واسطه های فیض الهی از نظر امامیه

واسطه های فیض الهی از نظر امامیه چه کسانی هستند ؟   انبیاء و ائمه (ع) انسان های کاملی هستند که توانسته اند همه ی ظرفیتهای معنوی خود را تکمیل نموده و به مرتبه ای برسند که با خدای متعال ارتباطی نزدیک داشته باشند و چون از سوی دیگر آنها بشر و انسان

واسطه هاي فيض الهي از نظر اماميه چه كساني هستند ؟

 

انبياء و ائمه (ع) انسان هاي كاملي هستند كه توانسته اند همه ي ظرفيتهاي معنوي خود را تكميل نموده و به مرتبه اي برسند كه با خداي متعال ارتباطي نزديك داشته باشند و چون از سوي ديگر آنها بشر و انسان هستند، مي توانند آنچه را از صعود و رشد معنوي خويش نزد پروردگار بدست آورده اند به بشريت و انسانهاي ديگر ارائه و عرصه نمايند. در واقع اماميه معتقد ست امامان (ع) مستقل در حل و عقد امور نيستند بلكه آنها عباد صالح و واسطه هاي فيض از مبدء فياض الهي هستند. انسان هاي كاملي كه راه رشد و صعود معنوي و به خدا رسيدن را پيموده اند و اكنون به هدايت و ارشاد ساير مردم مي پردازند تا آنها نيز به پيمودن اين مسير موفق شوند.

و رجوع به خلق براي رفع حاجت از باب توسل به اسباب الهي است. زيرا خداوند متعال دنيا را دار اسباب قرار داده است

توسل به ائمه معصومين (ع)

معناي توسل به معصومين (ع) نيز براساس همان نقش واسطه گري ايشان در رسانيدن فيض الهي به خلق بدست مي آيد. به بيان ديگر توسل به معصومين (ع) به معناي حاجت خواستن و طلب خير از آنهاست كه ايشان از خداوند متعال براي ما طلب نمايند نه آنكه به معناي ديدن آنها به طور مستقل و نقش ايشان به طور مستقل در هستي باشد. به بيان ديگر حاجت خواستن و توسل به هيچ يك از خلق شرك نيست چه رسد به معصومين (ع) اما در جايي شرك معنا مي دهد كه موثر حقيقي بنگريم. اما در اعتقادات شيعه همواره به مخلوق بودن خود معصومين (ع) و نقش وساطت و واسطه گري ايشان ميان خلق و خالق تأكيد مي شود پس اين اتهام بزرگي است كه شيعه را به خاطر توسل به معصومين (ع) دچار و مبتلا به شرك تلقي نماييم.

دار اسباب

اصولاً حاجت خواستن از خلق با شرك منافات دارد. زيرا مثلاً مريض از دكتر تقاضاي شفا مي كند و يا مثلاً غريق در ميان دريا حاجت خود را فرياد مي زند و نجات مي خواهد و يا در بسياري از تعاملات ميان انسانها نيازهاي خويش را بوسيله ي يكديگر مرتفع مي سازند، اين مسأله اساساً ربطي به شرك ندارد. زيرا به هر حال موثر حقيقي بودن در همه اين احوال خداي تعالي است و رجوع به خلق براي رفع حاجت از باب توسل به اسباب الهي است. زيرا خداوند متعال دنيا را دار اسباب قرار داده است و در روايات است كه أبي الله أن يجري الامور إلا بأسبابها، خداي تعالي ابا دارد از آنكه امور را به جز از طريق اسبابشان به جريان بيندازد.

اساساً دار دنيا منافاتي با اين موضوع ندارد و بلكه لازمه ي دنيا چنين امري است كه اسباب مادي زمينه ساز دفع حاجات انساني باشند اما معلوم است كه خود اسباب را پروردگار متعال قرار داده است و اين خود عين توحيد و نفي شرك است.

معصومين (ع) و مشكل گشايي

بر همين اساس توسل به معصومين (ع) در مشكلات و در خواست از ايشان براي حاجت امري منطقي و موافق با عقل است كه انسان در هنگام نياز به سوي كسي يا اسبابي برود كه بتواند مشكل او را حل نمايد. اما همان طور كه اشاره شد اين هرگز به معناي مستقل ديدن اسباب از موثر حقيقي يعني پروردگار عالميان نيست بلكه توسل به اسباب از باب آيات الهي است و در اين ميان توسل به معصومين (ع) به عنوان انسانهاي كاملي كه آبرومند نزد خدا هستند امري منطقي است كه شفاعت فرد را در نزد پروردگار نمايند و هرگز اين مسأله نشاني از شرك را بدنبال نخواهد داشت. اگر شيعيان در مشكلات و گرفتاري ها مي گويند: "يا علي ادركني" معناي آن اين نيست كه "يا علي الله ادركني"! بلكه ايشان بوسيله ي معصومين (ع) توجه به خداي متعال پيدا كرده و از معصومين (ع) به عنوان اسباب نجات و وسيله ي قرب به پروردگار بهره مي برند.

توسل به معصومين (ع) به معناي حاجت خواستن و طلب خير از آنهاست كه ايشان از خداوند متعال براي ما طلب نمايند نه آنكه به معناي ديدن آنها به طور مستقل و نقش ايشان به طور مستقل در هستي باشد

وسايل الهي در خلق

ابن ابي الحديد معتزلي كه از اشرف علماي اهل تسنن است در جلد چهارم شرح نهج البلاغه ي خويش خطبه ي حضرت صديقه كبري فاطمه زهرا (س) را در قضيه فدك در حضور مهاجر و انصار نقل نموده كه در اول خطبه حضرت زهرا (س) اشاره به معناي آيه 25 سوره ي مائده مي فرمايد. در سوره ي مائده خداوند متعال مي فرمايد: يا ايها الذين امنوا اتقوا الله و ابتغوا إليه الوسيله، اي اهل ايمان از خدا بترسيد و بوسيله توسل جوئيد به خداي متعال (يعني با وسيله به درگاه با عظمت برويد تا به نتيجه ي كامل برسيد.) (مائده /35(

حضرت زهرا (س) در خطبه ي فدكيه فرمودند: و الحمد الله الذي لعظمته و نوره يبتغي من في السموات و الارض إليه الوسيله و نحن وسيلة في خلقه، حمد مي كنم خداي را كه از پرتو نور عظمتش اهل آسمانها و زمين او را بندگي مي كنند و هدف تمام وسائل ذات اقدس اوست و مائيم وسيله در ميان خلق ." با توجه به فرمايش حضرت زهرا (س) تقرب به عظمت كردگار به واسطه ي وسائل فيضي است كه همانا معصومين (ع) هستند كه ريسمان ميان خلق و خالقند. با توجه به اين موضوع كه خود معصومين (ع) نيز مخلوقات خداي متعال هستند اما توانسته اند از نظر معنوي رشد و كمالي بسيار بيشتر از ساير مخلوقات داشته باشند.

سخن پاياني ....

براساس آنچه گذشت اتهام شرك به شيعه به خاطر تقرب و توسل و حاجت خواستن از معصومين (ع) و اعتقاد به نقش واسطه گري ايشان ميان خالق و خلق، اتهامي نادرست و غير منطقي است زيرا در هيچ يك از قسمتهاي اعتقادي در اين موضوع و در باب اعتقاد به ولايت معنوي ائمه (ع) شرك به معناي صحيح و مصطلح آن كه شريك كردن و شريك قرار دادن براي خداي تعالي است به هيچ عنوان وجود ندارد و اين بهتان عظيمي است كه به شيعه روا دانسته اند

________________________________________

منابع و مآخذ:

1- شبهاي پيشاور – سلطان الواعظين شيرازي

2- اسرار الآيات – صدر المتألهين شيرازي

3- جهان بيني توحيدي – شهيد مطهري

4- تفسير الميزان – علامه طباطبايي

5- شرح نهج البلاغه – ابن ابي الحديد – ج4 – ص79

 

 


| شناسه مطلب: 85260







نظرات کاربران