تبرک به آثار پیامبر (ص) و اولیاء خدا

خداي متعال از زبان حضرت يوسف (ع) مي فرمايد: «اذهبوا بقميصي هذا فألقوه علي وجه أبي يأت بصيراً» (1)اين پيراهن مرا ببريد و به صورت پدرم بيفكنيد كه بينا خواهد شد.

اين آيه به جواز تبرك به آثار انبياء و اولياء تصريح دارد و روشن است كه شفا از جانب خداي سبحان است. الا اينكه پيراهن وسيله اي براي شفا گرديد، همانگونه كه دوا چنين است.

تبرك به پيامبر (ص) از طرف صحابه آغاز شد و ما نمونه هايي از آن را به اختصار ذكر مي كنيم:

1- بخاري روايت مي كند: پيامبر (ص) در شدت گرما خارج شد، آبي آورد و وضو ساخت، مردم از آب وضوي او مي گرفتند و به خود مي ريختند. (2)

2- اصحاب به سوي حضرت تبرك مي جستند. انس روايت مي كند: وقتي پيامبر (ص) سرش را مي تراشيد، ابوطلحه اول كسي بود كه موي او را برمي داشت. (3)

3- كودكان را نزد پيامبر مي آوردند و آنها را تبرك مي فرمود و سقف دهان آنها را مي ماليد. (4)

4- فاطمه (ع) بر قبر پدر حاضر مي شد، مشتي خاك قبر را بر مي گرفت و مي بوييد و مي گريست و مي گفت: چيست بر كسي كه خاك قبر احمد را مي بويد، اگر در طول زمان هيچ چيز خوشبويي را نبويد.(5) شاعر مي گويد: بر ديار سلمي گذر مي كنم، اين ديوار و آن ديوار را مي بوسم، حب ديار قلب مرا شيفته نساخته، بلكه كسي كه در ديار ساكن است.

لذا بايد گفت كه حب ضريح قلب را دلباخته نكرده بلكه حب كسي كه در ضريح مسكن گزيده، يعني انبياء و اوليايي كه خداوند در كتاب خود ما را امر به محبت و مودت آنها نموده، سراسر وجود را فرا گرفته است.

خلاصه آنكه: كسي كه به كتب صحاح و سنن و تواريخ مراجعه كند، در مي يابد كه صحابه به هر آنچه به پيامبر (ص) تعلق و ارتباط داشت تبرك مي جستند، پس برخي درباره اين احاديث كه تواتر لفظي و معنوي دارند چه مي گويند؟ آيا نمي دانند كه نهي از تبرك به ضريح و آثار پيامبر (ص) شيوه بني اميه بود؟

1- يوسف : 93 ؛

2- صحيح بخاري، 1 : 55 ؛

3- صحيح بخاري، 1 : 59 ؛

4- صحيح مسلم، 3 : 1691 ؛

5- وفاء الوفاء ، 2 : 444 و صلح الاخوان : 57.