امامت و لزوم مبارزه با ظلم

شيعيان مي‌گويند: امامت واجب است، چون امام جانشين پيامبر صلي الله عليه و آله  براي حفظ شريعت اسلامي است و مسلمانان را به راه درست سوق مي‌دهد و احكام را از اضافه و كم شدن پاسداري مي‌نمايد.

آنها مي‌گويند: «امام بايد از سوي خدا تعيين و منصوب شود و... چون مردم وقتي رهبر و راهنمايي داشته باشند، ستمگر را از ستم كردن منع و آنها را به انجام كارهاي خير وادار مي‌كنند و از شرّ آنها باز مي‌دارند و مردم به صلاح و درست‌كاري نزديكتر مي‌شوند».

به آنها گفته مي‌شود كه از ائمه دوازده‌گانه‌، جز علي عليه السلام  كسي به رياست و حكومت نرسيد و اين قدرت را نداشته‌اند كه ظالم را از ظلمش بازدارند و مردم را به خير وادار نمايند و آنها را از شرّ و بدي بازدارند. چگونه درباره آنها ادعاهاي خيالي و دور از واقعيت مي‌كنيد.

آنچه از قول شيعه در مورد لزوم داشتن امام نقل شده، درست است، اما درك شما از عقيده شيعه نادرست است. معناي عقيده شيعه اين است كه: امامان به دين الهي آگاه و به روش اداره جامعه و مبارزه با ستم آشنايي دارند و اگر رهبري و اداره جامعه به آنها واگذار شود، بشر به سعادت خواهد رسيد، اما شيعه بر اين عقيده نيست كه آنها لزوماً و جبراً حاكم خواهند بود.

عقيدة شيعه به امامان دقيقاً همانند عقيده به انبياست. پيامبران الهي لطف خدا هستند كه براي راهنمايي بشر به سوي سعادت و دفع ظلم ظالم مبعوث شده‌اند، اما اگر برخي از آنها مظلوم و مقتول شدند، عقيده‌شان باطل نخواهد شد.

پيامبران آمده‌اند تا انسان‌ها را به راه درست هدايت كنند، كه اگر مردم بپذيرند و از دستورات انبيا اطاعت كنند ظلم از بين مي‌رود و عدالت اجرا مي‌شود و مردم سعادت پيدا مي‌كنند؛ اما اگر مردم سخنان حق آنها را نپذيرفتند، بعثت انبيا باطل و كار خدا بيهوده نمي‌شود و هيچ‌گاه گفته نمي‌‌شود: چون همه انبياء نتوانستند اين اهداف را پياده كنند پس كار خدا لغو و بيهوده است.

پس عقيده شيعه به امامان، دقيقاً همانند عقيده به پيامبران است و آنها كه مانع امامان از رسيدن به حاكميت شدند، همان منحرفاني هستند كه مانع انبياي الهي از رسيدن به حاكميت و اجراي دستور خدا شدند.