيد: نيمه ديگر را چه كردى؟ گفتم: ندادهام. گفت:
كسى هم از اين جريان آگاه است؟ گفتم: نه، فرمود همه را به دختر بده.[1]
مراجعه شود: پاسخ جوان شيعى به پرسشهاى وهابيان، ص: 112