تعارض نداشتن تقیه با عصمت

شیعیان به اتفاق می‌گویند: ائمه تقیه می‌کردند؛ و تقیه یعنی اینکه امام چیزی غیر از آنچه در دل دارد را اظهار کند و گاهی ممکن است سخنی بگوید که حق نیست. کسی که تقیه می‌کند، معصوم نیست؛ چون به حتم دروغ خواهد گفت و دروغ گناه است. پاسخ 1.

شيعيان به اتفاق مي‌گويند: ائمه تقيه مي‌كردند؛ و تقيه يعني اينكه امام چيزي غير از آنچه در دل دارد را اظهار كند و گاهي ممكن است سخني بگويد كه حق نيست.

كسي كه تقيه مي‌كند، معصوم نيست؛ چون به حتم دروغ خواهد گفت و دروغ گناه است.

پاسخ

1. در جواب پرسش  عليهما السلام  عليها السلام  به صورت تفصيل به اين موضوع پرداختيم.

اما تقيه لازم نيست دروغ باشد، مي‌تواند توريه باشد. گناه هم چيزي است كه خلاف دستور خدا باشد، اما جايي كه خداوند دستور دهد به‌خاطر مصالح بزرگتر حقيقت را نگويد كه ديگر گناه نيست.

اهل سنت نوشته‌اند: «ان الكذب للمصلحة جائز من النبي و غيره»[1]؛ «دروغ براي مصلحت از پيامبر و غيرپيامبر پذيرفته است». آن‌گاه شما مي‌گوييد تقيه با عصمت نمي‌سازد؟

رسول خدا صلي الله عليه و آله  در «حديبيه» به‌خاطر مصالح مسلمانان با مشركان قرارداد صلح منعقد كرد و در آن به جاي محمد رسول الله صلي الله عليه و آله  نوشتند محمد بن عبدالله، آيا گناه كرد كه قيد «رسول الله» را پسوند نام خودش ننوشت؟

 
[1]. تفسير بيان المعاني، ج 4، ص 313.


| شناسه مطلب: 86160







نظرات کاربران