چرا علمای شیعه سینه زنی و قمه زنی نمی کنند؟
اگر چنان که شیعیان می‌گویند قمه‌زنی و نوحه‌سرایی و بر سر و سینه‌زدن پاداش بزرگی دارد، چرا علمای شیعه چنین نمی‌کنند؟ پاسخ علمای شیعه با کمال افتخار و ادب و احترام، در مجالس عزاداری امام حسین علیه السلام حاضر می‌شون
اگر چنان كه شيعيان ميگويند قمهزني و نوحهسرايي و بر سر و سينهزدن پاداش بزرگي دارد، چرا علماي شيعه چنين نميكنند؟
پاسخ
علماي شيعه با كمال افتخار و ادب و احترام، در مجالس عزاداري امام حسين عليه السلام حاضر ميشوند و به نشانه عزاداري بر سينه هم ميزنند.
اغلب علماي شيعه، قمهزدن را جايز نميدانند و هيچ عالم شيعي به قمهزني توصيه نميكند، بلكه اصل عزاداري و نوحهسرايي مورد تأكيد است.
بنابراين، نوحهسرايي و عزاداري در مظلوميت فرزندان رسول خدا صلي الله عليه و آله ، به خصوص امام حسين عليه السلام ، نكوهيده نيست، بلكه پسنديده و موكّد است.
رفتار بعضي انبياي گذشته و حتي رفتار رسول خدا صلي الله عليه و آله در گريه براي امام حسين عليه السلام مؤيد اين مطلب است.
همچنانكه در پاسخ پيشين گذشت برخي از مفسران اهل سنت در تفاسير خود نوشتهاند: «گريه حضرت يعقوب [كه به نابينا شدنش انجاميد] اجر و پاداش يكصد شهيد را دارد»، پس چرا براي نوحهسرايي و عزاداري در شهادت فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله ارزش قائل نيستند.
مگر رسول خدا صلي الله عليه و آله نفرمود: «الحَسَنُ و الحُسَينُ سَيِّدا شَبابِ أهلِ الجَنَّةِ»[1]؛ «حسن و حسين سرور جوانان بهشت هستند»، چگونه است كه عزاداري و بر سر و سينهزدن در غم شهادت چنين افرادي، بيارزش و يا ضد ارزش است؟
افزون بر آنچه گذشت، اهل سنت نوشتهاند: رسول خدا در خردسالي حسين بن علي عليه السلام ، براي شهادت او ميگريست.
امسلمه ميگويد:
حسن و حسين[ عليهما السلام ] نزد رسول خدا[ صلي الله عليه و آله ] بازي ميكردند، جبرئيل نازل شد ـ به حسين اشاره كرد ـ و گفت: اي محمد! امت تو اين فرزندت را خواهند كشت. رسول خدا[ صلي الله عليه و آله ] گريست و حسين را به سينهاش چسبانيد. آنگاه جبرئيل مقداري خاك به رسول خدا داد و گفت: اين خاك نزد تو امانت باشد، رسول خدا[ صلي الله عليه و آله ] آن خاك را بوييد و فرمود: بوي كربوبلا است.
رسول خدا[ صلي الله عليه و آله ] فرمود: اي ام سلمه! (اين خاك نزد تو باشد) هرگاه به رنگ خون درآمد، بدان كه حسينم را كشتهاند. ام سلمه آن خاك را در شيشهاي گذاشت و هر روز به آن نگاه ميكرد...[2]
بنابراين براي مصيبتي كه رسول خدا صلي الله عليه و آله پنجاه و اندي سال پيش از وقوع آن مطلع شد چنين گريه ميكردند، با اين اوصاف گريه و عزاداري شيعيان پس از وقوع آن رخداد، آيا جاي انتقاد دارد؟
[1]. الاستيعاب، ج 1، ص 391؛ اسدالغابه، ج 1، صص 368 و 489؛ الاصابه، ج 1، ص 624؛ ج 2، ص 63؛ الاعلام، ج 2، ص 243؛ انساب الاشراف، ج 3، ص 7؛ امتاع الاسماع، ج 4، ص 195.
[2]. امتاع الاسماع، ج 12، ص 238. نزديك به همين معنا از علي7 ر.ك: مسند، ج 1، ص 85 و از ام الفضل دختر حارث، ر.ك: مستدرك، ج 3، ص 177 و از ابن عباس، ر.ك: مسند ج 1، ص 242.