دیدگاه شیعه در آیه «افک»
خداوند متعال در مورد پاکدامنی و بی‌گناهی عایشه در قصه معروف «افک» آیه‌ای نازل فرموده و او را از این زشتی پاک دانسته است، اما بعضی شیعیان (تفسیر قمی و تفسیر البرهان) هنوز هم او را به خیانت متهم می‌نمایند. پاسخ به نظر می&zwn
خداوند متعال در مورد پاكدامني و بيگناهي عايشه در قصه معروف «افك» آيهاي نازل فرموده و او را از اين زشتي پاك دانسته است، اما بعضي شيعيان (تفسير قمي و تفسير البرهان) هنوز هم او را به خيانت متهم مينمايند.
پاسخ
به نظر ميرسد شما به تفاسير نامبرده مراجعه نكردهايد تا ببينيد چه نوشتهاند! يا مراجعه كرده و مطلب را نفهميدهايد و يا هم مراجعه كرده و هم فهميدهايد، اما خواستهايد به مفسران شيعه آشكارا تهمت بزنيد.
براي رفع هرگونه شائبه، آنچه را در اين دو تفسير، ذيل آيه افك (نور: 11) آمده است از نظر ميگذرانيم.
علي بن ابراهيم قمي در تفسير خود ذيل آيه افك آورده است:
اهل سنت معتقداند اين آيه به مناسبت واقعهاي كه در غزوه «بنيالمصطلق» پيش آمد، در مورد عايشه نازل شده اما شيعه معتقد است اين آيه در مورد «ماريه قبطيه» (مادر ابراهيم پسر پيامبر) نازل شده است.
پس از آن روايتي را در مورد «ماريه قبطيه» چنين نقل ميكند: امام باقر عليه السلام ميفرمايد: «آنگاه كه ابراهيم، پسر پيامبر صلي الله عليه و آله از دنيا رفت و رسول خدا صلي الله عليه و آله به شدت محزون شد، عايشه گفت: چرا اين قدر محزون هستي، آن بچه از ابن جريح بود...» و بدينگونه، عايشه به يكي از همسران رسول خدا صلي الله عليه و آله تهمت زشتي زد.
آنگاه رسول خدا صلي الله عليه و آله براي رفع اين تهمت از ماريه قبطيه، به علي عليه السلام مأموريتي داد كه طي آن، مردم فهميدند كه ابراهيم نميتواند فرزند ابن جريح باشد.[1]
در اين تفسير، جز اين مطلب چيز ديگري نيامده است. حال بايد پرسيد، آيا شيعه عايشه را متهم به خيانت كرده يا عايشه به همسر ديگر رسول خدا صلي الله عليه و آله تهمت زده است؟
تفسير البرهان[2]
مرحوم سيد هاشم بحراني نيز در تفسير البرهان دقيقاً سخن علي بن ابراهيم قمي را آورده و چيزي بدان نيفزوده است. عين كلمات تفسير البرهان پس از نقل آيه مربوطه چنين است:
علي بن ابراهيم ميگويد: اهل سنت معتقدند اين آيه در مورد واقعهاي نازل شده كه در غزوه «بنيالمصطلق» براي عايشه پيش آمد، اما شيعه معتقد است اين آيه در مورد «ماريه قبطيه» (همسر رسول خدا صلي الله عليه و آله و مادر ابراهيم) نازل شده است.
سپس همان روايت معروف را كه از تفسير قمي آورديم نوشته است.
حال بايد پرسيد در كجاي اين تفاسير به عايشه نسبت خيانت داده شده است؟ در اين تفاسير فقط ميگويند اين آيه در مورد عايشه نيست. آيا اين سخن بهمعناي تهمت زدن به عايشه است؟