تقیه و عصمت
شیعیان از سویى مى‏گویند ائمه معصوم‏اند و از سوى دیگر مى‏گویند که آن‏ها تقیه مى‏کنند. این دو با هم تناقض دارد؛ زیرا وقتى شما صحت آنچه را که امامانتان مى‏گویند نمى‏دانید پس معصوم بودنشان چه سودى دارد؟
شيعيان از سويى مىگويند ائمه معصوماند و از سوى ديگر مىگويند كه آنها تقيه مىكنند. اين دو با هم تناقض دارد؛ زيرا وقتى شما صحت آنچه را كه امامانتان مىگويند نمىدانيد پس معصوم بودنشان چه سودى دارد؟
پاسخ:
در اين سؤال دو اشكال مطرح گرديده است:
1. تناقض ميان «اعتقاد به عصمت» و «اعتقاد بر عمل ائمه به تقيه».
2. اگر امامان در گفتار خود تقيه مىكردند، ديگر به گفتار آنان در موارد ديگر نمىتوان اعتماد كرد؛ زيرا ممكن است، تقيه كرده باشند.
در پاسخ اشكال نخست مىگوييم: تناقض اين است كه دو گزاره با موضوع و محمول واحد دو حكم غير قابل جمع داشته باشند؛ مانند اينكه بگوييم زيد دانشمند است و زيد دانشمند نيست. در حالى كه در اينجا دو گزاره داريم كه از نظر موضوع و محمول متفاوتاند و از نظر حكم هم هر دو ايجابى هستند. گويا گرد آورنده پرسشها برگى از مسائل عقلى نخوانده است.
پاسخ پرسش دوم اين است كه: اوّلًا: امامان در همهجا تقيه نمىكردند. در موردى كه فتواى حاكم زمان و فقيهان رسمى و مورد تأييدِ حكومت بر خلاف نظر ائمه بود در اين مورد براى دفع ضرر و خطر از شيعيان متوسل به تقيه شده و موافق مفتى زمان حكم كردهاند و در مواردى كه اصلًا اين ملاك نبود تقيه نمىكردند و بنابراين تقيه در موارد مخصوص مايه سلب اعتماد بهطور كلى نمىشود حتى در مواردى كه تقيه مىكردند لحن گفتگو بهگونهاى بود كه آگاهان از اصحاب ائمه مىدانستند كه اين پاسخ به عنوان تقيه صادر شده است.
كسانىكه با روايات امامان معصوم آشنا هستد، احاديثى را كه از روى تقيه وارد شده مىشناسند و قرائن در خود حديث بر تقيه بودن گواهى مىدهد.[1]
مراجعه شود: پاسخ جوان شيعى به پرسشهاى وهابيان، ص: 217