یاداشت- حج مقدمه قرب حسین(ع) است

پایگاه اطلاع رسانی حج:  هوا گرم، خانواده دور، مردمان غریبه، جنس زندگی متفاوت، مشغولیت ها، حواس پرت کن ها ناموجود. راستش را بخواهید با این سبک زندگی انسی ندارم، حرم زیباست، نماز دلچسب است، زیارت دلگشاست اما مرا سرزمین خودم آرزوست. وقتم زیاد است و کارهایم کم، وقت پرکن ها محدود، کمی استرس دارم، اعمال، سختی اعمال برایم پررنگ است.

روحانی کاروان میکروفن را دستش را گرفت، گفتم حتما می خواهد بگوید "قدر بدانید، خیلی ها آرزومند اینجایند، حرم، عمره، کعبه، جاپای پیامبران بزرگ، محل نزول قرآن". واژه های عظیم، پرمعنا، دوست داشتنی، ولی حس می کنم باید آماده شوم، توشه ام کم است، فرصتم کمتر، احساس فاصله می کنم. راهکارهایم برای آمادگی اندک و جسمم کسل است.

روحانی کاروان میکروفون را به دهانش نزدیک می کند. می گوید:

"تا حالا محبوبی داشته اید که عمری منتظرش باشید؟ تا حالا رفیقی داشته اید که برای آمدنش لحظه شماری کنید. تا حالا شده در زندگی به جای لحظه شماری، به جای انتظار بروید به خانه محبوبتان در خانه را بزنید با اطمینان از باز شدن در. حج یعنی این. دیگر در خانه خودتان منتظر محبوب نیستید رنج سفر، رنج دوری از دوستان، زحمت طی طریق، فقط چند روز دیگر دقیقا در خانه ایم، دقیقا درون خانه ایم. نکند وسط راه خسته شویم. محبوب در آسمان هاست و حج سفر به سوی آسمان است، جسم در سفر به سوی آسمان باید به زحمت بیفتد. اما اگر برای تو زحمت پررنگ است بدان هنوز جنست جنس حج نیست. جنس حج جنس نور است، جنس سلوک است، جنس رهایی است. نکند در ظلمت عمل خود باشیم، نکند در عادت سکون در زندگی خود مستقر باشیم، نکند در سنگینی اغلال و دستبند و پابندها گرفتار باشیم.

حاجی! جاجی! حاجی! نکند در غفلت باشی!

سرزمین سرزمین نور، ایام ایام نورانیت و تو میهمان صاحب خانه، نکند در لباس آهنی اعمال و رفتارهایت گرفتار باشی! راه ساده است، لایه های حجاب را با مهربانی کردن به ضیوف الرحمان کم کن، مهربان باش، آری ارحم ترحم، رحم کن به همسفر، رحم کن به خودت، رحم کن به دیگران، حتی رحم به هر آنچه حرم است. رحم کردن یعنی عطای بدون استحقاق، یعنی مهربانی به گاه نامهربانی، یعنی خوش زبانی به گاه تندزبانی دیگران، یعنی خوش نگاهی به نگاه خشمگین....

حاجی! حاجی! حاجی! نکند غافل باشی!

راه های آسان است، به شرطی رهرو عازم باشد. دیدی مسیر طولانی تا مکه را آمدی، دیدی همسفران پیرو ناتوان هم آمدند، اگر عازمی راه آسان است پیش عزم تو. بیشتر خدا را حمد کن، حمد انسان را پرواز می دهد، بالا می برد، به نور نزدیک می کند. حمد یعنی دست خدا را دیدن از شدت نعماتش به شگفتی افتادن، نعمات را با دوستان همسفر بشمار، آن قدر جلو برو که شدت نعمت به تعجب وادارت کند، آنگاه این حمد است. حاجی حمد تو را از جنس حج می کند.

حاجی! حاجی! حاجی! نکند غافل باشی!

وقت زیاد است ایران خواهی رفت و بحث سیاسی و اقتصادی و گله مندی از این و آن خواهی کرد. حواست را به محبوب بده، چند روز دیگر در عرفات محبوب منتظر است. صاحب ایستاده به نظاره و تو از منظر او خواهی گذشت، بگذار انتظار قوم ایرانی را در تو متبلور ببیند. بگذار تقید قوم ایرانی را در تو متجلی ببیند. بگذار بگوید ایرانی ها امسال آماده ترند. بگذار او برای مان ، برای قوم مان، برای ایران مان دعا کند. او مستجاب الدعوه است.

حاجی! حاجی! حاجی نکند غافل باشی!

وقت کم است، محبوب دیگر نه روز شماری که ساعت شماری می کند. یعنی همین دقایق، دقایق آخر آماده شدن است، شروع کن مناجات را، شروع توجه را، شروع کن توسل را، تشدید کن مهربانی، تشدید کن حمد را، تشدید کن توجه را. نکند دقایق آخر در عرفات تازه متوجه شوی که کجایی، بگذار از الان متوجه شویم کجاییم.

حاجی چرا در عرفات حس کنی در محضر حجت خدایی، چرا حالا خود را در محضر او نیابی، بگذار یک دهه حس محضر داشته باشی تا شاید برایت ماندگار شود.

حاجی، حج و حجت از یک جنسند، می توان گفت حج یعنی رفتار در قبال حجت، اگر شنیدی بدان حرف عالمانه ای است.  نتیجه این حرف عالمانه یعنی اینکه حاجی کسی است که رفتار در قبال حجت را می داند، عامل است. "حاجی" ادعای بزرگی است کاری کن که لایق باشی، فقط چند روز مانده، فقط چند روز مانده.

حاجی راه های ساده برای ارتفاع گرفتن زیاد است، یکی از ساده ترین های آنها یاد حسین بن علی است، اما نه اینکه چون گریه کننده ها به حسین فکر کنی، بلکه سعی کن مثل شهداء به حسین(ع) فکر کنی، آنهایی که حاضرند همه چیز را فدای حسین کنند، از همه چیزشان برای قرب حسین بگذرند، مثل حججی ها به حسین(ع) فکر کن، می توانی! پس بسم الله، حج یعنی مقدمه قرب حسین، اگر اینطور نبود ذیحجه قبل از محرم نبود."

روحانی کاروان میکروفون را به مدیر داد، اما من دلم را به مولا سپرده بودم و دل رفته بود ....